In love with my stepbrother ft. Roediementair

Filmmarathon

Het is nu een bijna twee weken geleden dat ik werd verkracht. Ik heb nog steeds dromen, maar minder heftig. Morgen mag ik naar huis. Morgen word ik 18. Rudi, Mandy, Pascal en zelfs Dennis waren er voor me wanneer nodig. Ze begrijpen me, hielpen me. We zijn nu bezig alles in te pakken. Ik heb kaarten gekregen van mijn vrienden. Bloemen van mijn ouders. Een zak snoep en weet ik wat allemaal. Ik ben goed genezen en heb bijna geen pijn meer. Ik moet nog wel op letten met wat ik eet, want mijn maag kan nog steeds niet alles hebben. Dennis is erg aardig voor me geweest. Ik had nog weleens last van stemmingswisselingen en daar hielp hij me dan bij. Hij is als het ware een vriend geworden. Daarom heeft Rudi hem morgen uitgenodigd op mijn welcome home party. Dan krijg ik plots een telefoontje. Ik kijk op mijn scherm en zie dat het de politie is. Snel neem ik op. 'Hallo?' Zeg ik. 'Is dit Nikita van Olderen?' Vraagt de agent. 'Ja, dat ben ik'. 'Mooi, ik belde even om te zeggen dat je geen last meer hebt van Bruno en zijn groepje. Ze zijn gisterenavond meteen na de melding opgepakt'. Even is het stil. 'Ze zullen nu geen gevaar meer zijn', zegt de agent. 'Dank u wel voor het melden, dat stelt me gerust', zeg ik. 'Geen probleem, als er nog iets is wat we moeten weten, weet je ons te bereiken'. 'Ja, ik zal dan bellen. Bedankt', en dan hang ik op. De anderen kijken me vragend aan. 'Het was de politie. Ze hebben het groepje opgepakt', zeg ik. Rudi kijkt me aan. 'Ik zei toch dat het goed zou komen?' Zegt hij vrolijk. Dan komt Dennis aanlopen met een volgende lege doos. 'Valt er iets te vieren?' Vraagt hij lachend. 'Bruno en zijn groepje zitten in de gevangenis', zegt Mandy. 'Maar das geweldig nieuws jongens!' Zegt Dennis. Ik knik uitbundig.

Alles is ingepakt en staat in de Dennis' auto. Morgen rijdt hij ons naar huis. Na drie weken mag ik naar huis! Naar mijn vrienden! Mijn ouders! Mijn eigen bed! Niet te geloven dat er na alles wat er is gebeurd, toch nog ergens een lichtpuntje is! 'Wat gaan we vandaag nog doen?' Vraagt Pascal. 'Dat is helemaal aan jullie', zegt Dennis, 'Nikita is goed opgeknapt en hoeft niet meer te blijven'. Terwijl hij dat zegt betrekt zijn gezicht. 'Ik hoef nog helemaal niet weg, het is net zo gezellig', zeg ik. 'Wat dachten jullie van een filmmarathon?' oppert Mandy. Pascal veert op. 'Jaaaa! Met snacks en van die lekkere horrorfilms!' zegt hij opgewonden. 'En dan slapen we met z'n allen op jouw kantoor, Dennis. Als je dat wilt natuurlijk', zegt Rudi. Dennis' gezicht klaart op. 'Kom op dan! Waar wachten we op?'

Het is al middag als we alles netjes hebben uitgestald. Pascal heeft de films gehaald. Rudi en Dennis hebben de snacks en drankjes uit het restaurantje van het ziekenhuis gehaald en Mandy en ik hebben de bedden naast elkaar gezet. Terwijl Dennis de film opstart, nestelen wij ons gezellig naast elkaar. Eerst Rudi en ik, dan Mandy en Pascal en dan Dennis. Het is een supergezellige middag. We starten de ene na de andere film op.

Wanneer de laatste film is afgelopen is het al nacht. We ruimen alles netjes op en lopen naar het kantoor van Dennis. Daar staan al bedden uitgestald. Ik gaap luid en ga liggen. Mandy en Pascal komen naast me liggen. Rudi neemt Dennis nog even apart op de gang. 'Dank je Dennis, dat je Nikita zo goed hebt geholpen', zegt Rudi gemeend. 'Ach, ik ben dokter, dat is mijn werk', zegt Dennis. 'Dat weet ik wel, maar ja- Nikita had al moeite mensen te vertrouwen en nu zeker. Ze heeft in jou een vriend gevonden, een vertrouwenspersoon'. 'Ik doe het graag', zegt Dennis en dan lopen ze het kantoortje in. Rudi komt naast me liggen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik mompel iets en slaap weer verder. Mandy en Pascal slapen ook al. Dennis gaat liggen en Rudi en hij vallen tegelijk in slaap.