Made For You

Epilogue

Mariin akong pumikit at naramdaman ang pagod...para sa lahat.

Bago nagliwanag, bumulong ako sa kawalan ng pangarap. I know it's better to wish for the future but right now, I'm not sure if there is a chance for it to be bright. So...I wished...and prayed hard, that the time will turn... past will  return...and stay for good. Back when, everything is good, normal and happy.

Now everything seems so hard. I shouldn't cry for anything or anyone I lost. Some people have it worse and yet they didn't whine. Ako? Wala lang siguro dapat ito. It's just a stab on my right, I'm not dead or anything. I have options and I can be saved in a "win-win" situation, so why am I sorrowful like I lost everything? Like I lost my  life?

It's been four years...since that happened...that dreadful moment in my life.

Mahirap dahil halos gabi gabi ko itong napapanaginipan. Ilang araw akong kulang sa tulog. Ilang gabing tahimik na umiiyak at ang tanging yakap yakap lang ay ang unan sa aking kwarto. Madalas sa twing gabi, dinadalaw ako ni kuya o ni daddy para lang i-check kung ayos lang ba ako. At ang palagi kung sagot "oo". Kahit na alam ko sa sarili ko na hindi ako okay.

Everything that happens helps you grow, even if it's hard to see right now.

I know that was my darkest days of my life.. but after a year or so...I'm still hoping that I would be okay.

"Tulala ka na naman." saad ng pinsan kong si maven. Tumingin ako sa kanya. Nakatingin lang naman siya sa harapan kung saan tinatanaw namin ang asul na lake canlaon.

"I was just thinking of something." tahimik kong saad at hindi na ulit nagsalita.

Apat na taon na ang nakakalipas at marami ng nangyari sa apat na taon. Hindi ko maiwasang isipin ang mga taong naiwan ko sa lugar na iyon? Kumusta na kaya sila? May mga sariling pamilya na kaya sila? Natupad na kaya nila iyong mga pangarap nila? How about him? How is he? Did...he still loves me...or did he find someone else?

Matapos kasi ang nangyari apat na taon. Hindi nakayanan ng mga taong malapit sa akin ang nangyari. Ang sabi ni kuya, critical ang lagay ko noon. Ang akala nila mawawala na ako ng tuluyan. He didn't gave me some details though.. Dahil ayaw na nila itong pag-usapan.. Kaya naman after kung makalabas sa ospital, agad akong kinuha ni daddy patungong North Carolina. 

At nagpapasalamat ako dahil hanggang ngayon buhay pa rin ako...This is my second life, and this time I want it to be happy. I want my second life to be useful, loved, loving, healthy, wise, free, strong...and better.

"There you are." sabi ni addie pagkalapit sa akin, saka niya ako niyakap. Isa rin siya sa mga pinsan ko at nakababatang kapatid ni maven.

"I'm looking for you two, but I don't know where you are...so I guess you're here...and I'm right." paliwanag niya sakin at kumindat pa pagkatapos ay umupo sa tabi ko.

Si addie ang pinakabata sa aming magpipinsan at siya rin ang pinaka makulit pero pinakaclose ko sa lahat. She's like my sister though... at hindi rin naman kasi siya mahirap pakisamahan. Although, mababait  naman iyong mga pinsan ko, pero naiilang pa rin kasi ako sa kanila.

"Why are you here? Did daddy's looking for us?" Asked maven.

Tumango naman si addie "yup." she said popping the "P". "And I think they are ready to call the guards for looking at you two." saad niya sabay turo sa aming dalawa. Napailing si maven.

"No need for that, addie." I answered. "We're going back..." saad ko at ngumiti saka tumayo. Napabuntong hininga ako. Wala na ring nagawa si maven kaya tumayo na rin siya at nauna ng naglakad.

Tiningala kami ni Addie, inilahad ko ang kamay ko sa kanya para matulungan siyang makatayo. Agaran naman niya itong kinuha. "Thanks" she said after.