16 september 2024

15 september 2024

Carmen werd wakker van haar wekker. Ze had haar wekker om zes uur gezet, omdat ze geen tijd mocht verspillen.

Nog één dag, weer kwamen de kwellende gedachten naar boven. Nee. Deze keer mocht ze, ze niet toelaten. Nu moest ze is een keer stoppen. Ze zou er een leuke dag van maken. Het mocht geen dag worden waar ze zielig in een hoekje zou zitten. Daarvan had ze er de laatste tijd al genoeg van gehad.

Het was haar laatste hele dag en die mocht ze niet verspillen. Klaar nu met al dat zelfmedelijden. Klaar met zuren over de tijd die ze niet had en beginnen met genieten van de tijd die ze nog wel had.

Snel sprong ze uit bed en maakte zich klaar. Wat ze wilde gaan doen wist ze nog niet, maar ze wilde er wat dan ook een leuke dag van maken.

Toen ze de keuken in stapte zag ze haar broer aan de keukentafel zitten. Vragend keek ze hem aan. Moest hij niet al op school zijn? Hij glimlachte, "Ik dacht nog een laatste keer samen wat leuks te gaan doen. Als je dat goed vindt natuurlijk." Carmen gaf Jochem een knuffel. Dit had ze echt niet verwacht.

Carmen liep naar de kast om wat eten te pakken terwijl ze haar broer nieuwsgierig aankeek "En over wat voor leuks hebben we het dan precies?" Jochem haalde zijn schouders op. "Verrassing." Carmen zuchtte ze haatte verassingen.

Carmen deed de voordeur op slot en liep naar de auto. Jochem zat al in de auto op haar te wachten. Carmen stapte de auto in en kreeg een envelop in haar handen gedrukt. Vragend keek ze naar haar broer de haar glimlachend een toestemmend knikje gaf dat ze hem mocht openen.

Ze opende de envelop en haalde er een foto uit. Op de foto stond de 10-jarige Jochem die zijn kleine zusje optilde zodat ze de vissen beter kon zien. Carmen herinnerde zich deze dag nog goed, voor haar zevende verjaardag waren ze met het gezin naar het aquarium gegaan en het was nog steeds een van haar favoriete dagen ooit. Sindsdien was ze er nooit meer geweest.

Vragend keek Carmen haar broer aan. "Gaan we echt naar-" Jochem knikte. Carmen vloog hem rond de nek. Haar dag kon nu al niet meer stuk. Jochem startte de auto en Carmen keek vol blijdschap naar haar broer de geconcentreerd aan het rijden was. Ze wist het zeker, dit werd een van de beste dagen ooit!

Carmen zette de radio harder en neuriede mee met de muziek. Jochem glimlachte en begon ook mee te zingen. Zo zaten ze nog twee uur in de auto. Buiten de muziek en het af en toe geneurie van de twee was het stil in de auto. Het was geen vervelende stilte, Carmen vond het juist el fijn, gewoon even van het uitzicht en de muziek genieten.

Na een paar uur in de auto gezeten te hebben waren ze eindelijk bij het aquarium aangekomen. Samenliepen Carmen en Jochem naar de ingang. Carmen keek om haar heen en herinneringen kwamen naar boven, ze voelde zich net weer dat zevenjarige meisje dat voor de eerste keer in een aquarium kwam.

"Dus... waar wil je het eerst naar toe?" Jochem keek haar vragend aan. Carmen haalde haar schouders op. "Ik weet niet, alles lijkt me wel leuk." Haar broer schudde lachend zijn hoofd. "Hoe had ik het kunnen weten. Natuurlijk kan ze niet kiezen. We gaan wel eerst naar de haaien." Carmen gaf haar broer een duw.

Vijf uur later zijn ze overal geweest, overal behalve de ene plek. Carmen eek verschrikt op als ze meegetrokken werd door Jochem. Ze werd meegetrokken naar de ruimte waar de foto gemaakt was tien jaar geleden. Jochem trok zijn telefoon uit zijn tas en gaf deze aan een man terwijl hij iets in zijn oor fluisterde.

Hij liep terug en greep Carmen bij haar middel en tilde haar op terwijl de man een foto maakte. Carmen snapte dat hij de foto die hij die ochtend aan haar had gegeven aan het namaken was maar waarom wist ze niet. Ze liet hem zijn gang maar gaan, ze vond het op zich ook wel grappig.

Terug in de auto pakte Carmen de telefoon van haar broer en zocht de foto op die pas gemaakt was. Ook pakte ze de envelop en pakte ze de foto van tien jaar geleden. Ze hield de twee foto's naast elkaar en glimlachte, het was precies dezelfde buiten de kleren om dan.

Vragend keek ze naar haar broer. "Jochem, ik vind het heel leuk hoor maar waarom?" Jochem keek haar aan "Die foto van vroeger is mijn favoriete foto van ons, gelinkt aan mijn favoriete herinnering aan ons en nou kijk het was zo lang geleden. Ik wilde gewoon een recente herinnering aan ons, een nieuwe favoriete herinnering. En nu heb ik twee favoriete foto's van mijn twee favoriete dagen met jou. Ik hou van je Carmen en dat zal ik altijd blijven doen." Haar broer had haar zojuist het beste antwoord mogelijk gegeven. Hij sloot de dag op een geweldige manier af, waarna ze beide in tranen terug naar huis reden.