მესამე პირი: უცნობი ისევ წასვლას აპირებდა, როდესაც ანაბელას ხმამ შეაჩერა.
-რატომ არ მანახებ შენ სახეს?-ბიჭი ნელა შემობრუნდა და ანაბელს მიუახლოვდა.
-და რაში გაინტერესებს ვინ ვარ?-იკითხა და უფრო მიუახლოვდა.
-მაინტერესებს აბა რა იქნება გადამარჩინე... -ჩაიბუტბუტა.
-არაფერს. მოდი ჩემი ნუ გრცხვენია. -უთხრა სახეაწითლებულ ანაბელს.
-არ მრცხვენია. -უთხრა ანაბელმა ბლუყუნით.
-გეტყობა. -ჩაიცინა ბიჭმა.
-არ გატყუებ. -თქვა ანაბელმა, თუმცა საკუთარი სიტყვების თვითონაც არ სჯეროდა.
-მოდი აბა გამოვცადოთ.-თქვა ბიჭმა და უფრო მიუახლოვდა ანაბელს. მალევე კუთხეში მიიმწყვდია და ზევიდან დაყურებდა გოგონას, რადგან მასზე მაღალია. ანაბელს ეს თვალები საიდანღაც ეცნობოდა, მაგრამ ვერ იხსენებდა საიდან. ბიჭმა შუქი ჩააქრო და პირბადე მოიხსნა. შემდეგ კი ანაბელას ტუჩებს დაეწაფა. მელევე გოგონაც აყვა მას კოცნაში.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
უჰაერობის გამო ერთმანეთს მოსცილდნენ.
-ბოდიში პატარავ, მაგრამ ჩემს ვინაობას ვერ გაგიმხელ. ხშირად მოვალ შენთან. -უჩურჩულა ყურში გოგონას და პირბადე გაიკეთა, შემდეგ კი იქაუტობას გასცილდა.
ანაბელას pov: ჩაბნელებულ ოთახში ვიჯექი და ვერ ვინძრეოდი ადგილიდან. ნუთუ ეს მართლა მოხდა და მე იმის მაგივრად, რომ შევწინააღმდეგებოდი მხარი ავუბი... ან იქნებ სულაც ჩემი წარმოსახვის ნაწილია... მის მიერ ნათქვამი "პატარა" რატომ მესიამოვნა?! გაურკვევლობაში მყოფი წავედი სახლში და გზაში სულ იმ კოცნაზე ვფიქრობდი.
-ჰეი... ყიყლიყოისტს იძახებს ბიტისტი. -მითხრა ქეთიმ და ცხვირწინ ამიქნია ხელი.
-გისმენ... -ვუთხარი და სახლში შევედი.
-რა ჩაფიქრებული ხარ?! რამე მოხდა?! -მითხრა და პირდაპირი მნიშვნელობით ოთახში გამაქანა.
-მოხდა რომელია... ცუდად ვარ ჩემთვის უცნობ ადამიანს ვაკოცე. -ვთქვი და საწოლზე დავებერტყე.
-ჰა?! -მითხრა დაშოკილმა და მელევე ეშმაკურად შემომხედა.
-დღეს როცა ვვარჯიშობდი ის უცნობი მოვიდა ვინც მიხსნა ციხისგან. როდესაც ვკითხე თუ რატომ მალავდი ვინაობას მითხრა საჭირო არაა იცოდეო. კედელთან მიმიმწყვდია და შუქი ჩააქრო, შემდეგ კი მაკოცა. -ვთქვი და იმ მომონტის გახსენებაზე სასიამოვნოდ დამბურძგლა.
-აჰაა... გასაგებია. ადექი ეხლა და გამოიცვალე. -მითხრა და ეშმაკური სახით დატოვა ოთახი. ჯერ კიდევ შოკში მყოფმა ხელში რაც მომხვდა ის ჩავიცვი და ოთახი დავტოვე.
ქუქის pov: ანაბელს ვაკოცე და იქ დავტოვე. არ ვაღიარებდი, მაგრამ მიყვარს. არ მინდა ეს ფანებმა გაიგონ. ასე მასაც და ჩემს თავსაც დავიცავ კრიტიკისგან.
-ქუქ რაზე ფიქდობ? -მკითხა თეჰიონმა.
-არაფერზე. მალე მივალთ?-ვკითხე, რადგან აუცილებლად უნდა გადამეტანა სხვა თემაზე საუბარი.
-კი. -მითხრა და ვატყობდი საუბარი უნდოდა, თუმცა არაფერი ვუპასუხე. მალევე მივედით და მანქანიდან გადავედით თუ არა კარზე მე დავაკაკუნე. ხელში კი ანაბელა შემრჩა, რომელსაც ხელში ყიყლიყო ეჭირა და ჭამდა.
-შემოდით. -გვითხრა და კარიდან გაგვეცალა.
-ყიყლიყოისტო. -დაიძახა ქეთიმ და მალევე გაჩნდა ბელას გვერდით.
-მაცადე ჭამა. -დაიწუწუნა ანაბელმა და ყიყლიყოს ჭამა განაგრძო. უცებ ხელიდან გამოვტაცე და პირში გავიქანე.
-ეიიი! ეგ ჩემი ყიყლიყო იყო! -დაიყვირა და ყიყლიყოთი სავსე თეფში მიიხუტა.
-იყო შენი გახდა ჩემი. -ვუთხარი და მისაღებში მყოფ ბიჭებს შევუერთდი.
ქეთის pov: -მოდი რა ვითამაშოთ. -ვუთხარი ყველას.
-კაი, მაგრამ რა? -მითხრა შუგამ და დაიჭყანა.
-სიმართლე თუ მოქმედება, მაგრამ ვინც არ უპასუხებს 5 წუთით მოუწევს ბნელ ოთახში ყოფნა იმასთან ერთად ვინც კითხა.
-მოსულა. -მითხრეს და ეშმაკურად ჩავიცინე... თამაში დაიწყო "babys"
ჰეით. ბოდიში დაგვიანებისთვის იმედია ახალი თავი მოგეწონებათ. 💕
