Made For You

Chapter Six

Despite the wrong doings I've done. Despite the wrong decisions I make. They've always choose to understand me and always forgiving me...

All we need is someone na mag iistay sa buhay natin kahit gaano pa ka grabe grabe ang sitwasyon. Hindi ko alam kung bakit o paanong pinili pa rin nilang mag stay sa buhay ko. Kahit na alam nila kung gaano kapangit ang ugali ko.

Believe me. No one dared try to stay by my side if you'd knew my attitude. Mahirap akong pakisamahan. Pili lang ang mga nakakasama ko. I'm a one of a hell'a stubborn,spoiled brat,attention seeker slash Self centered bitch. Ganoon ka pangit ang ugali ko. While my ate, is the princess. The princess in kindness. Kaya nga palagi kami pinagkukumpara sa isa't isa.

Kesyo, siya ang mas mabait. Mas maganda. Mas matalino.Mas talented and such. Kaya lahat ng tao sa paligid namin mahal na mahal siya. While me, nevermind.....

A year ago, everything was different. And now that I look back, I realize that a year can do a lot to a person.

Hindi naman natin ito nakikita pero sa paglipas ng panahon, marami kang nagawa na makakapag pasaya sayo o sa ibang tao. Mga maling kasalanan na hindi mo naman ginusto o sa ibang tao.

Those memories... Those pains...Those hartreds....Those enjoyable moments...Those laughs... We need to treasure it while it lasts.

Things couldn't stay the same forever. 

We tend to forget that happiness doesn't come as a result of getting something we don't have, but of appreciating what we do have...

Hindi lahat ng tao nabibibigyan ng kung anong meron ka. Minsan kasi, hindi pa rin tayo makuntento sa isang bagay. Gusto natin iyong mas higit pa. Gusto natin iyong nalalamangan pa natin sila.

Natigil ako sa pag iisip ng tumigil ang tricycle sa tabi at nauna ng bumaba si Jaydee sa tabi ko. Bumaba siya para makadaan ako ng maayos at makababa. Nasa left side niya kasi ako nakaupo samantalang siya sa right side. Kaming dalawa lang ang tao sa loob ng tricycle.

"Salamat" saad ko sa kanya matapos makababa.

He just half-smiled at me.

"P-pasok ka muna." saad ko pa.

Umiling siya at pilit ngumiti. "Hindi na." he paused. "Aalis na ako." saad niya pa.

Dahan dahan akong tumango. Kinagat ko ibabang labi. I know he doesn't want to come in...

Alam ko naman kung bakit! Dahil hanggang ngayon, nasasaktan pa rin siya sa pagkawala ni ate... Nasasaktan pa rin siya sa mga alala nilang dalawa ni ate.....

Inisang sulyap niya pa ang bahay at bumalik ang tingin sa akin bago nag pasyang umalis. Kumaway muna siya sa akin bago umandar ang tricycle na sinakyan namin kanina.

Nang hindi ko na sila matanaw pumasok na ako sa bahay...

Dumiretso na ako sa hagdan at pumunta sa aking kwarto. Binuksan ko ang doorknob nito upang makapasok na ako at makapagpahinga ng maayos.Pumunta na muna ako sa banyo upang makapag shower at makapagbihis.

Ibinagsak ko ang katawan ko sa kama at napahiga. Ilang minuto pa akong nakatulala sa kisame bago namalayan ko na lang ang sarili ko na mahimbing ng natutulog sa kama.

Maaga akong nagising kinaumagahan. Papasok na naman sa school. Ganito na ang routine ko ngayong nagdaang mga araw. School at bahay lang. Hindi kagaya ng dati na palagi na akong lumalabas.

Well, iyon ay kung mag aaya lang naman si ate na lumabas.

Tumayo na ako upang gawin ang mga kailangan kong gawin. After ilang minuto pa, nagmamadali na akong lumabas sa bahay. Hindi na ako kumain ng agahan siguro sa cafeteria na lang.