My Dumb Senior and me(fanfic)

Part - 23

အခန္းထဲရိွသူတို႕ႏွစ္ဦးအၾကား တိတ္ဆိတ္မႈသာ ႀကီးစိုးေနဆဲ။ Kongpob သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္မလာဘဲ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ Arthit ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕ရင္တို႕သည္ ေၾကကြဲလ်က္။ အ! အသဲကြဲတယ္ဆိုတာကို ဒါကိုေျပာတာလား… ျပင္းျပပူေလာင္လြန္းၿပီး မည္သည့္အရာႏွင့္မွ ၿငိွမ္းသတ္ႏိုင္ျခင္း မရိွသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး။ သူ Arthit လက္ကို လွမ္းဆြဲမလို လုပ္အၿပီးမွ သူ႕လက္ကိုသူ ျပန္ရုတ္လုိက္မိသည္။

သူ ငိုခ်င္လာသည္။ သူ႕ရင္ထဲ အမည္မေဖာ္လုိသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုသည္ စို႕နင့္တက္လာခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္ သူ ငိုခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္မ်က္ရည္တို႕သည္ ထြက္မလာခဲ့။ ထိုခံစားခ်က္သည္ လိႈက္တက္လာသည့္တုိင္ နာက်င္ခံစားခက္သည့္ ေဝဒနာတစ္ခုအျဖစ္သာ ေျပာင္းလဲသြားသည္ မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲမလာခဲ့။ မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့လွ်င္ ထို ခံစားခက္သည့္ ေဝဒနာသည္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္ကို သူ သိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုခံစားခ်က္မ်ားသည္ မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲမသြားဘဲ သူ႕ရင္ထဲတြင္သာ ကိန္းဝပ္ေနဆဲ။

Arthit ၏ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုေသာ တိုးသဲ့သည့္ အသံတစ္ခုသည္ သူ႕အား အရာရာ ၿပိဳကြဲသြားသလို ခံစားေစခဲ့သည္။ သူ႕အား Arthit ကိုပင္ မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေစသည္။ သူ အရဲစြန္႕ၿပီး Arthit ကို ၾကည့္ေသာ္လည္း မိမိ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အသာဖိကိုက္ကာ ၾကမ္းျပင္ကို ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္ေသာ Arthit…

ယခုအေျခအေနတြင္ သူ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာသင့္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား… သူ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ သူ စကားစရန္ျပင္လိုက္ၿပီးမွ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို ေစ့ပိတ္ထားလုိက္ မိသည္။ သူ ဘာလုပ္သင့္လဲ သူ စဥ္းစားေနမိဆဲ။ သူ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားရမည္လား။ ထြက္သြားခဲ့လွ်င္… သူတို႕အရင္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္မည္လား။ သူ မည္သို႕မွ် စဥ္းစားမရႏိုင္ေတာ့…

“Pfft…”

“Huh?”

ခိြကနဲရယ္သံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိမိပါးစပ္ကို မိမိလက္ဝါးတစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကာ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ႀကိတ္ရယ္ေနသည့္ Arthit…