Następnego dnia, a była to niedziela, obudziłem się dość wcześnie uświadamiając sobie, że nie mam fiołkowego pojęcia gdzie jest najbliższy kościół. Ubrałem się i szybko zszedłem na dół w nadziei, że w kuchni znajdzie się jakiś domownik zorientowany w miejscowej topografii.
Nie wiem, czy to dobrze, że o szóstej trzydzieści rano w kuchni siedział Wampir Way( który nawiasem mówiąc do trzeciej w nocy prosto pod moim pokojem rzucał jakąś piłeczką o sufit) spokojnie pił sobie kawę bez najmniejszej oznaki zmęczenia. Postanowiłem niezwłocznie go o to spytać.
- Nie powinieneś właśnie chować się przed słońcem w swojej norze, zmęczony nocnym chulaniem? - zapytałem lekko zaczepnie.
- Oj Franiu, Franiu, ja nie jestem wampirem. - doprawdy w takim razie ciekawe dlaczego wciąż nazywałem go Wampirem Way'em..... - I nie rób takiej powątpiewającej miny, bo cię ugryzę. - na tę groźbę parsknąłem śmiechem.
- Mniejsza o to. - powiedziałem i pokręciłem głową. - Gdzie tu macie kościół?
Chyba coś nie tak powiedziałem, bo popatrzył się na mnie powątpiewająco.
- Jesteś jakiś dziwny. Eh... Zaprowadzę cię za.... 15 minut, bo za pół godziny, o ile dobrze pamiętam, powinna być msza.
Uśmiechnąłem się do niego i zabrałem się za robienie śniadania. Po trzynastu minutach już sznurowałem glany.
Nie zdaje mi się aby Pan Wapir Way był zbytnio szczęśliwy z powodu tej wycieczki, ale bez najmniejszego mruknięcia czy burknięcia wyszedł ze mną z domu.
Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że pod kościołem powiedział:
- Przyjdę po ciebie, bo się jeszcze zgubisz, albo ktoś cię pomyli ze swoim dzieckiem i będzie na mnie.
Po tych słowach po prostu odszedł, a ja wszedłem do świątyni.
*
O. Nie.
Zaczęło lać. I to nie tak zwykle.
Akurat gdy wyszedłem z kościoła z nieba lunął deszcz ze śniegiem.
- Bu. - szepnął mi ktoś do ucha, a ja podskoczyłem. - Zbieraj się. Idziemy jeszcze do sklepu po kilka rzeczy.
- Chyba sobie żartujesz! Już czuję ten katar. - zaprotestowałem, ale on już szedł.
Siłą rzeczy poszedłem za nim pociągając nosem.
Oj będę potrzebował rosołku....
*
- Jak myślisz mały, paella czy pizza? - zapytał starszy, a ja dalej się na niego bocząc nie odpowiedziałem. - Eh... dzieciaku, próbuję być dla ciebie miły. Co jest z tobą nie tak? Zachowujesz się jak dziewczyna w trakcie okresu! Nie dość, że łazisz do kościoła to jeszcze obrażasz się za byle gówno! Co? Siostrzyczki robiły wszystkie zakupy i nie trzeba było ruszać dupy?! Więc dorośnij, albo postaram się, żebyś wrócił spowrotem tam skąd przybyłeś! - wykrzyczał. Następnie wziął głęboki wdech i powiedział spokojnym już głosem. - A teraz. Weźmiemy koszyczek w dłonie, pójdziemy do działu lodówek i włożymy do koszyczka rzeczy z tej listy. - powiedział jak do przedszkolaka.
Podał mi listę i gdy odchodziłem w stronę wskazanego działu klepnął mnie w tyłek ze słowami:
-Tylko się nie zgub dziecko.
Co za dziwak.
*
Pociągnąłem nosem.
Potem jeszcze raz.
I jeszcze raz.
I jeszcze raz.
I....
No tego wystarczy chyba aby zobrazować mój stan.
Gerard
sprawił
że
mam
gorączkę
.
CZYTASZ
WELL I DO NOT KNOW
FanfictionPo adopcji Frank nie spodziewał się huku fajerwerk, tylko w miarę normalnej rodziny. Ale cóż, w złą godzinę wypowiedział te słowa na głos i stało się zupełnie inaczej. Czy Frank dostanie choroby wieńcowej przez ciągły szok i zdziwienie przejawami cz...
