insan artık bir yerde dayanamayacak noktaya geliyor. diyorsun ki ” ya yeter ” . derin bir nefes alsan her şey geçecekmiş gibi oluyor, alıyorsun derin nefesi. her şey aynı. gitmemiş hiçbir dert tasa. telefona bakıyorsun, ona bakıyorsun. o hala aynı. hala seni incitmekten çekinmezken, insanlığın üzerine titreyen adam.
beni fark etse, diyorsun: beni fark etmesi için ne yapmalı?
hastanelik olmak istiyorsun o an. evet, hastanelik olursam eğer onun dikkatini çekerim. o gün -şanssa bak ki- sana kendini bilmez bir adam çarpıyor ve hastanelik oluyorsun. ona söylemiyorsun çok korkar, belki delirir diye. ama sonra bu fikir hoşuna gidiyor:
belki beni de düşünür bir an.
ama hayır, öyle olmuyor. senin ölüm ile burun buruna gelmen bile ikna etmiyor onu.
ölümü düşünüyorsun gün içinde, belki ölürsem dikkatini çekerim diyorsun. ama içten içe bir şeyler fısıldıyor. ” öncelik sen değilsin ”
o an boğazına bir el, iki el değil, tüm ülke yapışıyor. boğazında koca bir yumru ile geziyorsun ama halen kabullenemiyorsun yitirmişliği.
