16 september 2024

In de stad liepen ze langs allerlei winkeltjes, maar beide gingen ze nergens naar binnen. Er werd niet veel meer gezegd. Niet dat het en vervelende stilte was, Carmens vond het wel fijn, ze waren beide gewoon aan het nadenken.

Carmen voelde de hand van Max steeds dichterbij komen en antwoordde hem door zijn hand vast te pakken. Max keek opzij en glimlachte, Carmen glimlachte terug en gaf een kneepje in zijn hand. Zijn glimlach was overduidelijk niet oprecht. Wat zou ze toch graag willen weten wat er door zijn hoofd heen ging op dat moment, maar ze kon wel raden dat het niet veel positiefs was.

Carmen's oog viel op een klein restaurantje en ze trok Max mee naar binnen. Hij keek haar verrast aan maar protesteerde niet. Carmen liep in een rechte lijn naar het tafeltje dat helemaal in de hoek verstopt stond en ging zitten. Max volgde haar voorbeeld en ging tegenover haar zitten.

Nog steeds werd er niets gezegd. Ze bestelde wat te drinken en pas toen het drinken voor hun stond en de ober weer weg was gelopen startte Carmen het gesprek weer voorzichtig. "Mag ik je iets vragen?" Max die naar zijn glas aan het staren was keek op en knikte. Carmen zuchtte "Beloof je me wel een eerlijk antwoord te geven?" Weer knikte Max. "Ik merk dat je er niet helemaal meer bij bent met je hoofd. Waar ben je nu allemaal mee bezig? Zou je het tegen me durven en willen vertellen?"

Max keek Carmen nu recht in haar ogen aan en knikte nog eens. Hij haalde diep adem, twijfelde even, maar begon toen toch met praten. "Alles eigenlijk. Ik snap dat je er niets aan kan doen, maar ik dacht echt dat mijn leven na vandaag misschien weer wat op de rails zou komen. Dat na dat ik jou had ontmoet het weer iets beter zou worden, maar nu je-" Max stopte even met praten. Hij kon het niet uit zijn mond krijgen, Carmen gaf hem een aanmoedigend knikje. Max haalde zijn schouders op. "Ik weet niet, ik heb straks weer niemand en het mag van mij echt allemaal wel klaar zijn. Ik zie het nut gewoon niet meer."

Carmen stak haar armen uit over de tafel en pakte de handen van Max vast. "Zal ik het je laten zien?" Max keek haar niet berijpend aan. "Zal ik je laten zien wat ik zie als ik naar het leven kijk? Wat ik van het leven denk en waarom ik er zo over denk?" Max keek haar twijfelachtig aan maar knikte uiteindelijk toch.

Ze dronken hun drankjes op, betaalde en liepen het restaurant uit. Max keek Carmen aan en pakte haar hand vast. Zo liepen ze weer verder, Carmen vertellend over haar wereld beeld en Max die luisterde en af en toe een opmerking maakte. Carmen voelde Max, die eerst nog wat gespannen en ongemakkelijk naar haar aan het luisteren was, langzaam ontspannen. Haar aandacht zat niet meer bij de tijd op haar horloge, maar bij Max. Ze wilde hem met een positieve blik op het leven achterlaten. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat, dat niet zo eventjes gedaan kon worden, maar zo als nu kon ze hem niet achterlaten. Ze wilde in ieder geval proberen een beetje positiviteit in hem achter te laten, alle kleine beetjes helpen.