vision 心身 taeyong

vision | 0.4

❝Birini öldürüyordun.❞

|günümüz|

♧

Kapının açılıp kapanma sesini saniyeler içinde duyduğumda ruhu çekilmiş gibi oturduğum sandalyeden nasıl kalkmıştım bilmiyordum ancak içeriye giren Yuta'ya sarılarak, bitmek bilmeyen ağlamalarıma omzunda devam etmiştim.

Vizyon, günler geçtikçe beni içten içe yiyordu ve bundan hiçbir şekilde vazgeçmiyordu. Onun nasıl bir şey olduğunu bilmiyordum, duyguları var mıydı, bedenimden çıkabilir miydi, ne zamana kadar onunla yaşayacaktım, her şey bir soru işaretiydi. Bu belirsizlik beni çıldırtıyordu, berbat hissediyordum.

Sarsılan vücudumu tutmaya çalışarak kafamı geriye çektiğimde Yuta'nın kayıtsız bir şekilde hemen arkamdaki yatağa baktığını görebiliyordum.

Ben korkunç biriydim.

"Bilinci yerinde değil."

Kurumuş dudaklarımın arasından yükselen sesim ona ulaştığında hiçbir şey diyemedi, öylece duruyor ve Lee Taeyong'un cansızca uzanan bedenine bakıyordu.

"Geçecek, Sun," ,Yuta sonunda bir tepki verebildiğinde kollarımdan tuttu ve az önce oturduğum koltuğa yavaşça oturttu. "iyi olacak."

Gözyaşlarım bir bir dökülmeye devam ederken başıma giren ağrıyı hissedebiliyordum, acıyla yüzümü buruştururken Yuta'nın tuttuğum kolunu yavaşça sıktım.

Lee Taeyong'un yataktan kalkması için her şeyimi verirdim, canımı bile. Yeter ki, Vizyon ya da benim yüzümden biri ölmüş olmasın, onun benden başka kimseye zarar vermesini istemiyordum.

Yuta, sıktığım kolunu yavaşça indirerek eliyle elimi kavradığında daha çok ağlıyordum.

"Vizyon... Vizyon mu yaptı?"

Boğuk sesi kulaklarıma ulaştığı an baş ağrımın daha da fecileşmesi üzerine inildedim, karşı koyamadığım kadar güçlü olan Vizyon'dan nefret ediyordum.

"Seni...Bencil..." ,zorlukla mırıldandığım kelimeler üzerine Vizyon bedenimden dışarı çıkmıştı, hep aynıydı, sadece öfkelendiğinde dışarı çıkıyordu. "Birini öldürüyordun, belki de öldürdün! Seni pislik ve ne olduğu-"

Oturduğum sandalyenin çekilmesiyle yere düştüğümde Yuta gerilemiş, bir türlü alışamadığı görüntülerle burun buruna gelmek zorunda kalmıştı. Ağırlığımı zor taşıyan bacaklarımla artık yerden kalkamıyordum, midemde hissettiğim bulantılarla soluma doğru dönmeye çalıştığımda etraftaki eşyaların saçılma seslerini net olarak duyabiliyordum.

"Saklan Yuta" ,Yuta'ya zarar vermediğini bildiğim hâlde ondan saklanmasını istediğimde uyarıma uyduğunu düşünmüş ve ne yaptığını göremediğimden gözlerimi açmaya çalışmıştım. Araladığım an sadece birkaç adım uzaklığıma düşen cam bardakla hızla sağıma doğru dönmüştüm, anlımda keskin bir acı vardı.

"Neden öfkelisin?! Taeyong sana hiçbir şey yapmadı!" ,ağlıyor, bağırıyor ve büyük hastane odasının Vizyon tarafından talan edilişine tanık oluyordum.

"Senden nefret ediyorum!"

Ağız dolusu bağırdığım anda, birden durmuştu. Dakikalarca vücuduma zarar veren Vizyon tek bir cümlemle durmuş ve bedenime geri dönmüştü, bunu tekrardan onun varlığıyla hissiyatlanan bedenimde hissedebiliyordum.