The lights in her eyes ✓

~hoofdstuk 15~

~David~

Ik draai me vliegensvlug om. Haar prachtige ogen zijn geopend en een zwakke glimlach staat op haar gezicht.

Ik ren naar haar toe en roep om hulp. "Rustig maar." Sust ze me. Ik pak haar gezicht in mijn handen en kus haar voorhoofd. Al snel komen er dokters aangerend.

Ze doen allemaal testjes en sluiten een paar draden weer aan. De dokters zijn nogal van hun stuk gebracht, net als ik. Net als Tyler en Harper die gelukkig naar ons kijken vanaf de gang. Ik blijf haar hand vasthouden.

"Alles lijkt goed, het is een wonder." Mompelt de dokter. "Ze moet nog even blijven, maar als alles goed lijkt moet ze zo snel mogelijk weg. Het is beter voor haar als ze herstelt op een rustigere plek." Ik kijk naar mijn mate, haar ogen vallen bijna dicht. "Ga maar slapen, ik ben er als je weer wakker word." Fluister ik. Een korte glimlach verschijnt op haar gezicht wanneer haar ogen dichtzakken.

Een paar uur later komen de dokters haar nog een keer checken. "Het is beter als je haar nu mee neemt naar een rustige plek waar ze goed kan herstellen." De dokter geeft me een hand en ik neem mijn nog slapende mate in mijn armen. Alle snoeren zijn van haar af gehaald en ze ligt in bruidsstijl in mijn armen.

"David?" Tyler tikt op mijn schouder. "Misschien is het beter als je haar meeneemt naar jouw huis." Ik knik, enthousiast om mijn mate mijn pack te laten zien.

Ik loop het ziekenhuis door en doe de deur van de auto open. Ik leg mijn mate op de bijrijdersstoel en leg een deken over haar heen. Het gaat wel een paar uur duren voordat we bij mijn pack zijn aangekomen.

Ik pak haar hand vast en zo rijden we naar huis. Na een paar uur rijden we mijn territorium op. Wanneer ik uit mijn auto stap komen meteen een heleboel mensen op me afgestapt. Ze hebben gevoeld dat hun luna nog niet dood is en proberen me om uitleg te vragen. Ik duw ze aan de kant en doe de deur open ik neem mijn mate in mijn armen en meteen begint iedereen te buigen.

Trots kijk ik naar mijn nog slapende mate. Ik loop met haar naar het packhuis. De deur word voor me opengedaan en iedereen die ons ziet buigt, en lacht blij naar ons. Ik duw de deur van mijn slaapkamer open en leg haar in het bed. Ik druk een kus op haar voorhoofd, en stap met tegenzin de kamer uit. Nu ik terug ben is er een hoop werk te doen.

~Camilla~

Ik rek me stevig uit wanneer ik wakker word. Meteen als ik mijn ogen open, zie ik dat ik net in het ziekenhuis ben en ook niet in mijn packhuis. David is weg. Ik ga rechtop zitten en voel meteen een stekende pijn door mijn lichaam schieten.

Ik knijp mijn ogen dicht en sla de dekens van mij af. Ik moet weten wat er aan de hand is. Ik sla mijn benen over de rand van het bed en grijp mijn buik vast. Steken schieten door mijn lichaam. Ik probeer te gaan staan wat niet echt lukt.

Ik zak door mijn knieën en knijp mijn ogen dicht voor de klap. Maar ik word opgevangen door twee stevige armen. Ik houd mijn ogen dicht van de pijn. Hij sust me en wrijft over mijn haar. Hij legt me weer terug op bed, en pakt extra dekens die hij over me heen legt. Mijn lichaam is ijskoud.

Ik doe voorzichtig mijn ogen open, steken van pijn schieten door mijn hoofd waardoor ik ze weer stevig dichtknijp. Ik voel dat David mijn armen vastpakt door de tintelingen.

"Waar heb je pijn?" Vraagt hij bezorgt. "Overal." Mompel ik met moeite. "Het spijt me zo, lieverd." Ik schud mijn hoofd snel wanneer ik de spijt in zijn stem hoor. "Jij hebt niets verkeerd gedaan." Hij zucht. "Jawel, ik had je eerder moeten vinden, je beschermen." Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Tintelingen schieten door mijn hele lichaam.

Ik open mijn ogen weer dit keer zonder pijn. Ik pak zijn gezicht vast. "Geef jezelf alsjeblieft niet op de schuld." Hij kijkt me aan met een verliefde blik in zijn ogen. Hij pakt mijn hoofd vast en streelt over mijn wangen. Ik zucht en trek me terug. Ik sla de dekens open en klop op de lege plek, terwijl ik verder weg schuif.

Hij kijkt me aan als een kind dat een cadeautje uitpakt. Hij trekt zijn shirt en broek uit. Wow die had ik niet zien aankomen. Hij kruipt in het bed en staart me aan. "Hou op." Mompel ik. "Waarmee?" Vraagt hij onschuldig, maar ik zie de kleine grijns op zijn gezicht. "Met staren." Mompel ik en ik rol met mijn ogen wanneer zijn grijns groter word. Mannen zijn echt ongelofelijk.

"Hoezo? Mag ik niet staren naar wat van mij is?" Zegt hij terwijl hij dichter naar me toe schuift. "Ik ben geen voorwerp." Zucht ik. "Je bent van mij. Of je dat nou leuk vind of niet. Je bent van mij, en dat zul je altijd blijven." Zijn ogen zijn zwart. "Stomme bezitterige alpha's ook altijd." Ik grijns wanneer zijn ogen nog zwarter worden.

Hij pakt me ruw vast en drukt me naar zich toe waardoor ik sis van de pijn. Hij drukt zijn neus in mijn nek en ik voel zijn tanden schrapen over het plekje. Het plekje waar mijn mark gaat komen. "David. Stop." Hijg ik. Ik probeer hem van me af te duwen. Als ik niet gewond was geweest was dat makkelijk geweest, maar hij is verdomd sterk. Hij gromt. "Nee." Hij kust het plekje en ik bijt op mijn tanden.

"David." Piep ik. Ik kan nu niet gemarkt worden. Daarna volgt het matings proces en hij mag me niet zo zien. Hij mag mijn littekens niet zien. Hij zal me lelijk vinden, hij zal me afwijzen dat weet ik zeker.

Maar het is al te laat. Zijn tanden zinken in mijn huid, en pijn schiet door mijn lichaam. Zoveel pijn schiet door mijn lichaam dat mijn ogen wegdraaien. Me meezuigen naar de duisternis.

Dit was het weer! Ik hoop dat jullie het leuk vonden, ik iniedergeval wel! Laat zeker wat achter als je het keuk vond! Tot het volgende hoofdstuk!

Groetjes mij!