In love with my stepbrother ft. Roediementair

De zoen van Bruno

Je had die blik van Rudi moeten zien toen hij hoorde van Stacy en Bruno. De date had een geweldige eerste date moeten zijn, maar het escaleerde snel tot een hel. Rudi was de hele tijd woedend. Mandy en Pascal mompelden steeds afkeurende dingen. En ik? Wat deed ik? Ik was bang en staarde alleen maar voor me uit. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Nu zitten we met zijn allen op mijn kamer. 'Nikita?' Hoor ik van ver. Ik was in gedachten verzonken. 'Gaat het wel?' vraagt Mandy. Ik knik langzaam. 'Ja, ja... ik ben oké', zeg ik. 'Hoe voel je je na gisteren?' vraagt Pascal. Ik krijg een brok in mijn keel en de grond is ineens heel interessant. 'Ik...ik weet het niet...' zeg ik afwezig. 'Ze is nog erg van streek...' suggereert Mandy. 'Word je al langer gepest?' vraagt Rudi dan. Ik schud mijn hoofd. Rudi kijkt me recht in mijn ogen aan. Ik voel de tranen weer komen. 'Ik... ik had nooit mee moeten gaan in die zoen... nu hebben we alleen maar problemen!' snik ik. 'Nikita, geloof me, dat was het beste wat me ooit is overkomen', zegt Rudi. Ik hoor aan zijn manier van zeggen dat hij het meent. Ik zucht. 'Wat ga je nu doen dan?' vraagt Mandy. Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet... ik weet wel dat ik bang ben... bang voor de gevolgen... bang dat onze ouders erachter gaan komen en dat jij weg moet...' zeg ik. Rudi trekt me in een knuffel. 'Dat gebeurt niet', belooft hij me. Hij geeft me een kus en zegt dan: 'ga maar slapen, morgen moeten we vroeg op'. Hij wilt de deur al uitlopen, als ik hem tegenhoud. 'Wacht, wil je blijven slapen? Bij mij op de kamer? Samen met Pascal en Mandy?' Rudi knikt en loopt terug. Hij komt naast me liggen en dat kalmeert me. Mandy en Pascal liggen weer op het matras, samen. Ik voel mijn ogen zwaar worden. De rustige ademhaling van Rudi maakt me rustig. Langzaam val ik in slaap.

