A Writer Damned Story (Soon to be published under LIB)

Kabanata 17

Kabanata 17

After what happened yesterday. I'm going to start a new one. Yes, I'm going to finish my stoy like what I did some outlines of the story. John realized to me eveything, hindi naman lahat natatapos sa isang bagay diba. He's correct because its just a try, kailangan ko pa talaga mag-improve to do the things when the outcome is successful.

        "Celina, nandito Mama mo!" Rinig kong sigaw ni Papa sa baba. Dali dali naman akong nag-ayos nang sarili ko. Ngayon na lang ulit bumalik si Mama dito simula nung araw na pinagalitan niya ako. May bago bang mangyayari, ngayon na si Papa na ang nakakasama ko rito sa bahay?

        "Opo!" Mabilis kong tugon at tinungo pababa papunta sa sala.

        Pagkarating ko sa sala ay nakita ko si Mama na nakaupo sa sofa at maikli na ang buhok nito di gaya nang dati hanggang balikat 'to pero ngayo sobrang ikli na. Tumayo si Mama saka ako nilapitan nito at niyakap. Nagulat naman ako sa ginawa niya, minsan lang mangyari samin ang ganitong sitwasyon at ngayon muli na naman nangyari. Hindi ko alam kung bakit nagblurr na lang bigla ang paningin ko at sa muli kong pagpikit ay doon pumatak ang luha ko.

        I missed her so much.

        "Ma..." Sabi ko saka siya kumawala sa pagkakayakap sa akin. Tumingin naman ito sa akin at doon nagkaroon nang kurba sa mga labi nito.

        "Nak..." aniya na maiiyak na rin. "Hindi ko alam kung naging malupit ba akong Ina sayo pero anak, sana mapatawad mo ako." At doon na nagsimula ang unti unti pagpatay ng luha ni Mama at gayon din ng akin.

        "Ma, hindi naman ako galit sayo eh. Hindi ako magpapatawad Ma dahil wala naman dapat diba? Ma! Namiss kita!" At muli akong napahagulgol sa kanya.

        Kay aga-aga ang drama naming mag-ina pero syempre namiss lang talaga namin ang isa't isa kaya todo iyak kami. My Mom is very special to me kahit na minsan hindi kami nagkakaintindihan pero may natutunan ako kay Mama, natuto ako kung paano maging independent sa sarili. Ang magdesisyon para sa sarili at kayanin habang mag-isa pa lamang.

        "Nakwento kasi sa akin ng Papa mo na nakulong ka daw dahil sa napagbintangan kang nagnakaw. Alam kong kasalanan ko 'yun kasi pinilit kitang maghanap ng trabaho kahit hindi mo pa naman kaya. Pasensya na Celina, ngayon na nandito na ulit ako hindi na kita papabayaan."

        I smiled. Siguro nakwento nila Jana at John kay Papa ang nangyari sa akin. Hindi ko kasi pinaalam kay Papa at baka lubhang mag-ala pa siya sa akin pero mukhang may madaldal talaga akong mga kaibigan kaya nakwento nila. Its a good thing na rin dahil naging way para bumalik na si Mama sa bahay.

        "Ma, hindi mo naman kasalanan 'yun. Actually pinilit ko din ang sarili ko. Pumasok sa isang mundo na wala naman akong alam." Katulad ng mundo ng isang manunulat. Pinasok ko man lang na wala akong kaalam alam pero pinasok ko dahil gusto ko magsulat at wala akong hangarin pero ngayon sa bawat mundong pinapasok ko, I have my goals to reach out.

        Dahil kahit anong pagod at paghihirap ang daanin mo. In the end, makukuha naman natin ang mga bagay na ating hangarin.

        I have no goals before but I now, I have and will to pursue it.

        "Anak..." muli niyang pagyayakap sa akin.

        Muli ko naman siyang hinagkan na sobrang pagkahigpit. The mothers hug is very warm and special.

        "Ma, bakit ka po nagpagupit nang sobrang ikli? Bagay na bagay sayo!" Sabi ko naman kay Mama. Kanina na puro iyakan ang naging usapan namin ngayon naman ay napalitan nang puro tawanan at hagikgikan. Sumali na rin sa amin si Papa na ngayo'y ay kinakantsyawan ko kay Mama dahil muli na naman silang magsasama. Iba talaga kapag magkakasama kayo sa iisang bahay at walang pinoproblem.