16 september 2024

Om precies één uur kwam Carmen aan bij de supermarkt. Max stond al te wachten en zwaaide naar haar. Ze zwaaide terug en een ongemakkelijke stilte volgde.

"Dus..." begon Max. "Wat wil je doen?" Carmen haalde haar schouders op. Meestal was ze niet zo verlegen en kon ze makkelijk een praatje maken, maar om een of andere reden lukte het haar nu niet.

Max was degene die de stilte verbrak. "Zullen we anders gewoon wat rondfietsen?" Carmen stemde toe en samen fietsen ze weg.

Max was een vlotte prater en lachte veel. Carmen kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij was echt heel knap. Ze bleef maar naar zijn ogen kijken. Hij had prachtige ogen, maar toch klopte er iets niet.

Carmen genoot ervan om met Max te zijn. Ze voelde zich op haar gemak bij hem en kon goed met hem lachen.

"Zullen we naar een wat rustig plekje gaan?" Max keek haar vragend aan. "Ja prima, ik weet wel wat." Carmen antwoordde zonder na te denken. Nadat ze het had gezegd drong het pas echt tot haar door. Zou ze hem echt meenemen naar haar persoonlijke plekje? Het antwoord was ja, met hem wilde ze dat wel doen.

"Hoe laat is het eigenlijk?" Carmen keek opzij. Alleen al als ze naar hem keek kreeg ze een warm gevoel vanbinnen. "Sorry wat zei je?" Max lachte "Ik vroeg hoe laat het eigenlijk was."

Carmen schrok en trapte op haar remmen, waardoor ze bijna een ongeluk veroorzaakte op het fietspad.

Snel keek ze op haar horloge. 14.26.56 gaf deze aan. Opgelucht haalde ze adem, het was nog niet heel laat.

"Carmen, wat is er?" Max keek haar geschrokken en bezorgd aan. Carmen schudde haar hoofd. "Nee niets." Ze was er nog niet klaar voor om hem het te vertellen. Ze wilde hem nog niet teleurstellen.

Ze stapten weer op en reden in stilte verder. Carmen's hoofd draaide op volle toeren. Was dit nou wat ze verliefdheid noemen? Was dit wat het met je doet? Laat het je alle andere dingen op de wereld vergeten? Laat het je vergeten wat er echt aan de hand is? Ze was zelfs de tijd vergeten. Hoe stom kon ze zijn? Zeker vandaag mocht ze de tijd niet uit het oog verliezen. Dit was nu al de tweede keer die dag dat het gebeurde. Nu mocht het niet nog eens gebeuren. Vanaf nu moest ze nóg beter de tijd in de gaten houden.