Rhythm Academy: School of Music (Book 1)

Track 30. One Last Time

I cant believe na naka-abot to hanggang 30 chap (plus 4 voice lesson, so bale 34 chap lahat) its bcuz all of you guys. Hanggang 20 chap lang ang plano ko nito eh haha. Thank you so much from the bottom of mah hart fuck.

Ps. Malapit nang umabot sa 2k reads ang first page nito. Hoho!

UNEDITED!

*-*
~I was a liar, I gave into the fire~

MELODY

NANATILI akong nakaluhod sa sahig habang walang tigil sa pag iyak. Gusto kong tumayo ngunit paano? Paano ako tatayo kung wala na akong lakas pa. At what's the sense of standing? Wala din naman akong pupuntahan. Wala namang magco-comfort sa akin.

Ang sakit isipin na dahil sa akin, nasira ang grupong iniingatan nila. Dahil sa akin, lumabas ang mga sekretong tinatago nila na siyang nagpalalim ng galit ng bawat isa. Ngunit mas masakit isipin na hindi man lang sila nakinig sa explanation ko. Hindi man lang sila nagtanong kung bakit kami magkasama. Hindi man lang nila ako binigyan ng pagkakataon upang depensahan ang aking sarili dahil agad silang naniwala sa assumption na nagmake... ma... sorry I can't say it.

Kapag ba magkasama ang babae at lalaki at magkahawak kamay na lumabas sa hotel, may nangyare agad? Damn! I hate this life. I hate people who does not look on the bigger picture and those judgmental people.

Pinunasan ko ang luha sa aking pisngi.

Tama na! Tama na kakaiyak. Kailangan kong tumayo at bumangon. Kailangan kong ayusin ang sinira ko. Alam ko mang sa sarili ko na wala akong kasalanan, ngunit para sa kanila, ako ang may malaking kasalanang nagawa. Kailangan kong ayusin to. I can afford to lose groupmates but I can't afford to lose friends.

Sinubukan kong tumayo ngunit bumagsak ako. Shocks! Ganito ba talaga to? Kapag galing sa matinding iyak na talagang binuhos mo lahat, hindi kana makagalaw kahit makatayo man lang?

Muli kong sinubukang tumayo but this time, I use all my force to stand up and fortunately, I succeed. I remain my balance bago ko sinubukang ihakbang ang isa kong paa. Nanginginig ko itong hinakbang at muntikan pa akong muli matumba, mabuti nalang at naging alerto ako. Paika ika akong humahakbang na para bang bagong tuli na lalaki hanggang sa makalabas ako ng hall namin. As expected, wala nang kahit na sinong Genesis ang nasa labas.

Naglakad ako habang palinga linga palibot sa campus. Kailangan kong hanapin kung nasaan sila, ang Genesis. Kailangan naming ayusin kung ano man ang problema namin dahil bukas ay ang anniversary na ng school and we can't afford to lose. We spend to much time and effort preparing for the competition kaya hindi pwede. Hindi maaari. It's like nakataya na ang buo nilang buhay sa nararapit na kompetisyon kaya kailangan naming ayusin ang aming problema kung gusto nilang manalo.

I know I was wrong pero hindi lang naman ako ang nagkasala diba? They can't just accept the fact that they comitted mistake dahil natatakot sila. Natatakot sila sa maaaring mangyare dahil alam nilang ikasisira ito ng grupo. But having a group with full of lies, isn't it not good? Grupo pa ba yun?

A real group does not hold people down, they lift you up. A real group has communication and unity. Walang solo flight dahil lahat sama sama. A real group does not keep secrets and never lie to each other. How can you build a strong communication and connection if you keep lying to each other? If you know a group like that, no communication, no unity and leaving their members behind, they're not a group. They're just a bunch of people who are using each other to acgieve there own will. Nang aapak ng kapwa membro upang sila ang mas kilalanin.

...because a real grouo is family. They supports each other. No rules controlled them at kahit anong gawin ng isang membro, susuportahan nila ito. Hindi nila ito ipapatalsik dahil hahanapan nila ito ng paraan upang manatili. Because real group really cares. And real group love each other.