16 september 2024

Carmen opende haar ogen voor de tweede keer die dag en maakte zich klaar voor de belangrijkste dag uit haar leven. Toen ze beneden stapte zag ze een betraande moeder aan de keukentafel zitten. Carmen liep naar haar toe en gaf haar een knuffel. Ze wist dat haar moeder en vader zich schuldig voelde. Haar ouders hadden geen vrij kunnen krijgen van hun werk, het enige wat haar moeder had kunnen regelen was dat ze een uur later mocht beginnen.

Carmen's moeder trok zich na een tijdje terug uit de knuffel. Ze keek Carmen aan en barste in tranen uit. "Mam, alsjeblieft. Ik weet dat je het moeilijk vindt en dat is het ook." Carmen gaf haar moeder een zakdoekje. "Maar kunnen we dit alsjeblieft niet doen? Ik kan echt geen afscheid nemen, ik kan het gewoon niet. We zouden er een normale dag van proberen te maken, weet je nog?"

Ook Carmen was nu aan het huilen. Haar moeder knikte en veegde de tranen van Carmen's wangen. "Je hebt gelijk lieverd, sorry." Carmen glimlachte en ging aan tafel zitten.

Na het ontbijt gaf carmen nog een laatste knuffel aan haar moeder en keek haar na toen ze de straat uit reed.

Carmen keek op de klok, ze had zichzelf voorgenomen om de tijd goed in de gaten te houden, half 10 gaf de klok aan.

Carmen had al een tijdje het idee om een taart te bakken voor het gezin, waar het idee vandaan kwam wist ze niet, maar ze was wel van plan het uit te voeren.

Ze zocht een recept op, maakte een boodschappenlijstje en keek nogmaals op de klok. Deze gaf nu kwart voor elf aan. Dan zou ze als ze nu vertrok ongeveer rond elf uur in de supermarkt zijn.

Carmen pakte haar fiets uit de schuur en vertrok vol goede moed naar de dichtstbijzijnde supermarkt.

Eenmaal in de supermarkt aangekomen ging ze opzoek naar de ingrediënten voor haar taart. Ze kwam niet zo vaak in deze supermarkt dus ze wist niet precies waar alles lag. Na een twintig minuutjes zoeken had ze alles bij elkaar gezocht.

Carmen liep naar de kassa's toen er iemand tegen haar op knalde met een winkelwagen waardoor ze op de grond belande met de boodschappen verspreid naast haar op de grond. De jongen stak een hand uit om haar omhoog te helpen en zodra ze zijn hand vastpakte hoorde ze een schel piepje komend uit zijn horloge.

Carmen stond op keek omhoog en staarde in twee kastanje bruine ogen. Nog een keer hoorde ze het piepje. Snel keek ze naar haar horloge en dit bevestigde wat ze al had gedacht. Op haar horloge stond 11.24.05. Ze had zojuist haar zielsverwant ontmoet.

Het piepje dat uit zijn horloge was gekomen was een waarschuwing voor hem. Je kon namelijk in je horloge 3 datums met tijden instellen, zodat het horloge zou piepen wanneer er een gebeurtenis stond te gebeuren of gebeurt. Carmen had dit nooit ingesteld maar haar zielsverwant blijkbaar wel. En hij was zich er nu ook duidelijk van bewust dat hij zojuist zijn zielsverwant had ontmoet.

Carmen realiseerde dat ze nog steeds zijn hand vast had en trok snel haar arm terug. Hij begon te lachen. "Max" klonk uit zijn mond. "Carmen" zei ze iet wat verlegen terug terwijl ze haar boodschappen bij elkaar begon te rapen.

Max begon te helpen. "Het spijt me echt, ik keek weer eens niet uit mijn doppen." Carmen lachte "Ach maakt niet uit, kan gebeuren toch?" Hij knikte en een ongemakkelijke stilte volgde terwijl ze beide naar de kassa liepen.

Eenmaal buiten de winkel verbrak Max de ongemakkelijke stilte. "Sorry, ik euhm, ik weet niet zo goed hoe dit werk enzo, maar misschien kunnen we vanmiddag wat afspreken om elkaar wat te leren kennen?"

Carmen knikte. Ze wisselden telefoon nummers uit en spraken af voor de supermarkt rond één uur.

Thuis begon ze gelijk met het bakken van de taart en het ging makkelijker dan ze had gedacht. En het mooiste nog, ze had plezier en dacht even niet aan wat er later die dag zou gebeuren.

Terwijl de taart in de over aan het bakken was pakte Carmen de kaart die ze gehaald had en begon met schrijven.

Hey mam, pap en Jochem. Normaal afscheid nemen kan ik niet dus daarom doe ik het op deze manier.
Allereerst wil ik dat jullie je niet schuldig gaan voelen, het is niet jullie schuld. Ook wil ik dat jullie doorgaan. Even verdriet hebben is okee, maar het leven gaat door. Mijn advies; geniet! Voor je het weet is het voorbij, we hebben niet eeuwig de tijd. Ik hou van jullie en ik zal altijd in de buurt zijn. Zorg voor elkaar en nogmaals geniet!
Ik hou van jullie!
Xxx Carmen

De gebakken taart zette ze op de tafel met de kaart ernaast. Ze maakte zich klaar om naar Max te gaan en stapte de deur uit. Pakte haar fiets en terwijl ze wegreed keek ze nog een laatste keer om naar het huis. Het huis waarin ze opgegroeid was. Het huis dat ze nu voor de laatste keer had gezien. Het huis dat ze voor de laatste keer had verlaten, en niet meer terug naar zou komen. In ieder geval niet levend.