The lights in her eyes ✓

~hoofdstuk 3~

~Camilla~

Ik woon nu al vijf dagen in het legergebouw en het is het beste wat me ooit is overkomen. Misschien wil ik niet eens meer terug naar het pack huis.

Ik heb geen last van mijn irritante broer, of traumatiserende beelden wanneer hij en Harper zoenen. Top dus.

"Misschien kunnen we onze laatste dagen samen doorbrengen hier zonder dat iemand ons zit te irriteren."

"Goed plan Kay"

Kayla is de laatste dagen ook vrolijker. We denken minder aan onze... dood.

"Ding dong" top ik wil net mijn ontbijt gaan eten als de deur bel gaat.

Zelfs dit gebouw heeft een deurbel. En er wonen iets van 200 mensen, en nog doet niemand open. Dan moet ik maar gaan.

Met tegenzin begin ik de trappen af te lopen, en wanneer ik bij de deur sta heb ik de deurbel nog vijf keer horen gaan. Wanneer ik de deur open tover ik een glimlach op mijn gezicht, maar die verdwijnt wanneer ik zie wie er staat.

"Harper? Waarom ben jij hier?" Een frons verschijnt op mijn gezicht wanneer ik niemand om haar heen zie. En met niemand bedoel ik mijn broer. Sinds hij haar vond en erachter kwam dat ze een mens was, is hij ontzettend beschermend en hij laat haar nergens alleen naar toe gaan.

"Voor het luna feest. Nog maar twee dagen en dan begint het al. Ik vind het zo spannend! En we zouden samen een jurk kopen. Weet je nog?" O chips.

"En waar is mijn broer?"

"We hebben een klein......... ruzietje zeg maar. Dus ik dacht ik ga naar jou en dan ben ik eventjes van hem af." Ze kijkt raar. Bezorgd, vrolijk en boos, alles door elkaar.

"Ehm kom binnen, ik za even mijn spullen halen." Harper knikt en loopt naar een stoel in de hoek van de gang, terwijl ik snel naar mijn kamer ren. Daar aangekomen pak ik mijn zwarte jasje, portemonnee en mobiel. Snel ren ik weer naar beneden waar Harper op me zit te wachten.

"Ik heb er zoveel zin in! Ik heb al zo lang niet meer geshopt en gewoon even gechild met vriendinnen." Zegt ze vrolijk en haakt haar arm door de mijne. Ongemakkelijk lach ik naar haar.

Ik ben nog nooit een vriendin genoemd door iemand. Ik heb zelfs nog nooit een vriendje gehad.

-Flashback- 5 jaar geleden-

"Mam het is maar het schoolbal" ik kijk chagrijnig voor me uit wanneer mijn moeder me opmaakt. Plotseling gaat de deurbel. En voordat ik het weet is mijn moeder naar beneden geracet om de deur open te doen. Snel ren ik naar beneden. Voor zover ik het weet heeft niemand me mee gevraagd.

"Ooh Mathew wat leuk dat je er bent!" Hoor ik mijn moeder zeggen. Snel loop ik naar haar toe en ga naast haar in de deuropening staan. "Hoi, wat doe je hier."vraag ik. Ik krijg een mep van mijn moeder die me boos aankijkt.

"Ik weet dat het laat is, maar ik dacht dat je misschien met mij naar het schoolbal wilt?" Vraagt hij onzeker. Ik knik blij, eindelijk wil een jongen om mij naar het schoolbal. Mathew kijkt opgelucht.

"Ja je broer zei al dat je nog niemand had, en de nerds waren alleen nog over dus tja." Ik verstijf. Natuurlijk wil iemand mij niet om mij.

"Maar je ziet er-" "prachtig uit, weet ik." Hij kijkt me raar aan, en trekt zijn wenkbrauwen op. "Oké" mompelt hij vaag.

"En ga je je schoenen nog veranderen of..." ik kijk naar mijn witte gympen. "Wat? Ik ga echt geen hakken aan doen, zo'n meisje ben ik niet. Je neemt me om wie ik ben, niet om wat ik draag." Ik slik verdrietig, en knipper de tranen weg.