The lights in her eyes ✓

~hoofdstuk 11~

~Camilla~

Zwak kruip ik naar de deur van mijn cel, om mijn ene glaasje water te pakken. Vermoeid kruip ik terug naar achter met het glaasje in mijn hand. Ik drink het in één teug leeg. Ik weet zeker dat als het zo door blijft gaan ik het niet lang meer ga volhouden. Samuel beukt tegen de tralies. Hij is woedend. Woedend dat hij niet kan helpen, niet hulp kan gaan halen.

Ik leg mijn hoofd tegen de koele muur in de hoop dat mijn hoofdpijn wegzakt. Ik hoor de celdeuren opengaan. Een grom naast me. En ik weet meteen wie er is. Ik hoor zijn voetstappen op me af komen. Hij trekt me in één beweging omhoog, en slaat me hard in mijn gezicht.

Hij spuugt in mijn gezicht en bind me vast zodat ik moet blijven staan. Ik kan niet meer maar moet me sterk houden, ik zet mijn masker weer op. "Jij. Gaat iets. Voor mij. Doen." Hij zegt het langzaam alsof ik nog een klein kind ben. Hij haalt iets achter zijn rug vandaan. Een zweep. "Jij gaat de luna vermoorden." Hij slaat me hard met de zweep in mijn gezicht. Ik spuug bloed op de grond.

"En je weet donders goed wie ik bedoel." Hij slaat me weer in mijn gezicht. "Nooit." Sis ik. Weer een klap. "Je hebt geen keus." Hij trekt mijn hoofd aan mijn haren naar achteren. Ik bijt hard op mijn kiezen en kijk hem vernietigend aan.

Hij pakt hard mijn arm vast, en drukt op de gehechte wond. "Deze buis zorgt ervoor dat je zult veranderen in een monster. Het zal ervoor zorgen dat je alles op je pad vermoord. En wij gaan ervoor zorgen, dat de luna op jouw pad staat. Iedereen zal toekijken hoe jij hun geliefde lunaatje vermoord." Hij grijnst vuil, en geeft me weer een klap.

"Wat is het verschil tussen de twee buizen?" Vraagt Samuel hij lijkt een plan te hebben. Hij loopt boos richting Samuel en grijpt de tralies vast, sissend stapt hij achter uit door het zilver dat zijn handen verbrande. Ik grijns waardoor ik weer een klap krijg. "Jij stelt teveel vragen." Hij kijkt hem woedend aan, maar dan verandert zijn gezicht weer in die vuile grijns. "Maar ach wat maakt het ook uit, jij zult hier nooit meer uitkomen." Hij kijkt ons aan.

"De paarse buis zorgt ervoor dat je innerlijke monster naar boven komt, waardoor je alles vermoord dat op je pad komt. En de groene buis zorgt ervoor dat er gif bijna direct door je lichaam verspreid. Oftewel de gewone weerwolf zal meteen dood gaan. Wij hebben knopjes." Hij haakt een rood knopje uit zijn zak. "Wanneer ik die indruk zal de dichtstbijzijnde buis kapot knappen. Haal je maar niks in je hoofd we kunnen de kleur niet zien, maar we zien meteen wanneer de buis eruit is." Dat laatste was vooral voor mij bedoelt. "Maar tja wat kun jij nou doen, je handen zijn helemaal vastgebonden dus je kunt er niks meer aan veranderen."

Hij geeft me nog één klap in mijn gezicht maakt de touwen los en loopt weer weg. Ik val bijna meteen op de grond. Alles doet pijn. Letterlijk alles.

Ik ontwikkel een plan in mijn hoofd. Samuel kijkt me wantrouwig aan. "Camil wat ga je doen?" Ik ga even recht zitten, en denk nog één keer goed na over mijn beslissing.

Ik kijk hem aan. "We gaan de buizen verwisselen."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het heeft een hele tijd geduurd, maar eindelijk lopen er geen mensen meer voor de cellen. Nu moeten we allen nog wachten tot de camera van ons wegdraait. Ik heb een beslissing gemaakt. En ik weet wat me te doen staat. Ik had het hem liever zelf gezegd ooit, maar als ons plan lukt weet ik niet zeker of ik hem ooit nog weer ga zien.

