The lights in her eyes ✓

~Hoofdstuk 9~

~Camilla~

Het eerste wat ik merk is de bonkende pijn in mijn hoofd. Het tweede wat ik merk is dat ik vastgebonden zit. En het derde is dat ik niet in mijn eigen kamer ben.

"Nou dit is nog eens een fijne verandering van omgeving." Zucht ik.

"Het is een gevangeniscel."

"Ik was sarcastisch."

Ik draai me verschrikt om naar degene die op me antwoorde. "Samuel?" Door de tralies die onze twee cellen scheid zie ik hem zitten. Hij heeft een grote wond op zijn hoofd, en zijn arm hangt raar langs zijn lichaam. "Camilla?" "Wat doe jij hier? Sterker nog wat doen wij hier?" Hij zucht diep, en kijk me aan.

"Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Toen jullie allemaal weg waren belde er iemand aan. Ik opende er deur, en voordat ik het wist hadden vier mannen me in een busje gegooid en gedrogeerd. Ik kwam hier terecht en iemand kwam langs. Hij vroeg me om informatie over de roedel en sloeg me in elkaar. Je wilt niet weten wie erachter dit alles zit Camil." Samuel kijkt vermoeid.

"Je moet het me vertellen Sam." Ik vermoed wie het is maar ik kan het niet geloven. "Het is je vader..." ik wist het. Jaren geleden heeft hij mij, mijn moeder en mijn broer verlaten. Omdat hij mijn moeder zijn mate mishandelde. De pack kwam erachter en schopte hem uit de pack. Ze benoemden mijn broer tot nieuwe alpha. Maar mijn vader neemt elke kans om wraak te nemen op de pack. Ik wist dat het moment eraan zat te komen dat hij zou toeslaan. En ik heb al zo'n vermoeden wie hij gaat pakken. Harper. Als hij de luna vermoord valt de hele pack uiteen.

Ik zucht diep. Deels ben ik ook bang. Bang voor waarom ik hiernaartoe ben gebracht, en om mijn vader weer te zien. Ik schud mijn hoofd lichtjes om de beelden van mijn vader uit mijn hoofd te krijgen. "Waar is David?" Vraag ik. Hij is de laatste die ik gezien heb voordat ik ontvoerd werd. "Niet hier." Zegt Samuel. "Jij en ik zijn als enige hiernaartoe gebracht, ik vermoed dat ze hem gewoon hebben laten liggen." Ik onderdruk een grom, mijn wolf vind het idee dat mijn mate pijn heeft verschrikkelijk.

Plotseling hoor ik een deur van slot gaan. Vier mannen lopen uit de deur recht naar mijn cel. Ze blijven staan voor de cel en openen de deur. Een man stapt naar voren mijn cel in. Ik herken hem niet meteen maar al snel zie ik wie hij is. Mijn vader. Hij komt vlak voor me staan met een vuile grijns op zijn gezicht. Langzaam sta ik op en ruk boos aan de kettingen om mijn polsen.

"Waarom bracht je me hier?" Vernietigend kijk ik hem aan. Hij lacht kort. "Niet blij om mij te zien? Dochter van me." Ik grom kort waardoor zijn grijns alleen maar groter word.

"Hoe gaat het met je moeder?" Ik kijk hem met een frons aan, maar antwoord niet. Hij slaat tegen de tralies tussen mijn en Samuels cel en even lijkt zijn gezicht emotie te tonen, maar al snel komt zijn grijns weer tevoorschijn. Het ging zo snel dat ik niet zeker weet of ik het goed gezien had. "Ach binnenkort zal ik het wel weten." Hij kijkt me aan met een beoordeelde blik. Ik bijt op mijn kiezen om niet tegen hem uit te vallen. Hoe minder ik zeg hoe minder ik laat zien hoe beter. Hij zal me er alleen maar mee kunnen manipuleren.

Hij zucht diep, had duidelijk een andere reactie verwacht. "Ik zit jullie al een tijdje te observeren weet je. Ik wou eerst Tyler mee nemen de stakker! Als vader kun je niet minder trots zijn. Maar jij daarentegen." Hij haalt een mes uit zijn zak en houd wijst ermee naar mij. "Ik had niet trotser kunnen zijn. Je bent meer een alpha dan hij ooit zal zijn. En je bent de beste vechter die ik ooit gezien heb." Hij grijnst terwijl hij het mes tegen mijn buik zet.

"En ik kwam er eindelijk achter wat mijn vrouw-" Hij spuugt het woord vrouw uit als een stuk vuil. "-Verzweeg voor mij al die jaren. Mijn dochter is de white wolf." En met dat snijd hij in buik. Het zilver brand in mijn huid, en ik probeer niet te kermen van de pijn. Zodra hij het mes van mijn buik haalt zet ik een masker op. Ik mag geen pijn laten zien.