Chapter Twenty-three

24 1 0
                                    

After that call....that fucking Santillana, didn't called me again.

Bwisit na bwisit ako dahilan upang tawagan ko siya ulit pero unattended na, matalino talaga iyong gagong iyon, he used a spare phone for pete's sake! Of course, who wouldn't do that anyway... I don't know his whereabouts.

Matapos ang barilan last friday kung saan nakita ko siya, at alam kong siya ang may pakana ay hindi ko na ulit siya nakita, na pagala gala sa school... And he know, that he needs to lie low.

Papunta ako ngayon sa coffee shop na sinasabi ni Claret na pupuntahan dapat namin noong friday, kaso hindi nangyari dahil nga sa barilan sa bahay nila Jaydee noon kaya heto at ngayon ay matutupad na halatang sobrang saya na ni Claret...I can imagine her evil laugh.

But I was thinking of her, when I saw her with that Galadriel...hindi malinaw ang pinag uusapan nila noon, but I know, Claret offering Galadriel a help. Ang pinagtataka ko lang, magka kilala sila sa isa't isa? Paano? And as if, they've known each other too well huh?

Pero ano nga bang alam ko kay Claret, before me...there was my sister who be friend with them...nakikisingit lang naman ako sa grupo. Kung wala ako, dapat nandito parin si ate. I always blaming myself for that.. hindi na ata maaalis iyon sa akin.

Naglalakad pa rin ako, with the wind blew at ginulo ang buhok ko, pagkarating ko sa coffee shop. Napatigil ako sa di inaasahang nakita. I saw them talking to each other...it's like that they've known each other too.

Ilang tao pa bang malapit sa akin, ang unti unting mawawala at mag-ta-traydor sakin.. My lock of words is torturing me. Mapakla at tipid akong ngumiti. Habang tinitignan silang dalawa mula sa glass window ng coffee shop, ay unti unting pumapatak ang luha ko..

I trust him, badly...pero nagawa niya akong saktan ng ganito. He knows her? But why? I don't understand.. Kung bakit nilihim sa akin ni Jaydee ito? Siya lang iyong taong pinagkakatiwalaan ko ng sobra, pero bakit niya nagawang maglihim... At kung tumawa siya ay parang matagal na niyang kilala si Galadriel.

Napabuntong hininga ako saka ko pinunasan ang luha ko sa pisngi. Kinuha ko ang phone ko saka sinimulang tawagan. Tinitignan ko siya mula sa malayo habang ginagawa iyon. Nakikita ko mula rito sa kinatatayuan ko, na tinitigan niya lang ang phone niya. May pinindot siyang kung ano at narinig ko na lang ang operator na sinasabing unattended.

Pilit akong ngumiti...pinatay niya iyong cellphone niya. Nagtipa ako sa phone ko at itetxt sana si Claret na hindi na ako makakapunta pero nakita ko sila Jaydee at Galadriel na, lumabas ng Coffee shop. May pinag usapan pa silang sandali bago nagyakapan at may pumaradang kotse sa harapan nilang dalawa. Nakita kong pumasok si Galadriel doon at kumaway naman si Jaydee.

Pagkatapos noon ay umalis na ito... Napabuntong hininga ako. Kumakaway kaway pa si Jaydee sa kotse habang papaalis ito at bumaling sa direksyon ko, kung nasaan ako. Ni walang bakas ng ngiti ng tumingin siya sa akin at dahan dahang naglakad papunta sa pwesto ko.

Tahimik ko siyang pinagmamasdan palapit sa akin.. ng makarating, umatras ako para sana makaalis na kaso nahuli niya ako sa braso.

"Don't you run away...this time, Jeystiel." malamig ang boses niyang saad sa akin.

Bigla akong nanlamig sa kanya... Tumindig ang balahibo ko. Unti unting bumilis ang tibok ng puso ko at unti unti ring namumuo ang galit dito.

"You.." Turo ko sa kanya gamit ang kanang hintuturo ko. Nagpupuyos ako ng galit. How dare him fucking lie to me!

Iwinaksi ko ang hawak niyang kaliwang kamay ko saka umatras, nakatingin lang siya sakin, walang ekspresyon ang mababakas sa kanyang mukha.

"You fucking liar." I said that to him, through gritted teeth. Tahimik lang siyang nagmamasid at nakatingin sa akin, pinapakiramdaman ang susunod kong gagawin at sasabihin.

Made For You Where stories live. Discover now