Imagine If

14

Alystra's POV

I woke up and saw my friends around me. They didn't say a word and they probably didn't expect that I would wake up.

"How long are you guys going to stand around my bed like a bunch of creepers?!" I yelled yet they remained silent.

"Huy! Tulala na naman kayo sa kagandahan ko?" Sabi ko pa

"Hoy, kapal mo talaga kahit kelan kang babae ka" sabi ni Ocean at lumapit siya sa akin. Akala ko nga sasampalin niya ako pero niyakap niya ako ng sobrang higpit

Naramdaman kong nabasa ang damit ko.

"Hey, why are you crying? Iniiyakan mo na rin ba kagandahan ko?"

"Walang hiya ka Lystra, nagkakaletche letse na nga buhay mo nagawa mo pang maging mahangin!" Sabi niya at umiiyak na nga talaga si Ocean.

"Hindi pagiging mahangin yun karagatan. Talagang maganda ako, tanggapin mo nalang yun" sabi ko at kumawala sa yakap at sinamaan ako ng tingin na tinawanan naming lahat.

"Lyst, your mom is fine now. She's actually awake" sabi ni Brail

"Talaga?! But what about kuya? Is he okay na ba?" Tanong ko

"Unfortunately, wala pang pagbabago. Lahat ng nasa aksidente bumuti na ang kalagayan, ang kuya mo lang ang hindi" sabi naman ni Alexane.

"Can I go see my mom?"

Sinamahan nila ako sa kwarto ni mama, pero hindi na sila pumasok.

I saw mom and she's looking over the window.

"Ma..." nilingon ako ni mama at niyakap ako

"Anak" nanghihina niyang sambit at she's already hyperventilating sa sobrang iyak.

"Kasalanan ko to eh! Kalasanan ko kung bakit nangyare to!" Sabi niya at iyak lang siya ng iyak.

I think she heard about kuya's condition already.

"G-Gusto mo bang makita si kuya, ma? B-Bisitahin natin siya. Tignan natin yung condition niya...kelangan tayo ni kuya" mangiyak ngiyak kong wika

"H-Hindi...hindi ko kaya harapin ang kuya mo. Dahil sa akin kung bakit napuruhan siya! Kung hindi lang ako dumaan sa street na yun! Edi sana wala ang kuya mo dito sa hospital na to!"

"Ma, don't blame yourself. Its an accident, walang may kasalanan dito" pag comfort ko kay mama

"Please Alystra, umalis ka muna. Gusto ko magisip, gusto ko mapagisa. Iwan mo ko" sabi ni mama

"Pero ma---"

"Alis" seryosong sinabi ni mama.

Kaya wala akong nagawa at umalis ng luhaan.

Bakit ba ngapaka malas ko?! Bakit ba to nangyayare sa buhay ko? Karma ba to sa lahat ng ginawa ko?

Fine! Pero sana sa akin lang eh. Bakit nangyayare to sa pamilya ko?

"Hux" Tawag sa akin ni Eleven at nakita silang lahat sa naghintay sa akin sa labas.

"I need to see kuya" sinamahan naman nila ako sa ICU.

Pero limited lang ang tao kaya ako lang nakapasok.

Ate Ela is there as well inside.

When I saw kuya, unconscious and laying on the hospital bed. It made me weak.

What if pinigilan ko nalang siya umalis nung araw na yun para hindi na to nangyare lahat?

Why do I feel like may kasalanan din ako?