16 september 2024

Carmen stond op. Nog een keer die toeter, kort daarna weer Max die schreeuwde. "Pas op!" Snel keek ze de kant op die Max en de andere man aanwezen. Haar hart stond even stil, ze had zojuist Max weggeduwd en vervolgens niet gezien dat er van de andere kant ook een tram aankwam.

Toen ze naar achter was gevallen, was ze precies op de andere trambaan beland waar ze nu nog steeds stond. Nog een keer die toeter, nog een keer het geschreeuw. Ze wilde zich bewegen, ze wilde wegrennen, maar ze kon geen kant op. Het leek wel alsof iemand of iets haar tegenhield. Alsof iemand anders de controle over haar lichaam had bleef ze staan.

Carmen keek nu recht in de koplampen van de tram. Nog een keer luidde de toeter. Ze kon zelfs het piepen van de remmen horen. Snel keek ze naar haar horloge 15.13.48. Carmen wist wat dit betekende, ze zou zo sterven. Over 37 seconden zou het over zijn. Carmen zuchtte, ze kon er toch niets aan veranderen.

Ze keek weer op, de tram was nu op nog geen meter afstand meer van haar verwijderd. De piepende remmen, het getoeter, het geschreeuw van de mensen om haar heen, alle geluiden kwamen nu nog harder binnen dan normaal. Haar oren deden pijn van alle geluiden. "Nee!" de schreeuw van Max kam nog harder binnen dan alle andere geluiden. Die schreeuw ging door merg en been.

Toen kwam de verwachtte klap. Carmen voelde een enorme pijnscheut door haar heen schieten. Ze zakte in elkaar. De tram was tot stilstand gekomen maar net te laat. Carmen voelde alles branden en haar ogen zwaar worden. Hier was ze zo bang voor geweest, doodgaan. Maar nu, nu vond ze het niet zo erg meer. Het enige waar ze zich zorgen over maakte nu was de verschrikkelijke pijn die door haar lichaam heen ging, maar nog belangrijker, Max.

Ze voelde een hand op haar arm. Een warme zachte hand die haar arm zachtjes streelde. Een traan viel op haar gezicht. "Nee." hoorde ze hem snikken. Het was Max. Ze wilde hem zo graag troosten, maar ze had geen kracht meer. In de verte klonken de sirenes. Te laat dacht ze.

Carmen ontspande zich en voelde de zachte natte lippen van Max op de hare. Ze snapte het nog steeds niet. Ze had blijkbaar haar doel bereikt en zo zou ze gaan sterven, maar ze snapte er nog helemaal niets van. Ze had gedacht dat vandaag de dag zou zijn dat alles duidelijk zou worden, maar het tegendeel heeft zich bewezen. Carmen zuchtte, ze moest zich er maar bij neerleggen, anders kon ze niet.

Langzaam voelde ze zichzelf slap worden en wegzakken. Nog een keer waren daar die lieve zachte lippen van Max op die van haar. Ze had zo veel medelijden met hem. Ze had zo graag nog veel langer bij hem willen zijn. Ze hoopte met heel haar hart dat hij zou onthouden wat ze tegen hem gezegd had. Ze hoopte dat hij zou doen wat hij haar beloofd had. Dat hij echt met iemand zou gaan praten en dat hij moest proberen te genieten. Al was het dan niet voor zichzelf, dan in ieder geval voor haar.

Voor een laatste keer voelde zijn lippen op de van haar, daarna voelde ze zijn lippen op haar voorhoofd. Max nam Carmen in zijn armen en hield haar stevig vast terwijl hij sussende geluiden maakte. Carmen glimlachte voor de laatste keer terwijl ze zich langzaam weg voelde zakken.