მესამე პირი:
-მანქანა დაძარით თუ შეიძლება.-უთხრა ანაბელმა მძღოლს.
-წამოდი სალაპარაკო გვაქვს. -უთხრა მძღოლმაც და მანქანა სადგომზე გააჩერა, შემდეგ კი იქიდან ბელა გადმოიყვანა. ამ დროს ქეთის ანასტასია აკავებდა, რადგან ხვდებოდა ეს საუბარი აუცილებლად უნდა შემდგარიყო ჯერჯერობით მათთვი უცნობ ადამიანს და ბალას შორის.
-ქეთი აცადე ისაუბრონ.
-არა ეს საუბარი ბელასთვის კარგად არ დასრულდება.-მაინც ჯიუტობდა ქეთი.
-დასრულდება. იქნებ საჭიროა, რომ ისაუბრონ?! -მაინც არ ეშვებოდა ანასტასია.
-კარგი ხო. -თქვა გაბრაზებულმა ქეთიმ და შორიდან დაუწყო მოვლენებისთვის თვალის დევნება.
ბელას pov:
განა არის იმაზე დიდი ტკივილი, როდესაც შენთვის ძვირფასი და ამავე დროს უცნობი ადამიანის წინ დგახარ?!
-შენ გელაპარაკები! ციხიდან როდის ან როგორ გამოხვედი?!-იყვირა ჩემ წინ მდგომმა.
-რაიყო?! გეშია?! დამანებე თავი და შენი საქმე აკეთე. ამ შემთხვევაში კი შენი საქმე ჩვენი დანიშნულების ადგილზე უსაფრთხოდ მიყვანაა. -ვუთხრა მშვიდად.
-მეღადავები?! ციხიდან გამოხვედი და არც კი იკადრე ჩვენთვის გეთქვა. ეხლა კი დგახარ და მაიგნორებ! -იყვირა ბიჭმა. მალევე მოვექეცით ხალხის ყურადღების ქვეშ.
-მეტი საქმე არ გაქვთ?! -ვუთხრა ჩვენს გარშემო მყოფ ხალხს და მანქანაში ჩავჯექი.
-გთხოვ ქეთი მარტო აქ და ახლა არა. -ვუთხარი და მას ჩავეხუტე. მანაც უსიტყვოდ ჩამიკრა გულში და მალევე წავედით დანიშნულების ადგილზე.
ქეთის pov:
ბელას მოსვლის შემდეგ ის უცნობი მძღოლიც საჭეს დაუბრუბდა. სახლში როგორც კი მივალთ ეგრევე მოვაყოლებ ყველაფერს.
უცნობის pov:
1 წელზე მეტია, რაც არ მინახავს. მომნატრებია, მაგრამ ეხლა მის თვალებში წყენა და ბრაზი უფრო ჩანს ჩემდამი ვიდრე სიყვარული. დანიშნულების ადგილზე მივედით თუ არა მანქანიდან გადმოვიდნენ.
