Made For You

Chapter Twenty-One

"Of course...I'm not Jeystiel Angelli if I'm not stubborn." saad kong lumuluha habang ginulo niya naman ang buhok ko.

Makalipas ang ilang oras ay dumating na ang pulis. Iniembistigahan na nila iyong nangyari. Nakaupo ako sa gilid ng police car habang tulala at kinakausap pa rin ng pulis dahil sa nangyari kanina, napatingin ako kay Jaydee sa harapan di kalayuan sa akin kung nasaaan nakapark ang ambulansiya at ginagamot ang natamo niyang sugat.

Matapos akong kausapin ng pulis ay dumiretso naman siya kay Jaydee upang kausapin ito. Naigala ko ang tingin sa paligid at marami ng nakikiusyoso..yumuko ako para hindi nila gaanong makita ang mukha ko, sapat lang upang makita si Jaydee na nakatingin sa akin habang kinakausap ng pulis.

Sa di kalayuan, naaaninag ko ang rebulto ng lalaking kakausap ko lang kanina, tahimik siyang nakahalukipkip sa may puno at pinagmamasdan ang mga nangyayari sa harapan niya... Is this what he want all along, did he plan this..if so, ano naman gagawin mo Jeystiel?

Wala kang gagawin, dahil takot ka nga sa kanya diba? you know what his capable of doing... And he knows that you feared him so much, pero bakit?

Wala naman akong ginagawa sa kanya...dApat ko na ba itong sabihin sa kapatid niya, pero baka lalo lang magkagulo kahit magulo na..saka hindi pa ako sigurado kung siya nga ba talaga ang may pakana nitong lahat? Pero bakit ba siya nandito? Sinusundan niya ba ako? Ang daming tanong sa isip ko...inisang sulyap ko pa siya and he smirked bago tuluyang umalis... Napapikit ako!

Damn!

Tahimik ang buhay ko noon, lalong gumulo ng dumating ang mga Santillana... Malalim at marahas akong napabuntong hininga.

"Dalawa daw sila, napuruhan iyong lalaki...niligtas niya ata iyong babae."

Rinig kong sabi ng isang tsismoso di kalayuan sa likod ko...lalo atang sumakit ang ulo ko sa mga naririnig at nangyayari. Pinikit ko ang aking mga mata.

Nakapikit pa rin ako ng makarinig ako ng isang kalabog ng pagbagsak ng pintuan galing sa isang sasakyan.

"Atty. Marpuri." saad ng kung sino.

Wala pa sa isang segundo ay agaran akong napamulagat...at agad kaming nagkatinginan ng panauhing pandangal. Her eyes bore into mine, directly. Stricta at nakakatakot na mga matang nakatingin sa akin.

Lalo akong na stress sa mga nangyayari. Nakita kong tinapik niya iyong kausap niya pa lang pulis bago nagtungo sa akin.

She gracefully walked towards me.. Nang makalapit ay, tumayo sa harapan ko.. Naitikom ko ang labi ko, at umupo ng maayos...hindi ako mapakali.

"I'm so disappointed, Jeystiel." paunang bungad niya sa akin at saka umiling...natahimik ako lalo sa sinabi niya.

I wanted to explain myself, to hear  what I'm going to say...but what for! she doesn't care anyway...ang akala ko noong magkakaayos na kami ay hindi pa pala, she still the same..walang pinagbago. She doesn't still cared for me...

"M-mom." saad ko...naiiyak! Hindi niya man lang ako tanungin upang kumustahin kung may galos ba ako o wala..kailangan ko na lang sigurong tanggapin na magiging ganito na, na hindi na kami magkakaayos pang muli. At kailan ba kayo naging maayos na dalawa, Jeystiel? Wala ata akong maalala.

"kagagaling ko pa lang sa trabaho, hindi pa ako nakakapagpalit ng damit..at agad akong nakatanggap ng tawag, that you involved yourself again..into an accident." mahina pero marahas niyang saad sa akin.

"I'm sorry mom." nag simulang tumulo ang luha ko pero pinipilit ko itong palisin dahil ayaw kung makita niya akong umiiyak, o mahina sa harapan niya.