16 september 2024

"Hier rechts en dan rechtdoor." Carmen wees naar de kant waar ze naartoe moesten. Het was maar een smal weggetje en ze moesten achter elkaar fietsen. Max keek met een vragende blik achterom. Carmen lachte "Alleen maar rechtdoor en dan zijn we er."

Na nog een vijf minuutjes door het smalle weggetje gefietst te hebben kwamen ze eindelijk aan bij het grasveld. Carmen keek om haar heen. Het was raar, het was herfst maar ze had nog nooit zoveel madeliefjes in bloei gezien. Zelfs niet in de zomer en toch kwam ze hier regelmatig.

Max keek om zich heen. "Wouw." Carmen glimlachte en legde haar fiets op het gras, liep een paar meter verder naar het midden van het veld en zakte daar vervolgens zelf het gras in. Max volgde haar voorbeeld en kwam naast haar zitten.

Deze keer verbrak Carmen de stilte. "Weet je wat gek is?" ze keek weer in de bruine ogen van Max. Nog steeds had ze het gevoel dat er niets niet klopte. "Dat ik je eigenlijk helemaal niet ken, maar wel het gevoel hebt alsof ik je al jaren ken." Max knikte. "Zullen we anders gewoon vragen gaan stellen? Alles mag en je moet overal antwoord op geven." Carmen dacht even na maar stemde uiteindelijk toch toe.

"Okee, ik begin." Max glimlachte, "Laten we onschuldig beginnen. Wat is je favoriete vak op school?" Carmen lachte deze was makkelijk. "Filosofie." Nu was het haar beurt om een vraag te stellen, maar wat moest ze stellen? Ze had absoluut geen inspiratie. "Favoriete dier?" vroeg ze uiteindelijk maar. Ook hij antwoordde snel "Zeker weten een hond."

Carmen had tegen haar verwachtingen in echt plezier om op zo een manier vragen te stellen. Ze vond het absoluut niet erg. Tot nu toe hadden ze elkaar alleen nog maar hele basic vragen gesteld en dat vond ze prima. Wel zat ze niet helemaal meer op haar gemak, de tijd kwam steeds dichterbij. Ze keek dan ook na elke vraag die ze stelde op haar horloge. Ook Max kreeg het in de gaten.

"Waarom blijf je steeds naar de tijd kijken?" Vroeg hij, het was immers zijn beurt om een vraag te stellen. Carmen verstarde, ze wilde het hem eigenlijk nog niet vertellen, ze wilde de sfeer niet verpesten, maar ze moest wel. Een antwoord was verplicht, helaas.

Carmen richtte haar blik op haar arm en Max volgde haar blik. Ze haalde diep adem en schoof langzaam de mouw van haar jas en daarna haar trui omhoog. Zelf keek ze er nog eens goed naar en zonder er iets bij te zeggen, ze zou niet weten wat ze er over moest zeggen, liet ze de data aan Max zien. Max pakte haar arm vast en keek vol verbazing naar wat daarop te zien was.

Carmen onderbrak de stilte. "Sorry, ik weet dat ik het eerder had moeten zeggen maar ik wist niet goed hoe." Max knikte, "Snap ik wel, maar wat ik niet snap is waarom drie keer dezelfde dag?" Carmen haalde haar schouders op. "Ik weet het ook niet." Max kreeg Carmen aan. "Maar dat betekent dus dat-" Carmen onderbrak hem, ze wilde het niet uit zijn mond horen. "Dit mijn laatste dag is, ja klopt." Max twijfelde even maar stelde toen toch zijn vraag. "Ben je er wel oké mee?" Carmen schudde haar hoofd. "Nee, ik zou zo graag meer tijd willen, meer kunnen genieten, meer kunnen meemaken, meer tijd krijgen. Maar helaas is meer tijd mij niet gegeven en of ik er nou wel of niet mee eens ben zal ik het er mee moeten doen. "

De vrolijke Max was ineens verdwenen en toen pas realiseerde Carmen wat ze in zijn ogen had gezien. Ze had het ook bij zichzelf gezien een paar dagen geleden. Verdriet, wanhoop. Daarom klopte het niet, zijn ogen zeiden iets anders dan zijn glimlach.

Max was aan het denken gezet en wilde naar zijn eigen data kijken. Hij deed net als Carmen zijn mouwen omhoog. Carmen zat er op te kijken toen hij zich ineens bedacht en snel zijn mouw weer naar beneden trok. Carmen schrok, dit had ze niet achter hem gezocht. Max was niet snel genoeg geweest met het terug trekken van zijn mouwen en Carmen had wel degelijk de littekens en krassen op zijn arm gezien.

Max keek, geschrokken van zijn eigen actie, naar het gras. Carmen pakte zijn hand vast en dwong hem haar in de ogen te kijken. "Waarom?" dat was het enige dat ze uit haar mond kreeg. Max haalde zijn schouders op, maar antwoordde uiteindelijk toch. "Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar ik zal mijn best doen." Carmen gaf een kneepje in zijn hand om hem aan te moedigen door te gaan. Hij zuchtte "Ik heb mezelf nooit goed genoeg gevonden en dat heeft zich steeds sterker ontwikkeld. Ik begon ermee om gedachten uit mijn hoofd te halen, om de pijn die in mijn hoofd zat naar buiten te brengen. En soms doe ik het omdat ik juist niets voel, omdat moet weten of ik nog wel iets kan voelen. Ook is het een verslaving geworden, dat klinkt raar maar het is wel hoe het in elkaar zit. Het is een gevolg van een ziekte. Een ziekte die zich afspeelt in mijn hoofd. Kijk je zou het kunnen vergelijken met een auto-ongeluk. Stel je hebt een auto-ongeluk gehad, dan houd je daar littekens aan over. Ik heb een ongeluk in mijn hoofd gehad, en de littekens zijn het gevolg daarvan."

Carmen durfde het bijna niet te vragen, maar de vraag brandde op haar lippen. "Wil je dat het ophoudt? Ik bedoel het leven." Max knikte "Heel eerlijk ben ik er helemaal klaar mee, ik heb wel genoeg gehad. Elke dag spookt de vraag 'Wat als het wel lukt?' wel minimaal in keer door mijn hoofd."

Carmen wist precies wat hij bedoelde met 'Wat als het wel lukt?'. Door de al vastgestelde sterfdatum was zelfmoord plegen onmogelijk. Het lukte nooit, hoe graag iemand het ook wilde het kon niet. Tenminste er was een uitzondering. Als je het deed op het moment dat de sterfdatum voorspelt was zou het wel lukken, maar anders eindigden pogingen alleen maar in meer ellende en lijden voor die persoon.

Het was stil en beide wisten niet goed wat ze moesten zeggen of doen. Carmen dacht na. Het leven was toch echt oneerlijk. Max was precies het tegenovergestelde van haar. Zelf wilde ze meer tijd, wilde ze langer leven, maar kon niet meer. En hij, hij wilde niet meer, had er genoeg van, maar had nog wel een lang leven voor zich. Tenminste dat dacht ze, ze had niet goed naar de data op zijn arm gekeken en durfde er nu ook niet meer naar te vragen.

Max haalde Carmen uit haar gedachten weer terug in het nu. "Zullen we anders naar de stad gaan, dan zien we daar wel verder wat we doen?" Carmen keek op haar horloge en stemde toe. Ze had niet heel veel tijd meer over, maar nog genoeg om met Max haar dag gezellig af te sluiten.