In love with my stepbrother ft. Roediementair

Ziekenhuis

Rudi staart me aan. 'Wat?' vraag ik. 'Nee... niks... ik ga mr. Schavenhagen halen'. Rudi staat op, maar ik houd hem stevig vast. 'Nee, niet weggaan. Je hebt beloofd te blijven...' Rudi zucht. 'En ik houd me daaraan'. Dus gaat hij weer zitten. 'Wat zag je precies?' Ik denk even na en vertel mijn "droom" na. Rudi is geschockeerd. Dan komen onze ouders binnen. Ze gaan zitten op een krukje en zeggen niks. Er hangt een pijnlijke sfeer in de kamer. 'Bedankt dat jullie zijn gekomen', zeg ik zacht. 'Dat spreekt toch voor zich lieverd?' zegt Petra en ze aait mijn hoofd. 'Waarom heb je het niet verteld?' vraagt mijn vader. 'Ik...Ik weet het niet. Ik was bang...' zeg ik. 'Voor wat? Dat ze mij ook in elkaar slaan?' Die komt hard aan. Zeker als je vader het zegt. 'Pap! Zoiets zeg je toch niet?!' zegt Rudi. 'Ze had het gewoon moeten vertellen!' 'Schat, dat is misschien wel waar, maar je moet je even verplaatsen in haar situatie. Wat zou jij doen in deze situatie?' zegt Petra wijs. Papa denkt even na en zegt dan: 'jullie hebben gelijk. Ik had dat nooit mogen zeggen... sorry Nikita'. 'Het geeft niet. Ik had het gewoon meteen moeten vertellen. Ik was gewoon bang. Ik dacht dat het vanzelf wel over zou gaan... niet dus...' 'Hoe is het met haar?' vraagt Petra. Rudi vertelt papa en mama wat mr. Schavenhagen ons heeft vertelt. 'Hoelang duurt het herstel?' vraagt mijn vader. 'Dat kon de dokter niet vertellen'. Dan komt dokter Schavenhagen binnen. Hij ziet mijn ouders zitten en stelt zich voor. 'Ik kom je infuus verversen'. Dat klinkt heel raar. Alsof je je glas melk leeggooit en dan een nieuwe pakt. 'Weet u al iets meer over het herstel van Nikita?' vraagt Petra. 'Niet veel. Ik weet alleen dat dat een langdurig proces zal zijn. Het kan zijn dat ze een trauma aan overhoudt en daar moet ze dan overheen zien te komen', zegt Schavenhagen. 'T...trauma?' mompel ik. 'Hoe uit zich dat dan?' vraagt papa. 'Op verschillende manieren. In de vorm van stemmingswisselingen. Dromen. Angstigheid in de buurt van de plek of persoon', somt mr. Schavenhagen op. Ik krijg een brok in mijn keel. 'Hoe...hoe kan ik ermee leven?' vraag ik zacht. 'Door met het trauma in contact te komen', zegt Schavenhagen. 'Hoe bedoelt u?' vraagt Rudi. 'Bijvoorbeeld, als je een trauma hebt aan de autoweg, ga je er elke dag even langs lopen. Net zolang totdat je er weer overheen durft te rijden'. Mr. Schavenhagen komt mijn kant op. 'Goed, ik ga even jouw infuus checken en verversen'. Ik knik.

Mr. Schavenhagen is klaar en zegt voordat hij wegloopt: 'ik ga even haar medisch dossier bekijken'. 'Mogen wij hem ook zien?' vraagt Rudi. Schavenhagen knikt. 'Ik breng de kopieën wel'. Dan loopt hij weg. 'Je vader en ik gaan zo weg lieverd, we komen vrijdag weer terug', zegt Petra. 'Oké', zucht ik. 'Ja, je kan altijd bellen he', zegt papa en hij staat op. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt naar de gang. 'Tot vrijdag lieverd', zegt Petra en ook zij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Dan verdwijnt ze met mijn vader naar buiten. Ik voel me opeens heel moe. Rudi ziet dat. 'Ga maar lekker slapen. Het is ook teveel in een dag'. Langzaam val ik in slaap.