Still alive//the100

H 12.

Clarke komt mijn kamer binnen gelopen. Ze gaat pissig op een stoel langs me bed zitten. "De andere denken dat het hier veilig is. Ze willen niet weg". Ik kijk haar ongeloofwaardig aan. "Heb je een uitgang gevonden?". Ze knikt nee. "Zorg dat je een uitgang vind. Zorg ervoor dat jij ontsnapt". Ze pakt mijn hand vast. "Ik laat jou hier niet achter". "Dat doe je niet. Als je een uitgang hebt gevonden ga je opzoek naar Bellamy en de rest die nog leven. En dan kom je ons allemaal redden". De bewaker komt weer naar binnen gelopen. Clarke geeft me een knuffel. "Ik blijf hier op je wachten" zeg ik met een kleine glimlach als ze net de deur uitloopt. Als ik mee zou gaan zou ik haar alleen maar slomer maken. En als we hier uit willen komen moeten we snel zijn. Ik kan amper staan zonder pijn. Laat staan rennen. Clarke moet dit alleen doen. Ze redt het wel. Dat weet ik.

De volgende dag komt Monty naar binnen gelopen. We geven elkaar een knuffel. Hij is nog niet langsgekomen. Waarschijnlijk omdat de president, Dale, heeft gezegd dat ik veel rust nodig heb. En Clarke is de enige die er niet naar luistert. Hij gaat op de stoel naast me zitten. "Weet je waar Clarke is?". Ik kijk hem met een grote glimlach aan. Het is haar gelukt. Ze is ontsnapt. Monty kijkt me raar aan. "Ze is ontsnapt. Maar ze komt terug om ons te redden". Monty schuift dichterbij. "Ik begrijp het niet. We zijn hier veilig". Ik pak zijn hand vast. "Monty, sinds wanneer zijn we ooit echt veilig. Deze plek is te mooi om waard te zijn". Hij geeft me nog een snelle knuffel als hij weer wegloopt. Het is haar gelukt.

Ik voel me zo nutteloos. Het enige wat ik kan doen is liggen en soms een stukje lopen. Maar ik moet me klaar maken. Ik moet voorbereid zijn. Als Clarke terug komt moet ik klaar zijn om te kunnen vechten. Ik sta op en loop een paar keer op en neer. Dan ga ik op de grond liggen en doe wat sit ups en daarna een paar sqauts. Dan rust ik even en daarna begin ik weer opnieuw. Zo blijf ik een tijdje doorgaan. 

Er zijn weer een paar dagen voorbij gegaan. Monty is nog een paar keer terug gekomen. De eerste keer om te zeggen dat ze gelogen hebben. De berg mensen hadden gezegd dat Clarke gek werd en ergens veilig opgesloten zat. Sindsdien vertrouwen ze hun niet meer. En nu al helemaal niet omdat Maya ons iets heeft laten zien. Ze houden grounders in kooien voor hun behandelingen zodat ze kunnen leven. We proberen wat tijd te trekken en geven vrijwillig ons bloed af. Ik heb nog maar een klein beetje afgegeven omdat ik nog herstellende ben. Maar ze wouden het onderzoeken en kijken ofdat er geen andere afwijkingen in mijn lichaam zitten. Nu kunnen we nog alleen maar afwachten tot Clarke ons komt halen. En hopelijk is dat snel. We kunnen ze niet voor altijd voor de gek houden. Ooit komen ze er achter en stoppen ze ons ook in kooien. We kunnen wel proberen te ontsnappen. Maar sinds Clark weg is, is er meer bewaking. En we kunnen nooit met zo'n grote groep ongezien ergens heen gaan. Dat hebben ze dan zo in de gaten.

Mijn buik is nog steeds blauw. Maar ik blijf doorgaan. Het lopen gaat al goed. En ik kan zelfs al rennen. Niet al te lang maar het is iets. Ik doe alles om hier weg te komen. Dan komt de dokter weer naar binnen gelopen. "Je bent weer aan het lopen, dat is goed. Maar niet te veel doen, dit is genoeg voor vandaag". Ze helpt me weer in het bed. "Ik heb een paar vragen". Ze gaat op de stoel zitten en pakt haar schrift erbij. "Je komt ook uit de ruimte en bent tegelijkertijd met de andere naar aarde gestuurd?". Ik knik alleen maar. Waarom vraagt ze dat? Dat zou ze al moeten weten. "Jou bloed is anders dan van de andere". Ik ga rechterop zitten en kijk haar raar aan. "Je bent de enigste die O negatief heeft. Ook de enigste die negatief bloed heeft. Waarom ben jij anders?". Hoe moet ik dat weten. "Dat weet ik niet". Ze kijkt me strak aan en staat dan op. "Je hebt rust nodig. Als je weer helemaal beter bent gaan we je meer onderzoeken". Ze loopt de deur uit en een bewaker komt er voor staan. Ik zucht een keer. Clark kom alsjeblieft snel. Dit kan nog fout aflopen.