16 september 2024

7 september 2024

Carmen lag in het grasveld. Hier kwam ze altijd tot rust, in het gras tussen de madeliefjes. Dat waren haar lievelingsbloemen. Waarom wist ze niet, al vanaf dat ze klein was waren dat haar lievelingsbloemen.

Nog een keer keek ze naar de datums op haar arm. Nog nooit had ze zich zo veel zorgen gemaakt over haar datums. Maar nu, nu kwam het wel heel dicht bij en ze bleef er maar aan denken. Ze bleef er maar naar kijken. Waarom deed ze dit zichzelf aan. Waarom kon ze het niet gewoon negeren? Ze kon er toch niets aan veranderen. Dat wist iedereen, je kan er niets aan veranderen.

Tuurlijk hadden mensen het wel eens geprobeerd. Zoals 2 jaar geleden, die jongen die bij haar op school had gezeten. 5 februari, dat was zijn sterfdatum. Op 5 februari om 18.56.18 zou het voor hem gebeurt zijn. Die dag 5 februari was hij niet naar school gekomen. Hij was gek geworden, hij was er nog niet klaar voor. Mensen zeggen dat hij had gezegd dat hij er alles aan zou doen om het te kunnen veranderen. Kunnen beïnvloeden. Die middag had hij geprobeerd de datum uit zijn arm te snijden. Hij sneed in een ader, werd naar het ziekenhuis gebracht en is inderdaad om 18.56.18 gestorven aan zijn verwondingen.

Carmen wist echt wel dat het nou eenmaal zo was dat ze over negen dagen zou sterven. Er was niets aan te doen. Ze moest het gewoon negeren. Proberen te negeren althans.

Ze werd boos vanbinnen. Het was gewoon niet eerlijk. Waarom kreeg zij maar 17 jaar en andere mensen 90 tot 100 jaar. Wat is het verschil? Waarom mochten zij wel lang leven.

En dan nog, al zou ze jong sterven of oud of tussenin, je wilde toch niet weten wanneer je zou sterven. Ze wilde het gewoon niet weten! Waarom hadden ze die verdomde datums nou? Was het om mensen gek te maken? Zou ze gek worden? Ze wist het niet, ze wilde het niet weten. Misschien was ze al gek aan het worden.

"Nee." Ze zei het hardop, er was toch niemand in haar buurt. "Stop met denken." Ze schudde haar hoofd. "Zo maak je jezelf alleen maar gek."

Ze glimlachte en keek op haar horloge. Iedereen had een digitaal horloge waarop je de tijd op seconde nauwkeurig kon zien en kon bijhouden. Dit was nodig omdat je datums ook in seconden nauwkeurig waren weergegeven en zo konden de mensen de tijd, hun eigen tijd, goed in de gaten houden.

08.01.55 Carmen zuchtte, tijd voor school. Ze ging altijd voor school nog even naar het grasveld om tot rust te komen. Om wakker te worden en om na te denken.

Langzaam kwam ze in beweging, het maakte haar niet meer uit of ze te laat zou komen of niet. Vroeger was ze de perfecte leerling. Nog nooit had ze gespijbeld, nog nooit had ze lage cijfers gehaald, nog nooit had ze zich slecht gedragen, nog nooit was ze te laat gekomen, maar nu, nu kon het haar niet zoveel meer schelen.

Ze zat dan wel in VWO 6, het examenjaar, maar haar examen zou ze toch nooit halen.