Justine's POV
Ilang minuto narin akong nakatingin sa aking sarili sa harap ng salamin, ano bang meron sakin? Bakit kailangang ako?
Hindi ko alam kung paano ko nakayang makipag hiwalay kay Ghelo, hindi ko alam kung paanong hanggang ngayon ay buhay parin ako. Hindi ko na alam kung saan pa tutungo ang buhay ko at hindi ko narin alam kung kakayanin ko pa hanggang dulo. Sabi nga nila diba? Kapag mahal mo, papalayain mo. Mahal na mahal ko sya to the point na mas pipiliin kong mas masaktan ako kaysa sa kanya. Ganun talaga e, siguro kami yung the best example ng pinagtagpo pero hindi itinadhana. Alam ko nung una palang na maling ipilit ko pa, kasi makukuha at makukuha ni Andrew ang gusto nya, pero umasa kasi ako na magpaparaya sya, umasa ako na maiisip din nya kung ano ang tamang gawin. Pero nagkamali ako, masyado lang siguro akong nagtiwala at naniwala na babalik pa sya sa Andrew na nakilala ko noon.
Mamaya na, mamayang gabi na ang dinner meeting na naka set nung nakaraang araw pa, kaya ako nakipag break kay Ghelo dahil alam kong wala nang atrasan 'to. Kailangan kong gawin para sa kanila; sa pamilya ko at lalo na kay Ghelo, ayaw kong madamay ang pinaghirapan ng pamilya nya sa kasakiman ng pamilyang iyon.
Habang nag aayos sa harap ng salamin ay kusa nanamang tumulo ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ilang stick na ng concealer ang naubos ko para lang maitago ang namumugto kong mga mata. Hindi ko narin alam kung ilang inhaler na ba ang naubos ko gabi gabi.
It's torning me apart. It's shredding my heart into pieces. It's making me misserable, yet I need and I want to do this. No one understands me, no one can help me, no one can fully know what I feel inside. It seems like in in hell, enduring the pain all by myself.
'Gaga! Diba may karamay ka? Pero pinili mo syang iwan.' Sigaw ng utak ko.
Wala naman akong choice kundi gawin yun diba? If I am given atleast another choice, I would rather be poor with him than to be rich without him. But no, that would be a selfish decision.
Its already six in the evening. Nasisiguro ko na nakahanda na silang lahat sa baba at hinihintay nalang ang paglabas ko sa kwartong ito.
Nang makababa ako ng hagdan ay tama nga ako, lahat sila nasa sala nag aantay sa akin. Agad kong naagaw ang paningin nila. Mababakas ang pag aalala at lungkot sa mga mata, ngunit nandun din ang pagsisisi dahil alam nilang wala silang magagawa.
"Let's go?" Binasag ko ang katahimikan na namumutawi sa kapaligiran.
Wala parin ailang imik at hindi manlang kumilos.
"Are you sure you want to do this?" Mom asked me, in a very caring and worried tone.
"I'd rather live in a ragged house than to see you misserable anak. You're our treasure we want you to be happy." Niyakap nya ako nang mahigpit habang basag ang boses na sinabi ang mga salitang iyon. Mababakas ang hirap sa boses nya. Pinahid ko ang tumulong luha sa mga mata ko at humiwalay ng yakap sa kanya.
"Mom, we're here. Wala akong pagsisisi na pinili ko 'tong decision na 'to. Don't worry, I'll be happy soon, and I'm happy as long as I'm seeing you all happy. So yeah, let's do this. Male-late tayo mom, dad, kuya. Let's go" Nagpatiuna na akong maglakad sa kanila, anytime tutulo nanaman ang luha ko at ayaw kong makita nila iyon. Nauna ako sa garahe, maya maya lang ay nandun na silang apat.
"So, ilang sasakyan tayo?"
"We will have two cars baby. The first one is with you, me, mom, and dad. The second one is with Ian and Edward"
"Kuya, can I ride kuya Ian's car instead? Palit tayo please?" Agad akong lumapit kay kuya Edward.
"Baby, I'm jelous you know. Lagi mo nalang pinipili si Ian." May bakas ng pagbibiro sa boses ni kuya Marc pero nginitian ko lang sya.
