Στο μοναδικό αίσθημα που ένα κι ένα κάνει ένα.
Τρεις μήνες μετά
Στο εβδομαδιαίο ραντεβού με τον ψυχοθεραπευτή κάθομαι στο προθάλαμο και την περιμένω. Δεν έχω ιδέα τι συζητάνε και δεν ρωτάω ποτέ. Ούτε επιχείρησα να την πάρω απο την Βαρκελώνη. Εδώ οι γιατροί την περιέθαλψαν , γνωρίζουν το ιστορικό της και πάνω απ' όλα δεν θέλω να επιστρέψουμε πίσω και να έρθει κατά τύχη σε επαφή με το μιντιακό χαμό που γίνεται. Το θέμα με την αστυνομία το κάλυψε η μητέρα μου, αλλά ξέρω πως αν πατήσει το πόδι της στην χώρα μας, θα θέλουν να της κάνουν πολλές ερωτήσεις. Και αυτό δεν πρόκειται να το αφήσω να συμβεί. Τίποτα δεν θέλω να την ταράξει.
Έχω νοικιάσει ένα όμορφο διαμέρισμα με θέα στην La Rablas. Έχω φροντίσει να έχει πολλά βιβλία αρχαιολογίας αλλά ποτέ δεν έχει δείξει ενδιαφέρον να τα ξεφυλλίσει. Το σπίτι μας δεν έχει καθρέπτες . Δεν έχει ζητήσει να δει τον εαυτό της. Ξέρω πως θα τρομάξει στην γυναικεία θέα της. Ούτε με ρώτησε ποτέ γιατί τα μαλλιά της είναι τόσο κοντά κουρεμένα. Ούτε για την μεγάλη ουλή στο κεφάλι της. Όλα τα δέχεται πειθήνια. Οτι της λέω , απλά το ακολουθεί. Είναι σαν να ζούμε σε μια σαπουνόφουσκα κι εγώ τρέχω ασταμάτητα να φροντίσω να μην σπάσει.
Μου συμπεριφέρεται πάντα με τρυφερότητα και πολλές φορές φωλιάζει στην αγκαλιά μου για ώρες. Δυο φορές που ήρθε ο Αντώνης για επίσκεψη , ήταν κλεισμένη πολύ στον εαυτό της και τον παρακάλεσα να μην ξανάρθει. Δεν θέλω κανένας βασικά να έρχεται. Μισώ το βλέμμα τους. Μισώ το γεγονός πως κανένας δεν πιστεύει σε εκείνη. Σ' εμάς.
Κάποια βράδια ..νιώθω πως με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου αλλά πάντα το επόμενο πρωί , είμαι εκεί για εκείνην, χαμογελαστός και της φτιάχνω πρωινό.
Της αρέσει να πηγαίνουμε βόλτες ,να παρακολουθεί τους street perfomers, τα κτίρια του Gaudi και άλλες απλά περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλον για ώρες. Χανόμαστε στους δρόμους αλλά πάντα νιώθω πως εκείνες τις ώρες βρίσκουμε κάτι .
Το νιώθω στο τρόπο που κρύβει το χέρι της στο δικό μου.
Καμιά φορά μιλά πολύ, συνήθως αναφέρεται σε περιστατικά της παιδικής μας ηλικίας. Συχνά δεν τα θυμάμαι. Τα περιγράφει τόσο ζωντανά που είναι σαν να τα είχε ζήσει την προηγούμενη μέρα. Τις περισσότερες φορές όμως απλά δεν μιλάει. Ακόμη και αν της κάνω ερωτήσεις. Σαν να χάνεται. Της αρέσει να κάθεται στην τζαμαρία του σπιτιού και να κοιτά κάτω την πολύβουη κίνηση του πλήθους. Αυτό μπορεί να το κάνει για μέρες. Κάποιες φορές όταν αποκοιμιέται εκεί , την παίρνω αγκαλιά και την βάζω στο κρεβάτι της.
