(REVISING) IKAW?! BAKIT IKAW?? BAKIT SAYO PA!?

Chapter 26

Hello guys! It’s been a long time since my last update, diba? Kaya nga… nag-update na ako ngayon eh! Kating-kati na kasi akong mag-update, pero yun nga lang, sobrang epal lang talaga ‘tong internet namin eh. SO SLOW! >_<

Babawi ako ngayon sa inyo guys dahil MABILIS NA ULIT YUNG INTERNET NAMIN! Yung router pala ang may problema ehh.. wew! Kaya this update will be a LONG ONE. Promise! Ginawa ko pa muna ‘tong chapter na ito sa MS Word. Napaka-raming pages nito sa MSW, kaya di ko sure kung hanggang anong page ‘to dito sa WP. Hehehe :]

Ay teka. Maraming salamat nga pala dun sa mga taong palaging sumusubaybay sa story ko! Nakakatouch pows kayows. Hihi :”> lalo na yung mga taong kapag OL ako, pinipiem pa ko at magtatanong kung itutuloy ko pa daw ba ‘tong story ko. EHHHH ENEBE. :”””> kaya nang dahil sa inyo guys, napagisipan kong ituloy at tapusin itong story ko!

Medyo pina-advance ko na yung takbo ng story ha. Hehe. I love you guys! Enjoy this one! :)

 

 

 

 

 

 

 

-----RYN’s POV-----

“Haaaaaayyyyyy……”

Dalawang buwan na ang nakakalipas. Nakakalipas noong huli ko siyang nakita. Noong huli ko siyang nakausap. Noong huli ko siyang nahawakan. Noong huli ko siyang nayakap. Noong huli kong narinig ang kanyang boses. Noong huli kong nakita ang kanyang mga mata at kanyang mga ngiti.

Nakakamiss. Sobra.

Hindi ko naman aakalain na ganito ako mangungulila sakaniya. Hindi ko naman aakalain na magagawa niya talaga sakin yung bagay na yun. Hindi ko naman aakalain na mamimiss ko siya ng ganitong ka-grabe. At mas lalong hindi ko naman aakalain na mangyayari yung bagay na sobrang kinakatakutan ko----yun yung mawala at mawalay sakin yung taong mahal ko.

Nakakamiss, grabe. Sobra-sobra. Lalong lalo na yung mga memories na magkasama kaming dalawa. Yung mga memories na ang saya-saya naming dalawa; kapag kasama ang barkada at kahit hindi kasama ang barkada. Yung mga memories  na, pinapasaya niya ko kapag sobra akong nanlulumo sa mga problema ko; simple man, maliit o malaki. Yung mga memories na kahit nagmumukha na siyang tanga para lang mapatawa ako, mapangiti ako, mapasaya ako, at magkabati kami----LAHAT GAGAWIN NIYA……. hanggang sa makakaya niya.

Minsan nga naiisip ko, “nasaan na kaya yung lalakeng yon? Kumusta na kaya siya? Kumakain ba siya? Nakakaligo ba siya ng ayos? May oxygen pa ba siyang nasisinghot at nasasagap? Sino-sino kaya yung mga taong kasama niya ngayon!?”

Hayyyynako. Nakakalintik naman ‘to woh.

Nakakabaliw! o(>_<)o

Dahil nga dun sa biglaan niyang ‘pagkawala’, parang nasira na yung mundo ko. Para narin akong namatayan dahil araw-araw, gabi-gabi, minu-minuto, oras-oras, segu-segundo akong palaging umiiyak. Nagmumukmok at nagkukulong sa kwarto. Wala na kong ibang ginawa kundi isipin siya! Ganun naman talaga palagi diba? Kapag namimiss mo ang isang tao na sobrang lapit sayo at sobrang mahal mo?