No More Chances

Chapter 1: The Start

   " LOVE,are you going somewhere?" Nakangiti kong tanong sakanya kahit na nilalabanan ko lang ang takot ko... Takot kung saktan niya ulit ako

   "Are you dumb or you just don't use your brain.. Obviously I'm going to the company. To do my work as C.E.O"

Sa simpleng mga salitang yun ay natatakot na ako. Isama mo pa yung napakalamig niyang titig na tagos talaga sa katawan mo.

   "Ahh oo!!! Yeah I'm sorry"
Nakayuko kong saad akala ko lang naman magdadala na namn siya ng babae.

Sa sinabi kong yun parang tutulo nanaman ang luha ko. Hindi ko pa na aangat ang tingin ko ay umalis na siya ngunit sinundan ko siya.

"Love, please take care. I love you"

But then he just ignore me for 2 years of having a complicated relation with him, he never say 'mahal kita', o'i love you'

Kumaway ako sa kanya tanda ng pagpapaalam sinamahan ko pa iyon ng matamis na ngiting kaya kong maipakita sa kanya

Nang di ko na mahagip ang kotseng kanyang sinasakyan ay pumasok na ako sa malaki naming bahay.

Malaki nga bahay namin wala namang ka tao-tao dito kahit driver wala pati nga mga yaya wala kasi gusto niya ako maglilinis ng mga gamit dito at dapat walang matitirang kahit kunting alikabok.

Dahil sa pagkaboring ko ay nilinisan ko nalang ulit ang mga dapat linisin kahit wala namn talagang dumi.

Nang matapos na ako ay pumunta ako sa garden na nandito sa likod ng bahay namin katabi ang pool.

Lahat ng klase ng bulaklak na makikita mo ay nandito dahil lahat ng ito ay tinanim ko. Ako rin ang nagdesinyo nito. Kapag kasi boring, dito ko binibigay ang oras na meron ako.

Diniligan ko ito nga mabuti. Kay ganda talagang pagmasdan ng mga ito. Nawawala lahat ng pagod ko pagnakakakita ng mga bulaklak.

"Kamusta na kayo? Mabuti? Nakakatuwa namang tingnan na mabuti kayo. Ako? Hindi niyo ba ako kakamustahin? Kasi ako hindi ako mabuti.

Hindi ko napansin na tumulo na pala ang luha ko.

" Kailan ba ako mapapagod kakamahal sa'yo"

Nakatingala pa ako sa langit habang sambit ang mga salitang iyon.

'Kasi yung katawan ko pagod na pero ito, yung puso ko hindi pa'

Pumasok na ako sa bahay. Ngayon ko lang na alala wala pa pala akong kain.

Napasyahan kong pumunta sa kusina at kinuha ang mansanas na naroon sa ref. Wala akong ganang magluto.

*Kring* *Kring* *Kring*

Napatingin ako sa telepono na tumutunog. Wala namn siyang inaasahang tawag ah. Pati rin namn ako.

Pero pumunta nalang ako roon at sinagot ang tawag

" Hello... Sino ito?"

Naghintay pa ako ng ilang minuto pero di mn lang ito sumagot.

"Hmmm. Hello. Who's this?"

Nakapagtatakang di man lang sumasagot.

"Ibababa ko na po ito"

Ngunit di parin ito sumagot kaya ibababa ko na sana ng magsalita ito na nakapabigla sakin

"I love you"

At siya na ang nagbaba ng telepono. Nakapagtataka na nakakabigla.

Hindi ko man lang na pamilyar ang boses nun.

Telepono lang ang nandito sapagkat ayaw niyang may cellphone ako. Ewan ko ba sa kanya.

Nakaka-antok dahil siguro ito sa pagkaboring iidlip nalang muna ako maaga pa naman.

1

2

3

4

5

6

7

8 PM

"Allyshia!!!!!!"

Nagising ako sa malakas na baritong tinig na iyon.

'Patay' anong oras na ba? Bakit di ako nagising. Tiningnan ko ang oras na nasa tabi ko. 8:27 PM.

Hala....di pa ako nakapagluto. Binilisan ko na ang paglalakad papunta sa baba.

"Oastin"

Nai usal ko ng makita ko siyang galit na galit. Natakot na namn ako

"Bakit di ka pq nakapagluto. Alam mo bang pagod ako at wala pang kain tapos ang madadatnan ko sa bahay. WALA."

"Pasensya na Oastin. Nakatulog a---"

"Wala akong paki" sigay niya sa harap ng mukha ko.

Sa hindi inaasahan ay sinampal niya ako ng pagkalakas-lakas

"Magluto ka na, bilisan mo!!!!"

'Di ko na ininda ang sakit ng kaliwang pisngi ko at nagmadala na akong pumunta sa kusina para magluto.

Nagluto nalang ako ng adobong manok. Wala naman na akong pagpipilian malapit ng maubos ang laman ng ref namin.

"Oastin kakain na" sigaw ko pa nasa taas kasi siya

Narinig ko naman ang yapak ng paa niya tanda na pababa na siya.

"Kain ka na" nakangiti kong saad sa kanya pero binigyan niya lang ako ng malamig na tingin pero di ko parin inalis ang matamis na ngiti ko

Umalis na muna ako sa hapag kainan. Ayaw niya kasing magkasabay kaming kumain. Nakaka asiwa kasi ang pagmumukha ko.

Nagbasa-basa na lang ako ng mga libro roon. Kesa walang ginagawa. Nang matapos na siya ay saka lang ako pumunta sa hapag- kainan ngunit wala ng ulam.

Sanay na ako ganyan palagi ang ginagawa niya kapag kumakain na siya.

Wala akong magagawa kaya kinuha ko nakang ang cup noodles na naroon sa loob ng cabinet namin. Nakakasawa narin kainin ka.

Nilagyan ko na ito ng mainit na tubig at sinimulang kainin. Nang matapos na ako sa pagkain ay hinugasan ko na yung pinagkainan namin.

At dumiretso na ako sa kwarto ko. Tama, ako ang nagsabing sa guest room nalang ako. Pag nandon kasi ako na aalala ko lang yung mga ginaggagawa nila ng babae niya at isa pa kapag don ako natulog siguradong sa sahig o kaya sa sofa niya ako patulugin.

Kaya mas maigi ng dito nalang ako sa kabilang kwarto kung saan di ko maririnig ang malalaswang ingay nila.

Di ko inalintana na pala ang mga luha ko. Ang mga luhang kahit kailan, hindi mapapagod kakapatak.

Napangiti ako ng mapait sa mga naiisip ko. Bakit nga ba di ko ginamit yung utak ko? Bakit parati nalang yung puso ko? Pero kahit na pagod na ang katawan ko. Di parin sumusuko yung puso ko.

'BAKIT GANUN!???'

At dahil sa kakaiyak ko di ko namalayang nakatulog na ako.