Still alive//the100

H 15.

Alles voelt steeds zwaarder aan. Mijn zicht begint zwart te worden. Ik probeer niet weg te vallen door te schreeuwen. Maar ik geef mijn hoop op. Ze kunnen ons niet meer redden. Dit gaat mijn einde worden. Als ik net stop met schreeuwen stopt de man ook met boren. Ik kijk voorzichtig naar hem toe. Er komen allemaal grote rode bulten en brandvlekken op zijn huid te staan. De straling. Een voor een vallen de mannen genadeloos op de grond. Het is ze toch gelukt. Ze zijn binnen gekomen. Dan wordt alles zwart.

"Sky? Word wakker. Je moet wakker blijven". Ik open langzaam mijn ogen en zie Octavia. Ze kijkt me blij aan en geeft me een knuffel. "Ik heb je gemist O". Ze laat me los en gaat met haar hand door mijn haar heen. "We zijn er. Alles komt goed". Al mijn hoop komt weer terug. We zijn vrij. "Sky!". Sterke armen klemmen zich om mij heen. Ik kreun een beetje van de pijn door de harde greep en voel hem meteen losser. "Sorry". Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Bell". Hij geeft een kus op mijn voorhoofd. "We kunnen naar huis toe". We zijn eindelijk van deze ellende af. We kunnen weer onze eigen leventje leiden. Niet meer bang te zijn dat ze ons vangen voor ons bloed. Dan zie ik Clark naar me toe komen lopen. Ik laat Bellamy los en knuffel haar. "Ik wist dat het jou zou lukken". Ik heb geen moment getwijfeld dat ze nog leefde. Ze is sterk. Een echte leider. 

We maken ons klaar om terug te gaan naar het kamp. Alle gewonden worden geholpen. Ik ben zoals gewoonlijk weer eigenwijs en klim zelf van de tafel af. Waar ik al snel spijt van heb als ik op de grond val. Bellamy trekt me voorzichtig overeind en tilt me dan op in bride-style. "Ik laat je niet meer alleen". Dan lopen we aan. Veel mensen zijn blij. Blij dat ze hun familie weer kunnen zien. Blij dat ze terug kunnen.

Iedereen loopt het kamp binnen. Alle kinderen zoeken meteen hun ouders op. Bellamy blijft bij de poort staan en kijkt wie er allemaal zijn. Hij houdt me nog steeds vast. Ik zie dat Monty en Clark knuffelen. Bellamy kijkt er ook naar en loopt dan naar haar toe. "Kom je mee?" vraag ik aan haar. Ze knikt nee. "Ik kan hier niet blijven. Elke keer als ik hun gezichten zie denk ik aan wat ik gedaan heb". Bellamy zet me voorzichtig op de grond maar blijft me ondersteunen. "Wat wij gedaan hebben!". Ze praten over de bestraling. Clarke en Bellamy hebben ervoor gezorgd dat niveau 5 werd bestraald. Daardoor is iedereen dood gegaan. Maar ze hadden geen andere keus. "Ik kan het niet". Je ziet aan haar ogen dat ze het meent. "Waar ga je heen?" vraagt Bellamy opeens. Ik kijk hem raar aan. We kunnen haar toch niet zomaar laten gaan. Ik heb haar net terug. "Dat weet ik niet". Ze geeft hem een knuffel. "May we meet again". Dan loopt ze naar mij toe. "Ik heb je net terug. Ga alsjeblieft niet". "Bellamy let op je, oke. Wat er ook is hij is er voor je". Mijn ogen beginnen waterig te worden. "Laat mij met je meegaan". "Je bent gewond. Ik moet dit alleen doen". Ze geeft me een stevige knuffel. "May we meet again" zeggen we tegelijkertijd. Dan loopt ze weg. Ik en Bellamy kijken haar nog even achterna totdat hij me weer optilt en naar binnen brengt. 

Er is een week voorbij gegaan. Abby heeft ervoor gezorgd dat het een stuk beter met me gaat. Ze probeert een moeder voor me te spelen. Maar daar is ze te laat voor. Mijn eigen ouders zijn hier niet. Ze zaten in een andere stuk van de Ark. En dan zijn er nog twee keuzes. Of ze zijn verbrand. Of ze zijn ergens aangekomen maar kunnen niet weg. Ik hoop op het laatste. En ik ga naar ze zoeken. 

Iedereen is weer terug naar normaal. We hebben allemaal een taak gekregen die we moeten uitvoeren. Of nouja. Alle andere hebben een taak gekregen. Abby vindt dat ik nog veel moet rusten. Waar ik natuurlijk niet naar luister. Zodra ik mijn ouders heb gevonden. En dat ik weet dat alles goed gaat met Clark en ga ik pas rusten. 

Ik loop mijn kamer in. Ik en Bellamy delen er een. Ook al iets waar Abby niet mee eens was en waar wij niet naar luisteren. Ze wil het liefst Bellamy van mij vandaan halen. Wat haar nooit gaat lukken. Maar toch. Ik pak mijn rugzak en stop daar wat spullen in. Vandaag is de dag dat ik ga zoeken naar mijn ouders. Als ik net de deur uit wil lopen bots ik tegen Bellamy aan die net naar binnen wilde lopen. "Wat ga jij doen?". Ik leg mijn handen in zijn nek en kijk hem lief aan. "Mijn ouders zoeken, ga je mee?". Hij zucht een keer en haalt mijn handen weg. "Wat had ik nou gezegd. Jij gaat nergens alleen naar toe. En je moet er echt over nadenken. Er is een grote kans dat ze niet meer leven". Ik gooi de rugzak over mijn rug heen. "Dat weet ik. Maar als ze leven en ik heb er niks aangedaan om ze te zoeken en te helpen dan ga ik me voor altijd schuldig voelen". Hij pakt zijn rugzak en loopt me achterna.