Still alive//the100

H 1.

De deur van mijn cel gaat open. Mijn moeder komt naar binnen gelopen. Of nou ja niet mijn biologische moeder. Maar het is en blijft mijn moeder. Ze heeft me opgevoed. Ze gaat op mijn bed zitten terwijl ik op de grond blijf zitten. Ze kijkt me met een bezorgd gezicht aan. "Wat is er mam?". Ik sta snel op en ga langs haar zitten. "Je vader hoorde iets. En ik moet je gewoon waarschuwen". Mijn vader hoort bij de bewakers. Daar kan hij ooit wel het een en ander horen. "Alle gevangen worden naar de grond gestuurd. We weten niet wanneer maar het gebeurd snel". Ik kijk haar met ongeloof aan. Maar als ik zie dat er tranen over haar wangen lopen, raak ik in paniek. Waarom zouden ze dat nou weer doen! We zitten al 97 jaar in de ruimte. Waarom sturen ze ons opeens nu naar de aarde. Is het daar wel veilig? Alle gedachtes zweven door me hoofd. Maar er komt geen woord uit mijn mond. "Waarom wilde je nou dan ook perse weten wie je biologische ouders zijn". Dat is pas 1 week geleden gebeurd. Als ik nou iets langer had gewacht dan werd ik niet weggestuurd. Maar het gaat niet eens over mijn ouders. Het gaat over mijn zus. Als ik weet wie mijn biologische ouders zijn weet ik wie mijn zus is. Ik wil een band met haar hebben. Mijn biologische ouders boeien me niet eens. Ze hebben me weggegeven. En dat kan ik ze nooit vergeven. 

Er wordt op de deur geklopt. Dat betekend dat mijn moeder weg moet. We geven elkaar een stevige knuffel. "Gebruik alles wat ik en je vader je geleerd hebben. Zorg dat je het overleeft. Ik kom je halen. Ik hou van je". De tranen beginnen nu ook in mijn ogen te komen. "May we meet again". "May we meet again". De deur wordt gesloten. Ik laat me op het bed vallen. 

Het is ergens vroeg in de ochtend. De deur wordt open gegooid. Ik word van alle kanten vast gepakt en naar de gang gebracht. Daar staat Abigail Griffin. Verderop ligt Clarke op de grond. Haar dochter. Ze wordt op een brancard getild en meegenomen. "Wat hebben jullie met haar gedaan!". De bewakers duwen me tegen de muur aan zodat ik geen kant op kan. "Ze is verdoofd. Jij weet al wat er gaat gebeuren dus dat hoeven we niet te bespreken. Ik ga je alleen nog 1 ding vertellen. Je zus word ook naar de aarde gestuurd". De bewakers slepen me mee terwijl ik het probeer tegen te houden. "Wie is mijn zus! Stop!". 

Ik doe er alles aan om te ontsnappen maar niks lukt. In de verte staat er een rij met tieners. Dat zijn vast de andere die worden gestuurd. Dan zie ik mijn vader staan. Als hij mij ziet rent hij snel op me af. Hij tilt me op tijdens de knuffel. "Pap, ik ben bang". "Sorry dat ik het niet kon tegenhouden. Maar het komt allemaal goed. Jij gaat overleven. Wat er ook gebeurd, vecht terug. Overleef voor ons". Tranen glijden weer over mijn wang heen. De bewakers trekken ons los van elkaar en trekken me mee. 

We worden in stoelen vastgemaakt. Iedereen kijkt anders. De ene kijkt bang, de andere verveeld maar de meeste met een niet begrijpend gezicht. Ik wordt vastgemaakt naast 2 jongens. Als iedereen zit lopen de bewakers weg. Dit is het dan. Dit is het einde. "Hoi. Ik ben Jasper en dit is mijn beste vriend Monty". Ik kijk hem bang aan. "Ik ben Skyler. Maar noem me maar Sky". De ruimteschip komt in beweging. En dan komt er een harde val. Iedereen begint door elkaar te schreeuwen. Nu beseffen ze zich wat er gebeurd. "Dit gaan we nooit redden!". "We zijn er bijna". "Hou je vast!". "Hier komt het!". 

We zijn veilig op de grond geland. Of nou ja bijna iedereen. Er zijn twee doden gevallen. Die idioten hadden hun riem losgemaakt. We staan allemaal langzaam op. Bellamy wil de deur open doen maar Clarke houd hem tegen. "Wat als het buiten giftig is! Als je die deur opent gaan we er allemaal aan!". "Het is het waard om te proberen. Altijd beter dan hier opgesloten zitten". 

Eerste hoofdstukje van een nieuw verhaal! Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden.