" ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္ၾကတာတုန္း.....ဟမ္...
လူၾကားလို႔ မွ မေကာင္းကြာ.... "ဧည့္ခန္းထဲ ေခါက္တုံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးကင္မ္ ရဲ႕ အသံ စူးစူး ေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဆူး မ်က္လံုး အသာပင့္ၾကည့္ေတာ့ နံေဘးက ကင္ဂ်ံဳအင္းက မထံုတတ္ေတး ပံုစံ နဲ႔....
အခု လက္ရွိ အေျခအေနက Sofa ေပၚ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ထိုင္ေနရတဲ့ ေဂ်ာင္ဆူးရယ္ ...
သူ႔ အေဖကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဂ်ံဳအင္းရယ္..
ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးကင္မ္ နဲ႔ စိတ္ပူေနပံုရတဲ့ ဝန္ႀကီးကေတာ္ရယ္....အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ လူႀကီးေတြ မရွိဘူး ဆိုသည့္ အသိျဖင့္ ထင္တိုင္းၾကဲေနေသာ ကင္ဂ်ံဳအင္း ရဲ႕ အနမ္းခန္း ေၾကာင့္ ေန႔လည္ဘက္ႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ လက္ထဲ ကြိခနဲ မိသြားခဲ့ ျခင္း..
ဧည့္ခန္းထဲ မေရွာင္ အတင္းနမ္းေနတဲ့ သူတို႔ေၾကာင့္ လူႀကီးေတြလည္း အနည္းငယ္ ေရွာ့ခ္ ရသြားၾကပံုပင္....
" မင္းတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီလို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ... "
" လြန္ခဲ့တဲ့ လကမွ..."
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ထြက္လာတဲ့ ဂ်ံဳအင္း အသံေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဆူး မ်က္လံုးျပဴးကာ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ ျပရျပန္သည္။
ေရွ႕က ဝန္ႀကီး ကင္မ္က တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ဒင္းေလးက ျဖံဳပံု မေပၚ....
" ကဲ.... ေဂ်ာင္ဆူး ေမာင္ရင္ပဲ ဦးေလးကို ေျဖေပး..... မင္းတို႔ ဘယ္ကေန ဘယ္လို... "
" သား ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ.. "
ဝန္ႀကီး ကင္မ္ ရဲ႕ စကား မဆံုခင္ ျဖတ္ေျပာ လိုက္ျပန္တဲ့ ဂ်ံဳအင္း...
"ငါ...မင္း ကို ေမးသလား ကင္ဂ်ံဳအင္း.. ပါးစပ္ေလး ပိတ္ထားစမ္း... "
" ဟြန္႔..."
ဟြန္႔ခနဲ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပတဲ့ အဆိုးေကာင္ကို မ်က္ေစာင္းမသိမသာ ထိုးကာ
" ကြ်န္ေတာ္ ေျပာပါ့မယ္ ဦးေလး.... .. ကြ်န္ေတာ္တို႔ တဲြေနၾကတာ တစ္လေလာက္ ရွိပါၿပီ... ၿပီးေတာ့ နားနဲ႔ မနာ ဖဝါးနဲ႔နာပါ ဦးေလး.. ကြ်န္ေတာ္ ဂ်ံဳအင္းနဲ႔ တကယ္ လက္ထပ္မွာပါ... "