"Camilla weet je het zeker gewone weerw-" "Sam ik weet het zeker, en trouwens ik ben geen gewone weerwolf en jij weet dat als de beste." Hij knikt. Ik weet dat hij mijn beslissing begrijpt, maar hij heeft me toch geprobeerd om te praten. We weten dat er best een kleine kans zal zijn dat ik het kan overleven, maar die is 0,0001 op de 100. Niet groot dus.

Maar ik kan mijn beste en enigste vriendin niet zoiets aandoen. Ik kan mijn broer niet zoiets aandoen. Ik kan niemand zoiets aandoen. En bovendien ik kan het mezelf niet aandoen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik wist dat ik een andere keuze had gehad.

"Voor je begint moet je wat voor me doorgeven." Ik slik. Dit is het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Afscheid nemen. Hij kijkt me aan en glimlacht naar me. Kan ik dit wel zeggen? Is het niet te vroeg? Nee het is misschien de laatste keer en ik kan hem niet achterlaten zonder afscheid.

Ik heb mijn masker afgezet. Tranen staan in mijn ogen maar ik weiger ze te laten vallen. Ik slik nog een keer. "Vertel David dat ik van hem houd." Ik zeg het zo zacht dat ik bijna denk dat hij het niet heeft gehoord. Maar hij kijkt me gelukkig aan. Hij glimlacht "wie had gedacht zoiets ooit nog uit jouw mond te horen." Hij kijkt me triest aan. Ik bijt op mijn lip om de tranen binnen te houden.

"Het komt goed, ik zal het hem vertellen Camil. Ik beloof het." Samuel draait zijn hoofd snel naar een geluid. De camera is gedraaid. "We moeten snel zijn." Ik mompel snel. Samuel's cel staat vlak naast een paar kasten. Kasten vol met gekleurde buizen. Het klinkt simpel een groene buis pakken maar het moet precies op het goede moment zijn. Samuel steekt zijn hele arm snel door de tralies en kan precies met één vinger de groene buis pakken.

Hij krijgt de buis te pakken, en moet even bijkomen. Zijn gehele arm en een deel van zijn hoofd zijn verbrand door de zilveren tralies. Hij kijkt me aan en ik knik naar hem. Hij scheurt een stuk van zijn shirt af. Ik rol het op tot een balletje en stop het in mijn mond.

Ik stop mijn arm tussen de tralies door en Samuel pakt hem stevig vast. Hij pakt een naald die hij gestolen heeft van één van de wachters. Hij peutert voorzichtig mijn hechtingen los. En ik bijt stevig op het stuk stof. Als ik ook maar één enkel geluid maak zijn we erbij, en gaat ons plan niet door. Ik voel dat hij mijn hechtingen eruit trekt, en verwoed probeert ik mijn gezicht in toom te houden.

Snel haalt hij de buis uit mijn arm en vervangt hem snel door de groene buis. Ik bijt het stuk stof kapot. Hij maakt snel de hechtingen weer dicht. Ik haal het stuk stof uit mijn mond en haak hevig adem. Het stuk stof verstop ik in de hoek van mijn cel en Samuel maakt de paarse buis schoon wanneer hij hem precies terug in de open kast gooit. Ik houd mijn arm tegen de koele wand achter me. Ik laat mijn ogen dicht vallen en ik voel dat duisternis me wegtrekt van deze aarde.

En dit is nog maar het begin

Daar ben ik weer! Best laat, maar tenminste vandaag nog! Ik zou eigenlijk moeten leren nu maar ja Wattpad is veel leuker! Ik hoop dat jullie een beetje benieuwd zijn naar deze afloop! Ik ben eigenlijk stiekem ook wel benieuwd! Vergeet niet wat achter te laten als je het leuk vond! Tot morgen!

Groetjes mij!