Imagine If

31

Alystra's POV

Nakita ko si Kalirea at Xyrene na pinapalo sa ulo at nakatali sa isang upuan at hindi na halos makagalaw. Sigaw ako ng sigaw ngunit wala silang naririnig. Biglang nagdilim ang lahat at nagising ako mula sa isang masamang panaginip. Hingal na hingal ako at pinag papawisan ako nang minulat ko ang aking mata.

What was that about?

Mas lalo akong nagalala para sa kanilang dalawa kaya agad kong tinawagan si Iron pero cannot be reach naman niya.

Si Crystal naman ay sumisigaw lang over the phone at nagagalit kay Iron dahil wala itong nagagawa.

I'm sure na nahihirapan din si Iron sa situation. His girlfriend is missing and it must be hard for him dahil naprepressure siya sa kung anong gagawin namin.

I called Larkin at sinabing pupuntahan daw niya si Crystal para pakalmahin.

Isa nalang ang hindi ko natatawagan, si Neivan. I called him and he answered it.

"Hey? Whats up?" Sabi nito

"Oh wow, ikaw lang ata ang tinawagan ko na maayos sumagot" sabi ko naman

"Haha why?"

"I called Iron but cannot be reach siya, sila Crystal naman galit, si Larkin naman pupuntahan daw si Crystal" sagot ko

"Eh bakit ka ba tumatawag?" He asked

"Ah eh kasi natatakot ako eh. May napanaginipan kasi ako na pinapalo si Kalira at Xyrene tapos nakatali sila. It just makes me worry..." sabi ko naman

"Then if thats the case then would you like it if I lessen all your worries?" He said

"What do you mean?"

"Kumain ka na ba? Maybe we could eat breakfast together and talk. I mean kung gusto mo lang" suggestion niya

"Great. Kagigising ko lang rin naman eh, maliligo lang ako tapos text mo nalang ako" sabi ko at inend ang call.

Atleast nandito si Neivan para makinig sa akin. Buti pa nga siya eh pero hindi parin talaga ako mapalagay hanggang hindi nahahanap sila Kalirea.

Wala rin naman si mama at bantay kay kuya sa hospital at mamayang tanghali pa siya uuwi kaya pumayag nalang ako na kumain sa labas.

Gusto ko rin kasi magpalibre eh. Tagal na kasi nung nakapagbreakfast ako ng maayos. Ngayon tubig nalang ang breakfast ko o hindi kaya yung mga biscuit na tingi sa tindahan.

Naligo na ako at nagsuot ng jeans at orange na tshirt. Sabi sa akin ni Neivan ay susunduin nalang niya ako para mas safe.

Nakinig muna ako ng music sa sala habang hinihintay siya. Naalala ko tuloy yung araw na dito natulog sila Ocean at Brail. Nagkaraoke kami at nagkwentuhan ng kung ano ano.

How I miss those days. I really miss them, I miss Ocean so much. I miss Brail...I miss our memoried where the five of just hang out inside the cafeteria.

Bakit ba kasi kailangang humantong sa ganito?

Narinig ko ang doorbell at pinatay ang music ko at tska lumabas. I saw Neivan wearing a pants and also a orange shirt, and he was just staring at me.

"Tara na" sabi ko at lumabas na ng gate.

Isinakay niya ako sa kanyang sasakyan at umupo ako sa harapan.

"So where are we off to?" I asked

"Its a breakfast cafe called Treshli Cafe. Its only open until 11:30 and medyo malayo siya but worth it naman" sagot naman nito