44

51 9 0
                                    

The moment that I saw he walked away

"WAIT! SAGLIT!" I yelled and I tried to move my body

He stopped walking but didn't look back

"Saglit lang please, saglit lang pa" he finally looked back and we exchange glances

"Kayo po yun diba? Kayo po yung tatay ko?" But he didn't answer

He walked away and I tried stopping him. Even though my body hurts like hell, I endured the pain and tried to walk to stop him

"Saglit! Sa...saglit!" I shouted but didn't looked back.

Nadapa ako dahil hindi na kaya ng katawan ko ang maglakad.

Then I saw something dropped from his hands. Kahit sobrang sakit na ng katawan ko, pinilit kong gumapang upang kunin iyon.

Luckily my hand can reach it and instantly grabbed it before the nurse saw me.

Binalik nila ako sa loob ng kwartong kinakalagyan ko.

I looked at what he dropped and it was a bracelet. Beads lang at mukhang normal na bracelet ngunit pang bata ang bracelet na iyon at mukhang familyar ito sa akin but I don't remember where I've seen it.

Siya yung tatay ko. I know he is and I can feel like he is. But why is he avoiding me? Bakit ayaw niya ipakilala ang sarili siya sa akin?

He helped me back then, and at first it didn't make sense but now I know why. He's my father!

Pero bakit? Bakit hindi ko siya kilala? Bakit hindi ko siya nakasama? Bakit sabi ni mama na patay na si papa?

And why does he not look like my father in the picture my mother gave me?

Bigla kong naalala ang nangyare at naalala na nagkacar accident pala kami ni Brail.

Where is he?!

"Nurse! Alam niyo ba kung nasaan yung kasama ko?! Asan siya?"

"Nasa kabilang kwarto po" Sabi ng nurse

"Please dalin mo ko sa kanya! Please!" I said. I didn't convince her at first but kinulit ko siya at walang nagawa at sinamahan ako sa kabilang kwarto nang nakawheelchair

I saw Brail laying there with bruises and wounds everywhere. It breaks my heart to see him again like this.

Lumapit ako sa kanya at niyakap siya.

"You won't leave me right?" Bulong ko sa kanya but he's still asleep.

"Tatlong araw na po at hindi pa rin ho siya nagigising. Buti nga po at nagising na kayo ngayon. Pabalik balik nga ang mga kaibigan niyo dito" sabi ng nurse

"Tatlong araw? Tatlong araw na kami unconscious?"

"Opo"

Biglang bumukas ang pinto at nakita si Alexane. Nakita ko ang tuwa sa kanyang mata at agad agad akong nilapitan at niyakap.

"OH THANK GOD YOU'RE AWAKE!" Sabi ni Alexane at kumawala ako sa pagkayakap niya

Nakita ko na umiiyak siya at pinipilit lang na wag humagulgol

"I THOUGHT YOU GUYS WILL LEAVE ME AGAIN! I was so scared!" Sabi niya at pinunasan ang kanyang mata

"I'm so really really happy that you're awake na" sabi niya at niyakap ako ulit

"Saan kasi kayo nagpunta that night? I was looking for you guys! Kumuha lang kami ng pagkain ni Eleven nawala na kayo! I thought you guys are angry!" Sabi niya at started crying hard

Imagine IfTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon