The lights in her eyes ✓

~hoofdstuk 2~

~David~

*BAM*

Met een harde klap gooi ik mijn wekker op de grond.

Ik moet naar een stomme alpha vergadering om twaalf uur. Dacht het niet moppert mijn wolf chagrijnig. Ryan heeft altijd zo zijn humeur probleempjes, en hij houd niet van op tijd komen.

Maar ja ik ga ook echt niet naar een alpha vergadering om twaalf uur, dat is echt een super rare en onnozele tijd.

Met moeite kruip ik uit mijn bed. Wat niet een eenpersoonsbed is maar meer een mega driepersoonsbed. Dus ik moet het hele bed over kruipen om op de grond te komen. Of je was niet zo dom geweest en had de andere kant opgekeken waardoor je in een seconde uit je ******* bed was geweest. Pff humeurige wolven ook altijd...

Ik krijge een hele preek van Ryan wanneer ik naar beneden loop dat wolven niet humeurig zijn. Ik blok hem dan ook snel, en pak rustig mijn ontbijt wat de kok al voor me klaar had gezet.

Ik vind het niet erg vreemd dat Ryan zo humeurig is. Hij voelt de pijn nog meer dat we onze mate niet gevonden hebben en niet meer gaan vinden. We hebben officieel nul procent kans.

Ik word over ongeveer een week vijfentwintig, en ik wil mezelf en vooral Ryan geen valse hoop meer geven. We zijn elke pack afgeweest, zelfs een heel deel van de mensenwereld. Maar we hebben haar (of hem kan natuurlijk ook) nooit gevonden.

Voor een alpha zijn de mate-gevoelens nog sterker dan bij gewone wolven. Dus elke dag word ik steeds onvoorspelbaarder. De ene dag ben ik depressief, de andere dag sla ik alles kort en klein en af en toe heb ik een dag waarop ik super blij ben. Dat komt deels ook door de mate-band. Ook al ken ik mijn mate nog niet, en heb haar zelfs nog nooit gezien. Toch kan ik haar gevoelens ook voelen.

En daardoor word ik alleen maar ongelukkiger. Mijn mate voelt zich niet gelukkig. Ik weet niet hoe ik kan beschrijven hoe ze zich voelt, maar zij bepaalt mijn humeur voor de rest van de dag.

"Jo? Jo!? David waar zit je met je gedachten?" Mijn beta Logan kijkt me vragend en op zijn hoede aan. We zijn al beste vrienden sinds we baby's waren, maar Logan weet dat ik vaak onvoorspelbaar kan reageren.

"Ehm. Bij mijn mate.."

"O maar gast heb je haar gevonden dan." Vraagt Logan iets te enthousiast. Ik daarentegen kijk hem jaloers en boos aan.

"Nee natuurlijk niet!" Het kwam er iets harder uit dan ik had gewild.

Logan heeft zijn mate al gevonden, al vanaf het moment dat ze elkaar konden vinden. Vanaf zijn zestiende. En hij is nu....... vierentwintig hij is een maand na mij jarig. Dus hij heeft zijn mate al voor bijna negen jaar!

"Gast ik weet dat het zwaar voor je is, maar je moet de hoop niet opgeven." Logan klopt op mijn schouder wanneer hij wegloopt. Ik zucht.

Dat is wat iedereen zegt. Ik moet het niet opgeven. Maar waarom dan niet? Ik mag toch ook een fatsoenlijk leven leiden? En als ik constant mijn mate ga lopen te zoeken dan schiet ik niet heel veel op met fatsoenlijk leven. Ik weet dat ik super blij en zo zal zijn als ik haar ooit vind, maar ik wil niet teveel hoop hebben. Voor het geval dat het een teleurstelling word.

Ik ben gefrustreerd, verdrietig. Correctie mijn mate is gefrustreerd en verdrietig. Ik kan er niet tegen dat ik niet weet wat er aan de hand is.

Ik gooi mijn omelet met bord en al in de prullenbak, en loop weg het pack huis uit. Misschien doet die alpha vergadering me wel goed, en helpt de afleiding.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik zit samen met mijn beta en gamma in de auto. We wisselen elkaar af en toe af zodat we niet te lang achter elkaar hoeven te rijden.