16 september 2024

Langzaam begon Carmen het gevoel te hebben dat ze een beetje door hem aan het doordringen was. Hij lek veel openen voor haar beeld en berijpend praatte hij soms mee. Heel soms zag ze zelfs een sprankeltje in zijn ogen, iets wat ze eerder nog nooit had gezien. Zou het dan toch helpen? Zo snel kon dat toch niet gaan?

Carmen stopte met praten en liet alles wat ze zojuist allemaal op tafel had gelegd inwerken op Max. Zo liepen ze een tijdje verder, zwijgend naast elkaar. Na een tijdje verbrak Max de stilte "Kom, nu ga ik jou wat laten zien." Carmen keek verrast op maar protesteerde niet.

Max pakte haar hand vast en versnelde zijn pas, waardoor Carmen bijna meegetrokken werd. Het leek wel alsof hij haast had en dus versnelde Carmen ook om hem bij te kunnen houden, tot ze ineens stil ging staan. Max daarentegen liep gewoon in het zelfde tempo door, Carmen verstevigde haar grip om zijn hand om hem zo tegen te houden, maar in plaats daarvan liep Max door en lieten ze elkaar los. Waardoor Carmen moest wachten om de straat over te steken en de afstand tussen haar en Max groter werd. Toen ze zag dat Max ook al de tweede straat over wilde steken raakte ze in paniek.

Waarom stopte hij niet? Had hij het niet gezien of deed hij dit expres, kon het hem echt niets schelen? Carmen hoopte met heel haar hart dat het de eerste was, dat hij gewoon in zijn haast zomaar de weg overstak. Toch zat ze te twijfelen, had hij echt niet gezien dat er een tram aankwam? Het kon toch niet dat... nee dat kon niet. Dan had hij dat echt wel gezegd, het kon niet zijn datum zijn. Dat was onmogelijk.

Ze twijfelde, zou ze? Ze keek naar de kant waar de tram vandaan kwam en naar Max die nog steeds zonder te kijken over de weg liep. Carmen liep naar voren. Onbewust alsof iemand of iets haar lichaam controleerde begon ze te rennen. "Max!" zelf schrok ze van de kracht waarmee ze zojuist zijn naam had geschreeuwd. Max ging stilstaan, draaide om en keek Carmen, die nog steeds aan het rennen was, niet begrijpend aan. Carmens hart maakte een sprongetje, hij had het dus echt niet gezien.

Carmen versnelde haar pas en zwaaide wilt met haar armen. "Tram!" schreeuwde ze. Eindelijk draaide Max om, maar in plaats van de reactie die Carmen verwacht had bleef Max naar de tram kijken. Carmen versnelde nog een keer, waarom sprong hij niet weg? Wil hij het dan toch echt proberen? Hij wist zelf toch ook dat het niet zal lukken? Ze dacht echt dat ze tot hem door aan het dringen was.

De tram was nu heel dichtbij en nog een keer versnelde Carmen, ze wist niet dat ze zo snel kon rennen. Ze was er bijna. Eindelijk wat wel uren leek te duren was ze er, Ze duwde Max van de weg af met een kracht waarvan ze zelf niet wist dat ze die had. Hierdoor struikelde ze en viel ze achterover. ze keek opzij, de tram toeterde. snel kroop ze naar achter. net op tijd, de tram reed rakelings langs haar.

Nu hoorde Carmen Max schreeuwen. Ze keek naar zijn richting en zag dat hij naar haar toe wilde, maar werd tegengehouden door een man die aan de kant van de weg stond. "Carmen!" schreeuwde hij nog een keer en gelijk daarna klonk een luid getoeter in haar oren.