insan bazen yalnız, güçsüz ve çaresiz hissediyor. genelde geç saatlerde, genelde güç saatlerde. ve insan en çok bu saatlerde özlüyor. ve ben her seferinde gelişini seyrediyorum, sonra gidişini. hepsini hayranlıkla izliyorum. bir insan diğerini daha fazla ne kadar sevebilir, bilmiyorum.
her zaman sana karşı hissettiğim şeylerden emin oldum. tanıştığımız ilk andan, şu ana kadar. bir şarkı çaldı, ben içinde seni buldum.bizden, hiç vazgeçmedim. sannırım sana kıyamadım.
şimdi sana hiç okumayacağın mektuplar yazıyorum. gözlerine ne zaman baksam gökyüzünde, bulutların üzerinde gibi hissediyordum kendimi. senin daima orada olacağını, bana en büyük destek olacağını, hayalim, olacağını biliyordum. en azından öyle olacak diyordum. biliyor musun sevgilim, sevmiyorum dediğin anda sanki içimdeki tüm kuşlara kurşun sıktılar. kuşlara kıydın sevgilim!
ama benim kıyamadığım tek kuş sendin.
seni sonsuza kadar sevmek yanlış olamaz. bana çok şey öğrettin, seni sevmeyi öğrettin bana. ben de seni sevdim. sonra senin beni sevişini oturup izlemek istedim içimin penceresinden ama sen o pencerelere teller çektin. sevemedin beni.
şimdi ben seni bu yağmurlu havalarda daha çok özlüyorum, yağmurun altında doyasıya ağlasam, biliyorum bunu bir tek sen anlardın, silerdin göz yaşlarımı.
bizim için en geç saat, birimizin eksik kaldığı o saat.
