Yüzümü kapatan saçlarımı iki yana sarstığımda gülmemek için kendimi tutmam gerekmişti, bu tuhaf ve komik durum içerisinde gülmek yerine yapmam gereken daha önemli şeyler vardı.
Mesela yerden kalkmak gibi.
"Bir yerlere düşmeden ya da çarpmadan duramıyorsun, değil mi?"
Nakamoto Yuta, siyah saçlarını karıştırarak beni kaldırmak üzere kollarımdan kavradığında teşekkür dileklerimle doğrulmuş, ardından ağız taklidini yaparak üzerimi silkelemeye başlamıştım.
"Sen de dalga geçmeden duramıyorsun." Devamında bir şey demeden geniş evimizin çıkış kapısına ilerlediğimde peşimden geldiğini biliyordum.
"Sen de dalga geçeceğim şeyler yapma, o zaman."
Sinir bozucu şekilde haklı olduğu için homurdandım, Yuta'yı her zaman sinir edebilecek bir şeyi hatırladığım zaman şeytan boynuzlarımın sinsilikle çıkmış olduğunu hissedebiliyordum. Çıkış kapısını normal hızda açtığımda, Yuta'ya ait olan video kaydını taşıdığım telefonu havaya kaldırarak koşmaya başladım.
"Diyorsun ki Sun, aptalca uyuduğum videomu hoşlandığım kız Min Rae'ye gönder!"
Bağırarak dile getirdiğim kelimelerden sonra sadece birkaç arka sokak arkada oturan, Yuta'nın okulundan Min Rae'nin evine doğru koşmaya başladığımda, ikimiz de bunu gıcıklığına yaptığımın farkındaydık.
"O videoyu sildiğini söylemiştin Hirai Sun! Hemen buraya gel!"
Yuta'nın boğuk bağırmaları arasında yeşil çimenler ayaklarımın altından kaymaya devam ederken, hiçbir arabanın geçmediğini gördüğüm yolda koşmayı sürdürdüm.
Karşı kaldırıma vardığımda arkamı kontrol etme amacıyla zorlukla durduğumda arkamı döndüm, Yuta her zamanki gibi fazlasıyla yavaş ve uyuşuktu. Koştuğunu sanıyor olduğu durumu yüzünden kahkaha atmaya kaldığım yerden devam ettiğimde dikkatimi çeken şey, uzaktan görünen araba oldu.
Sadece saniyeler içinde buraya doğru gelmeye devam eden Yuta'yı uyarmak için seslenmek istedim ancak başıma giren ani acı buna engel oldu. Ellerimle başımı kavradığım sırada Yuta yolun ortasında duruyordu ve o an ağzımdan tek bir şey çıktı.
"Vizyon!"
Belki de ilk kez Vizyon'dan yardım diledim.
Şoktan hareket edemeyen Yuta, saniyeler içinde geriye doğru sendelediğinde araba kornasının tiz sesi kulaklarıma doldu. Arabanın yaptığı hafif kaydırmalardan sonra şoförün bağırıp çağırarak yoluna devam ettiğini gördüğümde, göğüs kafesimin üzerindeki ağırlık kalktı.
Yuta'nın yüzündeki şaşkınlığı görebiliyordum, kimse yokken ve kendisi de gitmediğinden nasıl geriye doğru itildiğini bilmiyordu.
İlk defa Vizyon birini kurtarmıştı.
❁
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
