Made For You

Chapter Twenty-four

A rope of curses wrapped around my head....my mind is in chaos.

There are nights that fuels us fear. There are nights that serve as a viel. To hide from harm, and lurk for bad intentions. But not all darkness should be feared, because in nights like this, I believe I am safe.

The looming depression I am feeling I guess is enough proof. The almosts that I can foresee in the near future. Para sa kinatakutan ko na mangpapangyayari sa hinaharap, ang sakit at lungkot ko ngayon pa lang ay hindi na dapat kuwestiyonin kung ano ang nararamdaman ko.

Why do we have to question the root cause of certain feelings if most of them are felt without reasons? We can't just question how it happen if we don't have even know why we fell and when.

Buong magdamag ata akong dilat kaya gising ako habang sumisikat ang araw. Sarado ang bintana. Kaya sa may kadiliman na silid, nagawa pa ring sumilip ng silahis na mula sa umaga. Sinundan ng mga mata ko ang linya ng sinag mula roon na huminto sa sapatos ko kagabi.

I expelled a painful breath...ilang minuto pa akong tulala habang nagpasyang bumangon na... Maaga pa ako para sa klase, hindi naman ako pwedeng umabsent dahil magagalit si mommy.

Naglalakad na ako ngayon papasok sa school habang may nakasalpak na  dalawang headset sa tenga ko at kumakain ng isang piraso ng tinapay na kinuha ko sa bahay bago umalis.

It was a peaceful day, ang sumisilip at maliwanag na sinag ng araw ay tumatama sa aking mukha, kung hindi lang nasisilungan gamit ang mga punong nadadaanan ko ay baka kanina pa ako pinagpapawisan dahil sa init.

With how these occurences descend, I don't think there's a beneficial move left for us to lay on the line. Every step made is a risk. An uncertainty. Ang kailangan ko na lang yatang sandata ngayon ay tiwala sa sarili at lakas ng loob. And if a sacrifice would be of help, then I'd do it with the whole of me.

Napatigil ako sa paglalakad ng may makita akong familiar na mukha na nakatayo di kalayuan sakin at nakangiti ng pagkalawak habang  nakatingin sa akin.

Umirap ako at saka umiwas habang  isinusubo ang natitirang tinapay na hawak ako...he smirked at the sudden action of me. Dahan dahan siyang lumapit sa akin,habang nakangiti pa rin ng malawak. Mabuti na lang at walang gaanong tao dito sa amin, kundi kanina pa lang ay pinagtitinginan na nila kami.

Nang makalapit siya ay marahan niya akong hinila para lalo pang makalapit sa kanya, umatras ako. Biglang umihip ang malakas na hangin, at nagulo ang kanyang maitim na buhok dahil doon, marahan niyang hinaplos ito na para bang nang aakit... Napalunok ako. Lahat ata ng tinapay na nasa bunganga ko ay nilunok ko. I was in awe for a moment.

Magtatagal ang pagkamangha ko sa kanya kung hindi ko nakontrol ang sarili na makabawi at umiwas. Malalim na hininga ang hinila ko at marahil hindi lang iyon ang nasakop ng aking baga. My chest suddenly felt heavy. Nanghahapdi sa bigat.

Bumaling siya sakin habang hindi ko pa rin siya tinitignan, tinatapik tapik ko ang legs ko gamit ang kamay ko, ang kanta sa aking tenga ay hindi na gaanong maintindihan, ang ihip ng hangin ay nananatili.

Tinanggal niya ang dalawang headset sa kabilang tenga ko saka pinatay ang tugtog na nangagaling dito. Pagkatanggal ay kinuha ko ito. Hindi pa rin natatanggal ang ngiti sa labi niya.

"Let's date." saad niya pagkaraan. Nagulat naman ako sa sinabi niya. Did he just mean, what he said?

"H-huh?" parang timang na saad ko.

Lalong lumawak ang ngiti niya. Pinagtitripan ata ako nito?

"May klase ako." Saad ko saka siya nilagpasan at nauna nang naglakad.