A Writer Damned Story (Soon to be published under LIB)

Kabanata 16

Kabanata 16

I don't know how to start the day with a smile in my face because if I always remember what did the publisher rejected my story. I need to move forward, and think of what something gonna make my mind free. Pero, wala pa rin pala. Hanggang doon na lang ba talaga kinakaya ng utak ko? I applied those things na nalaman ko nung workshop pero hindi pa rin pala sapat 'yun.

        I spent my time to finish that epilogue pero hindi pala siya sapat. Excited pa man din ko sa magiging kalabasan kung ma-approved and story ko siguro nga don't expect too much sa isang bagay na mahirap makuha. I don't think if this can make me up this things. Akala ko tapos na ang malulungkot na araw ko nung naakusahan at nakulong pero mas malala pa pala 'to. Mas masakit kasi pinaghirapan ko 'to and it breaks my heart a lot.

        Ayokong lumabas ng kwarto ko kasi wala talaga akong gana ngayon parang gusto ko na lang itulog ang lahat. Even John and Jana texted me na pupunta daw sila dito sa bahay ang sabi ko na lang sa kanila ay wag na dahil maaaksaya lang ang oras nilang dalawa sa akin. Isa lang naman akong patapon. Wala na ngang trabaho, nireject pa ang kauna-unahang story na natapos ko sa tanang buhay ko. Oo, simula nang pumasok ako sa mundo nang isang manunulat ay wala talaga sa puso ko ang maging isang writer, kaya I differ my self to a frustated writer. I'm only seventeen years old when I wrote it, halos tatlong ton I nastock 'yun sa files ko at ngayon na rejected siya hindi ko alam kung masusundan pa siya.

        Natatakot kasi ako na baka maulit na naman.

        I heard continously knocks on the door. Napabuntong hininga naman ko. Nakatalukbong na lahat lahat para lang hindi ko marinig ang katok pero dahil sa boses niya ay napilit din ako ng katawan ko na tumayo patungo sa pinto at buksan ito.

        "Celina!" Sabay na tawag ni John at Jana sa pangalan. I smile pero saglit lang at muling bumalik sa pagkakahiga sa kama.

        "Sabi ko sa inyo, hindi niyo na kailangan pa akong puntahan dito sa bahay. I can take care of myself." I said without looking at them.

        "Celina..." she said as she sit beside me in my bed, "you can't."

        "Why?"

        "Celina." John's voice turned. "Look at yourself now. Sabi ng papa mo sa baba, you didn't even take your breakfast and lunch. Celina its only a try, you can pass more." As he said. Hindi ko na napigilan na maluha.

        "But I wrote that story three years after. My first one. And the first rejected." Pinunasan ko naman ang luha ko sabay tumingin sa kanilang dalawa. "Hayaan niyo na nga ako. Sige, uwi na kayo."

        Saka ako muling nagtalukbong pero inalis din agad ito ni Jana. I can't even to try some more if limited nga lang ang nalalaman ko. They say, try to read books pero baka magaya ko lang siya at makasuhan pa akong plagiarism. Hindi ko pa nga alam kung makakayanan kong lagpasan 'to. Sana nga mabilis na lumipas ang araw para makalimutn ko na 'to.

        "Wait! Padeliver tayo yellow cab." Jana said. She took my cellphone and dialled it. Nakakailang buntong hininga na ako, alam ko naman na walang magagawa ang pagbubuntong hininga ko sa mood ko eh. "Oh my gosh!" Jana excitedly hang up the phone. She looks happy, very happy.

        "Jana, bakit ang taas ng energy mo?" Tanong ko naman sa kanya. Hindi nawawala sa labi nito ang kurbada nito. I wish I can have that smile too.

        "Kasi Celina, I always smile even if there comes a problem. Laugh them, don't bother yourself thinking of that. Lilipas di 'yan." Niyakap ko nito. I hugged her tightly too.