In love with my stepbrother ft. Roediementair

Dennis

De volgende dag word ik kreunend wakker. Het is nu donderdag. Mandy en Pascal zijn er over een half uurtje. Ik heb een bordje voor me staan met van dat typische ziekenhuisvoedsel op een klaptafeltje. Rudi eet een croissantje met een koffie. 'B...ben je hier de hele nacht gebleven?' vraag ik. Rudi knikt. 'Ik mocht in het kantoor slapen van mr. Schavenhagen'. Ik knik. 'Oké'. Ik kijk met een vies gezicht naar het bord. Rudi ziet me kijken en biedt me een stukje aan van zijn croissantje. Ik wijs het af. 'Geen honger'. 'Je moet wel eten. Dat is goed voor je herstel', zegt Rudi. Ik zucht. 'Geef me dan maar een stukje'. Rudi geeft een helftje aan mij. 'Ik kan je natuurlijk niet elke dag dit geven, want in het voedsel dat ze je hier geven, zit alles wat je nodig hebt', zegt Rudi. 'Jaja, meneer de dokter', zeg ik lachend. Voor het eerst sinds het voorval lach ik weer. Dan komt mr. Schavenhagen binnen. 'Ah, je bent wakker', zegt hij, 'ik heb bezoek voor je'. Mandy en Pascal komen achter hem aan de kamer in. 'Jullie zouden er pas over een half uur zijn!' zeg ik. 'Ja, dat klopt, maar we hebben vrij gekregen van school, omdat er overal politie rondloopt', legt Pascal uit. Ze knuffelen me een voor een en gaan dan op een krukje naast Rudi zitten. 'Goed, ik heb je medisch dossier bij me', zegt mr. Schavenhagen. 'Mogen we hem zien?' vraagt Mandy. Mr. Schavenhagen knikt en overhandigt Mandy het dossier. 'Zoals het er nu naar uitziet, geneest alles goed. Het is goed dat je veel slaapt, Nikita. Daardoor heeft je lichaam de rust te herstellen. Als je zo goed blijft genezen, mag je over twee weken weer terug naar huis'. Mijn ogen worden groot. 'Echt waar?' vraag ik ongelovig. 'Ja, maar dan moet je wel je eten opeten', zegt Schavenhagen met een knik op mijn bord. Ik trek hem in een knuffel. 'Dank je, dank je, dank je', zeg ik blij. Mr. Schavenhagen blijft een beetje beduusd staan. 'Hey, dat komt mooi uit! Je bent dan toch jarig?' vraagt Rudi. Ik knik. 'Ik ga het de anderen vertellen', zeg ik en ik pak mijn telefoon. Ik open de Whatsappgroep "YouTube Gang".

U: Ik mag over twee weken waarschijnlijk naar huis!
Duncan: Echt waar?!
U: Aha! Omdat ik nog veel slaap, heeft mijn lichaam de rust die het nodig heeft om te herstellen!
Wilbert: Wat dachten jullie van een "Welcome Home Party?" op jouw verjaardag. Dan vieren we gelijk jouw verjaardag!
Ronald: Ja, leuk idee man!
Enzo: Gelijk vloggen?
Milan: Typisch Enzo...
Link: Mogen onze vriendinnen ook komen?
Don: Jajajaja
Jeremy: We moeten even een lijstje maken met de gasten!
Duncan: Ja, maar dat moet dan wel prive, Nikita mag niet weten wie er allemaal komen!
U: Top! Dat is dan geregeld! Tot over twee weken!

Ik sluit mijn telefoon af en leg hem dan weer weg. 'Wat zeiden ze?' vraagt Mandy. 'Ze vonden het geweldig!' zeg ik enthousiast. Dat van het feest verzwijg ik. 'Weten mijn ouders het al?' vraagt Rudi. 'Ja, ik heb ze gebeld', zegt Schavenhagen. Die heeft intussen het dossier ook weer in handen. Dan wordt hij opgeroepen voor een andere patient. 'Sorry, ik zou graag mee willen feesten, maar ik moet een collega helpen. Ik zie jullie vanmiddag weer'. De dokter neemt afscheid en loopt dan weg. 'Zullen we een potje Fortniten?' vraagt Mandy en ze houdt haar switch omhoog. 'Tuurlijk!' zeg ik. Pascal rijkt me mijn laptop aan en dan beginnen we.

Aan het begin van de middag, zo rond een uurtje of twee, komt dr. Schavenhagen weer binnen met een bord. Mijn gezicht betrekt. 'Als je hier weg wilt over twee weken, zul je wel moeten', zegt hij. 'Ja, je hebt gelijk. Kom maar met dat bord'. Schavenhagen zet het bord op het klaptafeltje en pakt het volle bord van vanochtend eraf. 'Ik kom zo terug om het bord op te ruimen. Is het leeg, krijg je een verrassing. Zo niet, dan wacht de verrassing tot de volgende dag. En dat elke keer, tot aan de dag dat je weg mag'. 'Ik ben geen klein kind hoor', grap ik. 'Nee, dat klopt ook. Dit motiveert je hopelijk om toch te gaan eten'. Dat klinkt vrij logisch. Dan loopt hij weg. Langzaam begin ik te eten. Het is niet eens zo heel slecht, zeker niet als je meer dan twee dagen al geen hap hebt binnengekregen. Al gauw is het bord leeg. Als dokter Schavenhagen terug komt, kijkt hij me tevreden aan. 'Goed, je mag kiezen tussen of een uurtje naar buiten, of een dag extra bezoek in het weekend, want vandaag was een uitzondering. De dagen van bezoek zijn maandag, woensdag en vrijdag', zegt hij. Ik denk even na en zeg dan: 'een dag extra bezoek in het weekend'. 'Goede keus, welke dag zou je willen?' 'Zaterdag'. 'Ik ga het doorgeven aan de infobalie'. Mr. Schavenhagen wilt net weglopen met mijn lege bord als ik hem tegenhoud. 'Hoe mag ik u noemen?' vraag ik. 'Dennis', zegt Dennis en dan loopt hij weg. 'Fijn om te weten dat de dokter Dennis heet...' zegt Pascal grijnzend. 'Wat nou? Ik vind het gewoon fijn om mensen bij hun voornaam te noemen', verdedig ik mezelf. Rudi schiet in de lach.