16 september 2024

13 september 2024

           

Carmen stond voor de deur van Lydia's huis. Wist ze zeker dat ze dit wilde doen? Eigenlijk wist ze zelf ook wel dat ze niet veel keus had. Ze had het Lydia immers beloofd. Twijfelend ging haar vinger richting de deurbel, maar toch trok Carmen aar arm weer terug. Ze wilde het helemaal niet doen. Ze zag er de hele dag al tegenop. Toch wist ze wel dat haar vriendin gelijk had, ze zouden er allebei spijt van krijgen als ze dit niet zouden doen. Lydia wist ook wel dat het geen leuke afspraak zou worden. Ze moest dit doen, niet voor haarzelf maar voor haar vriendin.

Zodra haar vinger de deurbel aanraakte vloog de voordeur al open. Daar stond haar vriendin in de deuropening, nu al met tranen in haar ogen. Carmen stapte het huis binnen en werd gelijk in een knuffel getrokken. Haar schouder werd nat van Lydia's tranen, maar dat maakte haar niet uit.

Samen liepen ze door het huis naar boven. Carmen keek om zich heen, ze was er al zo vaak geweest. Ze nam alles nog een keer goed in haar op, de vrolijke kleur verf aan de muren, de zelfgemaakte schilderijen door Lydia's moeder die aan de muur hingen. Alles, elke centimeter bekeek ze goed, want het drong maar al te goed tot haar door dat dit de laatste keer was dat ze hier door de gangen zou lopen.

Samen zaten ze op het bed, beiden zeiden ze niets. Bang om te beginnen waarvoor ze eigenlijk af hadden gesproken. Carmen voelde duidelijk de gespannen sfeer tussen haar en haar vriendin. Deze spanning had ze nog nooit gevoeld. Sterker nog, in dit huis had ze nooit iets van een ongemakkelijke, vervekende spanning gevoeld. De sfeer die er hing was er altijd zo warm, zo liefdevol.

"Dankjewel en sorry. Ik we-." Lydia onderbrak de ongemakkelijke stilte. Carmen keek op en onderbrak haar vriendin "Nee, je hat gelijk. Ik kan je toch niet zomaar achter laten?" Een kleine glimlach speelde op haar gezicht.

Ze haatte afscheid nemen. Als het aan Carmen lag, zou ze het nooit doen. Ze deed het ook echt niet voor zichzelf, maar voor Lydia. Omdat ze het zo graag wilde.

Lydia deed een poging tot lachen, maar in plaats van een lach kwam er een hartverscheurende snik uit haar keel. Carmen pakte de hand van heer vriendin vast en gaf er een klein kneepje in. Lydia barste weer in tranen uit.

"Ik ga je zo missen." Kreeg Lydia met moeite uit. "Wat moet ik nou zonder jou? Waarom jij? Hoe moet het straks nou?" Lydia stopte niet meer met vragen stellen. Tussen haar zinnen door klonken snikken en Carmen moest moeite doen haar vriendin te verstaan.

Carmen trok haar vriendin in een knuffel en maakte zachtjes sus-geluidjes. Zelf probeerde ze sterk te blijven en drong de tranen die voor haar ogen stonden terug. Nu moest ze sterk zijn. Zo goed als ze kon probeerde ze haar vriendin gerust te stellen.

"Het komt echt wel goed, daar vertrouw ik in." Probeerde ze. Lydia schudde haar hoofd, maar Carmen negeerde haar reactie en ging gewoon verder. "Het komt goed, echt waar. Je hebt toch ook nog Martijn. Ik weet zeker dat je altijd bij hem terecht kan. Het komt echt wel goed." Carmen hoorde de twijfel in haar eigen stem en hoopte dat haar vriendin het niet gehoord had.

Lydia trok zich terug uit de knuffel en keek Carmen recht in haar ogen aan. "Ben je bang?" twijfelend kwam de vraag uit de mond van haar vriendin. Carmen schudde haar hoofd. "Nee. Ja, ik weet het niet." Nu was het Carmens beurt om in tranen uit te barsten. "Ik weet echt niet wat ik er van moet denken. Het enige wat ik weet is dat het zal gebeuren en er iets tegen doen kan ik niet." Snikkend probeerde ze zichzelf duidelijk te maken. "Ik wil nog niet, ik ben er nog niet klaar voor!" Die laatste zin kwam er bijna schreeuwend uit en zelf Lydia schrok van Carmen.

Lydia pakte Carmens hand en kneep er in. Ze keken elkaar recht in de ogen aan. Alle twee hadden ze ogen die vol tranen stonden. Ze wisten maar al te goed wat er nu zou komen.

Hand in hand zonder iets te zeggen of elkaar aan te kijken liepen ze samen naar beneden. Dit was het moment dat ze afscheid moesten nemen. Iets wat ze allebei absoluut niet wilde. Ze hadden het zo lang mogelijk uitgesteld, maar Lydia zou vanavond met haar moeder vertrekken voor een weekje vakantie. Ze konden dus niet anders dan nu afscheid nemen.

Voor de allerlaatste keer trokken de vriendinnen elkaar in een knuffel. Samen stonden ze in de deuropening, nog nooit had Carmen iemand zo sterk tegen zich aangetrokken, ze wilde haar vriendin niet loslaten, en ze voelde aan de grip van Lydia dat zij er hetzelfde over dacht.

Bij allebei stoomden de tranen naar beneden, luide snikken kwamen uit hun kelen, maar praten konden ze niet. Voor misschien wel vijf minuten lang hielden ze elkaar zo stevig mogelijk vast. Tot dat het moment kwam dat ze elkaar los moesten laten.

"Ik ga je missen." fluisterde Lydia. "Ik jou ook, let op jezelf. Ik hou van je." Carmen kreeg de zinnen met moeite uit haar mond. Ze draaide zich om, en terwijl ze richting haar fiets liep hoorde ze haar vriendin voor de laatste keer nog iets tegen haar zeggen. "Ik houd ook van jou, ik zal altijd van je blijven houden en ik zal je nooit vergeten." Nog één keer draaide Carmen zich om naar haar vriendin en glimlachte door haar tranen heen, voordat ze voor de laatste keer wegfietste van het huis waar ze al van kleins af aan naartoe ging voor haar beste vriendin.