Harry Potter Ship-verhalen

Harmione

(Btw sorry dat er zo weinig aan dit boek geüpload wordt (is dat goed NL?) Maar ben nog al inspiratieloos, de ships zijn er wel, maar het verhaal niet XD)

Ron was weg... waar hij was wisten ze niet... Hermelien had vanaf het moment dat Ron de tent verlaten had alleen maar gehuild. Ze had het proberen te verbergen voor Harry, maar dat was tevergeefs. Hij had het door ook al wist zij dat niet. Ron was jaloers geweest op het feit dat Harry en Hermelien zich erg naar elkaar toe trokken. Harry hoopte vurig dat het was omdat Hermelien voor Ron voelde als een zus. En dat Ron voor Hermelien voelde als een broer dat dat de rede was waarom ze huilde. Hermelien zat weer te snikken op bed en Harry wilde haar troosten, maar wist niet goed hoe. Hij was niet goed in dit soort dingen. Hij ging zitten op een stoeltje en deed de radio wat harder aan. Dat was somber want het noemde de namen van gestorven Dreuzels en tovenaars. Hermelien leek er duidelijk geïrriteerd door te worden, bang om Rons naam te horen en liep zonder iets te zeggen naar buiten. Harry voelde zich eenzaam. Ze spraken niet veel en een onwillekeurig stemmetje in Harry's hoofd, die hij eigenlijk uit zijn hoofd wilde bannen zei: nu heb je de kans haar voor je te winnen, zonder concurrentie. Hij hoorde Hermelien buiten snikken en wilde haar troosten, maar zocht nog steeds een manier om dat te doen. Later die avond kwam ze terug de tent in, ze was nog steeds somber. Ze zette thee en vroeg niet eens of Harry ook wilde. Ze zette haar thee beker op het tafeltje naast de radio. De radio stond nog steeds aan en ging nu naar een volgend nummer.

'Pass me that lovely little gun
My dear, my darling one
The cleaners are coming, one by one
You don't even want to let them start'

Klonk door het radiootje. Harry luisterde stil zwijgend naar het nummer. Het klonk somber, net als de stemming was in de tent. Plotseling kreeg Harry een idee. Zo kon hij Hermelien sowieso opvrolijken, als hij maar niet op haar tenen ging staan. Harry ging voor Hermelien staan die al weer tranen in haar ogen had. Harry stak zijn handen uit naar haar en ze keek triest op. Na een hele korte aarzeling hees ze zich uit haar stoel en pakte ze Harry's handen.

'O children
Lift up your voice, lift up your voice
Children
Rejoice, rejoice'

Klonk er nu uit de radio. Harry begon wat te bewegen en Hermelien deed mee.

'Hey little train! We are all jumping on
The train that goes to the Kingdom'

Hermelien kon een waterig glimlachje niet onderdrukken en maakte een pirouette terwijl Harry haar hand vast hield. Harry begon ook weer eens in tijden te lachen.

'We're happy, Ma, we're having fun
And the train ain't even left the station'

Zo ging het even door, tot het nummer stopte. Hermelien lag met haar hoofd op Harry's schouder en alles leek weer te worden zoals het was als voorheen. Grauw en kil. Harry wist dat hij het nu moest doen, Hermelien voelde toch zeker hetzelfde? Dat moest wel, hij kende haar zo goed om dat te zien. Hermelien keek op om los te laten, maar voor ze Harry los liet kuste Harry haar. Ze was nog al overdonderd, maar ging er toch in mee en streek met een hand door Harry's haar.