Kapana Kısılmış Ruh (TAMAMLANDI)

44 - Yeter

Dayanamıyorum artık!
Ruhumu bedenimin içindeki hapishanede tutmak son derece acı verici zaten.

Zihnimdeki beni alabora eden düşünceler rahat bırakmıyor peşimi.
'Yeter!' Demek istiyorum.
'Yeter artık, dayanamıyorum!'
Kalbimin bu sancısına,
ruhumun karanlığına,
zihnimin curcunasına,
nefes aldığım her saninyenin acısına katlanamıyorum.

Yoruldum!
Dayanamıyorum!
Vazgeçtim tamam mı?
Pes ettim artık!
Çekmek istemiyorum kalbimdeki nedensiz sancıyı.
Ne gerekiyorsa yaparım anlıyor musunuz?
Duygusuz mu olmak gerekiyor?
Olurum!
Acılar yok olursa mutluluklar da mı yok oluyor?
Olsun!
Umrumda değil.
Zaten o anlar o kadar az ki yetmiyor,
bu acıyı çekmeme deymiyor.

Bıktım!
Usandım!
Herşeyi yaparım anlıyor musunuz?
Bu bedene yük olan,
nefes aldırmayan,
ruhumu harabeye çeviren acıdan kurtulmak için herşeyi yaparım ben.

Sakın ayıplamayın beni,
gerçi umurumda da olmazsınız ya!
Acı çekmemek için ruhumu şeytana sattım ben,
bundan sonra bedenine hapis bir ruh yok,
bundan sonra benden geriye güzel görünüşlü bir kabuktan başka bir şey yok.
Ayıplayamazsınız beni,
hakkınız yok.

Hele ki ben bu haldeyken elinizi uzatmayı bile çok görürken.
Beni gömüldüğüm bataklıkta batmamı ellerinizdeki içkilerinizle gülümseyerek izlerken.
Beni ayıplamaya hakkınız yok sizin.

Ruhum şeytana ait artık,
acım onun,
mutluluk mu,
o zaten uğramamıştı benim olduğum semte,
yokluğunu hissetmem bile...

Kötü geceler kötü insanlar.
Ben şeytana ait bir ruha bürünüp,
benim düştüğüm bataklıkta sizi bekliyorum.