The lights in her eyes ✓

~epiloog~

25 jaar later
~Camila~

Ik glimlach om mijn zoon zijn gedrag. Dat heeft hij zeker van zijn vader geërfd. "Mam. Please doe normaal wanneer Mara vanavond langskomt." Raphael kijkt me smekend aan. Ik glimlach geheimzinnig.

"Ik zal mijn best doen." Hij snuift bij mijn antwoord waardoor zijn vader hem een tik tegen zijn achterhoofd geeft. "Ze is nog steeds je moeder, én je luna." Bromt hij. Ik grinnik en draai de zoveelste pannenkoek om.

"We moeten het nog over iets anders hebben." Hij kucht om onze aandacht te krijgen. "Wanneer mag ik nou uit huis?" David spuugt zijn water uit en ik laat de pan met de pannenkoek vallen. "Dat gaat mooi niet gebeuren, in ieder geval niet snel." Zeg ik met een strenge blik op mijn zoon geworpen.

David grijnst en helpt me met het opruimen van de pannenkoek. David sluit me in tussen het aanrecht en zijn armen. "Dan hebben we wel eindelijk weer wat alleen tijd." Ik rol met mijn ogen en Raphael maakt kokhals geluiden.

David oftewel mijn mate én man grijnst en zoent me. Raphael rent weg. "Iewl! Mabel pap en mam doen vieze dingen!" Meteen klinken er voetstappen van de trap. "Jullie moeten die jongen niet zo traumatiseren." Onze dochter staat met haar armen in haar zij naar ons te kijken.

Ik lach bij haar bemoederlijke toon. Mabel is altijd al de volwassenste geweest van de twee. Mijn man draait zich om en steekt zijn tong uit naar Mabel. Mabel rolt met haar ogen. Correctie Mabel is na mij de volwassenste in dit huis.

David draait zich terug naar mij. "We moeten ze serieus uit huis sturen." Mompelt hij. Ik kijk naar zijn gezicht. Hij is niet veel veranderd. Alleen krijgt hij rimpels, net als ik.

Ik werp een snelle blik op de klok. Het is al bijna acht uur. Ik trek David mee naar de woonkamer. Ik hoor de deurbel gaan en Raphael rent naar de deur, nog net een waarschuwende blik op ons werpend. Ik loop iets achteruit en kijk om de hoek, David volgt mijn voorbeeld.

Ik kijk toe hoe mijn zoon zijn beste vriendin omhelst. Ik ship ze al sinds dat ze jong waren, maar helaas. Ze zijn verliefd maar geen mates. Raphael was ontzettend verdrietig net als Mara toen ze ontdekten dat ze geen mates waren. Toch ship ik ze nog steeds. Wie weet..

Ik glimlach wanneer Mara Raphael meetrekt naar de woonkamer. Mabel komt de trap afgewandeld en kijkt ons raar aan. Ik wenk met mijn hoofd naar de woonkamer en een kwaadaardige lach verschijnt op haar gezicht. Ik schud mijn hoofd streng naar haar maar ze negeert me volkomen.

Raphael zet Mabel altijd voorschut bij jongens die interesse in haar tonen. Hij zei dat ze moest wachten op haar mate. Maar Mabel heeft er niet veel hoop in. Ze is pas vijftien en kan haar mate nog niet vinden, maar ze heeft er nu al weinig hoop in.

Mabel rent naar de woonkamer waardoor ik snel achter haar aanren. "Camil!" Sist David op fluistertoon. Hij kan me net niet op tijd vastgrijpen. Ik ren de woonkamer in waardoor Mabel en Raphael verstoord opkijken. Ze zitten op de bank een film te kijken. Geïrriteerd zet Raphael de film op pauze. "Mam!?" Sist hij. Ik kijk ongemakkelijk de woonkamer rond maar kan mijn dochter nergens vinden.

"Hebben jullie Mabel ergens gezien?" Raphael kijk me woedend aan. "Nee en nu wegwezen!" Hij is rood aangelopen. Ik gooi mijn handen in de lucht. "Ik wou je alleen maar waarschuwen." Ik loop de woonkamer weer uit, en precies wanneer ik de deur heb gesloten hoor ik geschreeuw. David gaat beschermend voor me staan wanneer de deur word opengegooid.

Twee witte yeti's komen de kamer uitgelopen. Ik sla mijn hand voor mijn mond om een lach te verbergen, wanneer ik erachter kom dat het Raphael en Mara zijn. "Waar is ze!?" Raphaels stem is vol woede, en kijk kwaad naar iemand achter ons. Ik draai me om en zie Mabel lachend achter me staan met een slagroombus in haar hand. "Zoete wraak." Zegt ze en likt slagroom van haar vinger af.

"MABEL! ALS IK JOU IN MIJN HANDEN KRIJG!" Ik lig lachend op de grond. Mabel begint snel te rennen met een woedende Raphael achter haar aan. Ik word nog lachend overeind getrokken door David. Hij drukt een kus op mijn haar en mompelt. "Ik ga ze maar eens uit elkaar halen." Ik kijk hem na en draai me dan om. Ik steek mijn hand uit naar Mara. "Kom dan gaan we schone kleren voor je zoeken."

Ik moet toegeven ik hou van deze rare familie.

NEEEE!!!! het is over! Na een paar maanden is het einde nabij!
Oké dat was misschien iets te dramatisch. Maar het verhaal is afgelopen. Er komt nog een dankwoord aan en dan is dit boek af. Ik hoop dat jullie het leuk vonden en van het einde genoten hebben! Laat het zeker weten als je een deel 2 wilt. Ik ben het niet van plan maar als jullie het willen dan heb ik nog wel een idee! Maar wees gerust jullie zijn nog lang niet van me af. Ik vind schrijven te leuk om te stoppen!

Groetjes mij!