Made For You

Chapter Twenty-Two

Amidst the chaotic uncertainties, I found at least one clear gap that I can call a dot of relief. An optimism.

Nitong mga nakaraaang araw, matapos ang nangyaring barilan sa bahay nila Jaydee, kung saang nandoon ako, ay biglang tumahimik ang paligid.

"Hey."

Sinubukan kong ngumiti ng makita siyang nakatayo sa may pinto, paalis ng kanilang classroom. He didn't believe it. Nanatiling madilim at matalim ang titig niya, sa kabila ng pagod.

"Something's wrong?"

The whole weight of his concern tightened the pain in my chest, making me feel more miserable.

Umiling ako at ngumiti. "Masakit lang ang ulo ko." saad ko pagkatapos noon ay agad niya akong dinaluhan para yakapin. Ramdam na ramdam ko ang mahigpit niyang yakap sa akin. I smiled sweetly, I felt safe here...in his arms.

"Damn, I was worried." He said, halata ang pag aalala niya sa akin.

Nabablanko bigla ang utak ko sa tuwing ganito siya. The lack of thoughts in my mind influences a great deal of my capability of movements so I remained still, but not how he makes me feel.

A man's sweet sensitivity have dug the romantic bone in me. Beneath the tombs of thier lies and duplicity. A risk he took with both of our uncertainties. No one has ever done that. Until, Jestin.

I've always questioned my deservement of the better things. Ngayon ay mas naaapakan ito nang maigi sa lupa habang sinisiksik ko rin sa isip na hindi ako karapatdapat. I don't deserve it, Jestin. I am not even half of what I expected myself to be and that is to be worth a lifetime for someone. For you.

"I hate knowing that you're scared and I can't do anything about it." saad niyang nanatiling nakayakap pa rin sa akin ng mahigpit.

"Jestin.." Banggit ko sa pangalan niya. Hindi niya pa rin ako binibitawan sa yakap. Na para bang pag inalis niya ito ay tuluyan na akong mawala sa kanya.

Malalim akong napabuntong hininga. Mabuti na lang at kaming dalawa na lang ang tao rito. Hapon na kasi at uwian, baka nagsiuwian na ang iba o kaya nag tungo sa kanilang night life.

"Jestin.." Tawag ko ulit sa pangalan niya. Hindi siya umimik pero dahan dahan niya namang niluwagan ang pagkakayakap sa akin at tuluyan na akong binitawan.

Pagkaharap namin sa isa't isa ay, ngumiti lang ako. Busangot pa rin ang tingin niya sa akin. Hindi ko napigilang hindi pisilin ang pisngi niya. He slightly touched my forearm. Gamit ang kamay kong nakahawak sa pisngi niya ay ginamit niya ang kanang kamay para hawakan rin ito.
Napapikit ako sa haplos ng mga kamay niya.

Hinayaan ko ang sariling hindi mahulog sa kanya. But as the month goes by, with knowing him. Kahit pinipigilan ko ang sarili ko ay unti unti pa rin akong nahuhulog, ngayon alam kung wala na akong kawala. Lulubog man ito, then so be it....I will let myself sink in.

The wind picked up. I turned to st he sound of scratches by the falling leaves against the clean concrete. Sa mando ng hangin ay nagpaikot ikot ang mga tuyong dahon na binuwag lamang sa matulin na pagdaan ng sasakyan.

Napatingin ako sa labas ng bintana kung saang tahimik naming binabagtas ang kahabaan ng lungsod.

Ramdam ko ang pabaling baling na tingin ni Jestin sa akin. Tahimik lang akong nagmamasid sa daan, pinapakiramdaman siya. Malalim akong napabuntong hininga.

"Hey." agaw pansing saad niya sa akin. Napabaling ang tingin ko sa kanya. He gripped the sterling wheel para lumiko patungo sa kung saan kami pupunta ngayon.

"You're okay?" malalim at malamyos na boses ang narinig ko galing sa kanya. Ngumiti lang ako saka tumango..

"You sure? Kanina ka pang tahimik." saad niya at inabot ang kamay kung nasa legs ko at saka ito hinalikan sa likod ng mga palad.