16 september 2024

11 september 2024

Carmen lachte, Lydia, Carmens beste vriendin zat naast haar op haar bed. Opgelucht kon Carmen weer ademhalen toen haar vriendin haar die middag uit haar kwellende gedachten had gehaald. Eindelijk had ze wat ontspanning.

Lydia was altijd al een vrolijk en druk meisje, maar nu stond ze echt te springen. "Je raadt nooit wat er is gebeurt vandaag!" Schreeuwde Lydia.

Carmen lachte. "Ssshh ik heb ook nog buren, maar vertel."

"Nou" ging Lydia verder. Carmen trok een soort van boos gezicht en Lydia sloeg een hand voor haar mond. "Sorry." Ging ze zachter verder. Carmen lachte. Ze werd altijd zo vrolijk van haar vriendin.

"Carmen weet je wat voor dag het is? En dan heb ik het over de datum." Carmen keek haar vriendin met een blik van ongeloof aan.

Meende ze dit? Tuurlijk wist ze wat voor dag het was. Over vijf dagen zou ze er niet meer zijn. Ze was aan het aftellen. Ze wilde het niet maar ze kon niet stoppen. Ze hielt de data nauwkeurig bij.

"Tuurlijk weet ik dat." Antwoordde nog steeds met ongeloof in haar stem. Nu was het Lydia's beurt om Carmen een verbaasde blik te geven. "Dus..." ging ze verder. "Wat zou er dan gebeurt kunnen zijn?"

Nu pas drong het tot Carmen door, het was 11 september 2024, de dag dat haar beste vriendin haar zielsverwant zou ontmoeten. En zij was zo druk met zichzelf bezig geweest dat ze het totaal vergeten was.

"Natuurlijk!" Schreeuwde Carmen. Lydia legde een vinger voor haar mond en lachte. " Je had nog buren weet je wel?" Carmen gaf haar een speelse duw.

"En hoe was het?" Ze zag de ogen van haar vriendin oplichten nadat ze die vraag had gesteld.

"Ge-wel-dig! Hij is zo lief en knap, echt Car je moet hem echt zien. Hij is zo knap! Hij heet Martijn en ik kwam hem vanochtend tegen."

Carmen lachte als Lydia eenmaal ergens enthousiast over was, kon ze niet meer stoppen er over te praten.

Dat vond ze zo leuk aan baar vriendin. Als Lydia praatte hoefde ze zelf niet zoveel te zeggen. Zelf was ze niet zo een prater. Ze luisterde liever.

Lydia ging verder met haar verhaal. "Ik snap niet dat ik hem nog nooit eerder gezien heb! Hij woont gewoon in deze beurt, al zijn hele leven. En dan kom ik hem nu pas tegen!"

Carmen schudde haar hoofd. "Wat?" Lydia zette een gezicht op waardoor Carmen weer in de lach schoot. "Niets, ik ben gewoon heel blij voor je."

Ze was ook echt blij voor haar vriendin. Ze verdiende het om gelukkig te zijn. Ze was blij dat Lydia nu iemand had die er voor haar kon zijn, als zij zelf er niet meer was. Ze hoopte dat die Martijn haar vriendin liefdevol en met respect zou behandelen.

Nu ze er zo over nadacht, hoe zou die van haar zijn? Hoe zou haar haar zielsverwant zijn? "Hallo, zijn we er nog?!" De hand van Lydia zwaaide heen en weer voor haar hoofd. " O, ja sorry." Stamelde ze. Lydia begon te lachen. "Ik zei dat ik maar eens moest gaan, ik heb nog heel veel huiswerk."

Carmen schudde verbaast haar hoofd. "Sinds wanneer maakt mevrouw zo braafjes haar huiswerk?" Lydia gaf Carmen een duw waardoor ze met haar rug op het bed belande. "Sinds ik het niet meer van jou kan overschrijven en ik wel gewoon mijn diploma wil halen." Carmen ging lachend recht zitten en trok haar vriendin in een knuffel.

Kort daarna was ze weer alleen. Alleen met haar gedachten. Ze kon ze niet meer uit zetten. Vroeger lukte het haar wel eens om ze uit te zetten, maar dat knopje was op dit moment toch echt kapot.

Zou haar zielsverwant ook lief zijn? Zou het een jongen zijn? Of toch een meisje? Ze wist het niet. Hoe zij hij of zij zijn? Hetzelfde als zijzelf of totaal anders? Hou zou het zijn om hem of haar te ontmoeten?

Allemaal vragen die ze niet kon beantwoorden, maar een ding wist ze zeker. Wie het ook was, ze had wel medelijden met hem of haar. Hij of zij zou zijn of haar zielsverwant ontmoeten, maar in minder dan een dag ook weer verliezen.