Ik loop door de gangen van de school. Overal zie ik bordjes met "slet" erop. Iedereen wijst me na of scheldt me uit. Als ik mijn kluisje open, valt er een briefje uit. "Ik vind je leuk, wil je met me uit?" staat erop. Ik voel de tranen komen. Ik wil me omdraaien om naar mijn lokaal te lopen, maar ik word hard tegen de kluisjes aangeduwd. 'Auw!' mompel ik. Ik kijk omhoog en kijk recht in de ogen van Bruno. Om hem heen staan al zijn vrienden en Stacy. Hij grijst. 'Heb je mijn briefje gelezen?' vraagt hij. Ik kijk naar het briefje. 'Ja, dat schreef ik. Vieze slet'. Stacy komt ook dichterbij. Ik probeer me los te wringen, maar de greep wordt alleen steviger. 'Hebben jullie al gezoend?' vraagt Stacy bespottend. Ik antwoord met een kreun van pijn. 'Oh doet dit pijn?' vraagt Bruno en hij verstevigd zijn greep nog meer. Ik kreun luid. Waarom hoort godverdomme niemand dit?! 'W...waarom doen jullie dit?' vraag ik met tranen in mijn ogen van de pijn. 'Omdat zo'n mooi meisje als jij toch hoort te daten met een jongen van school of buitenshuis? Niet met een familielid...' zegt Stacy. 'Nou, hebben jullie al gezoend? En hoe was het? Vast niet zo goed als dit!' Voor ik besef wat er gebeurd kust Bruno me. Vol op mijn mond. BAM! Dat is de druppel. Ze hebben me gekwetst en ik barst in tranen uit. 'S...stop...' zeg ik. 'Doet dit pijn aan je arme hartje?' zegt Stacy, 'ga nog maar ff door hoor, Bruno! Nu voelt ze hoe het is om te zoenen met iemand buiten de familie'. Ik wil me uit de kus werken en uit Bruno's pijnlijke greep, maar dat staat hij niet toe. Ik voel me machteloos. De tranen stromen over mijn wangen. Na wat veel te lang duurde, stopt Bruno de kus. Hij kijkt me grijnzend aan. 'Zo, dat was lekker. Je bent een goede kusser, Nikita. Rudi boft maar met jou', zegt Bruno lachend. 'Wie is de volgende?' Bruno kijkt de groep rond en elke jongen steekt zijn hand op. 'Laat me gaan', mompel ik. Bruno knijpt me hard en zegt: 'nu al? Maar het begon net leuk te worden'. Ik kreun van de pijn. 'Goed dan, morgen mag... ja, Ben! Ben, jij bent morgen de gelukkige!' Ben kijkt mij stralend aan. 'Ik ga me maar vast voorbereiden op de kus', fluistert hij. Langzaam loopt de groep weg. Bruno en Stacy blijven nog even. Bruno houdt me nog steeds vast. Ik word bang. Ze kijken elkaar aan en dan mij. Dan zoenen ze elkaar. Voor mijn gezicht. Ik voel me eenzaam en bang. Ik laat de tranen lopen. Stacy onderbreekt de kus door te zeggen: 'zul jij nooit kunnen doen he, zoenen in het openbaar'. Ik stribbel alle kanten op, maar mijn polsen zitten nog steeds strak vast. 'Hoe meer je tegenstribbelt, hoe meer pijn, hoe langer het duurt voor je weg kan', zegt Bruno. Hij komt naar met zijn gezicht dichterbij en zegt: 'ik kan niet wachten tot de volgende stap'. Er gaat een rilling door me heen. Ik schop wild heen en weer en raak Bruno precies waar ik wilde. Zijn greep verslapt onmiddellijk en ik ren. Ik ren zo hard ik kan. Ik hoor gehaaste voetstappen die snel dichterbij komen. Door mijn gedachtes, zie ik niet wat er voor me ligt en dus struikel ik. Ik val met een pijnlijke klap op de grond en blijf daar liggen. Wachtend op Bruno en zijn vrienden. Dat duurt niet lang. Na een paar seconden zijn ze bij me. Ze hangen over me heen, grijnzend. 'Pittig ben je ook nog... hmmm... wat zullen we met haar doen?' Bruno kijkt de groep rond. Ik kijk bang om me heen. 'Iemand een idee?' vraagt Bruno nogmaals. Ik blijf roerloos liggen. Dan komt Ben Bruno's kant op. Hij fluistert iets en daar klaart Bruno van op. 'Hoor eens, slet, Ben hier heeft een foto van jou en mij zoenend... doe wat we zeggen en hij zal veilig zijn. Ben je een keer ongehoorzaam, weet je het gevolg...' en na dat te hebben gezegd geeft hij nog een trap na en loopt dan weg. Ik hijs mezelf moeizaam overeind. Ik ga verslagen tegen mijn kluisje aanzitten. Dan komt Mandy aangelopen. Ze komt naast me zitten. 'Hey Nikita, wat was dat daarnet? Im zag Bruno's groepje net uiterst trots weglopen'. Ik kijk mijn vriendin met betraande ogen aan. 'Bruno... hij... kust me...' snik ik. 'Hij deed wat?' vraagt Mandy vol ongeloof. Ik vertel Mandy het hele verhaal. 'Klootzak', zegt Mandy. 'Je moet het Rudi vertellen'. 'Ja maar, dan moet ik vertellen dat hij mij zoende en dat ik niks deed...' zeg ik. 'Correctie: je KON niks'. Ik knuffel mijn vriendin. 'Zal ik meegaan naar huis?' Ik knik. 'Dank je', zeg ik. Mandy meldt mij ziek bij onze mentor en zegt dat zij erbij moet zijn. 'Je krijgt beterschap toegewenst door mevrouw Freyer', zegt Mandy. Mandy ondersteunt me naar de bus. Samen rijden we naar huis.